เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 200

บทที่ 199 เธออะไรก็ไม่ใช่

เธอ.........ถูกเขาเห็นเข้า

ครั้งนี้เธอรู้สึกอายจริงๆ

คุณคิดว่าฉันไร้เดียงสาแล้วทำไมคิดว่าฉันยั่วคุณอีกล่ะ? ลงไป เสิ่นเฉียวผลักร่างกายที่หนักอึ้งของเขา จู่ๆก็คิดถึงท่าที่เขาขึ้นเตียงด้วยตัวเองเมื่อกี้ เห็นได้ชัดว่าว่องไวมาก

งั้นเมื่อก่อนเขา

คิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวเบิ่งตากว้างมองคนที่ทับอยู่บนร่างของเขา

“ทั้งๆที่คุณสามารถขึ้นเตียงด้วยตัวเอง แล้วทำไมเมื่อก่อนคุณ..........”

เย่โม่เซินนัยน์ตาเต็มไปด้วยความขี้เล่น “ทำไม? ผมสามารถขึ้นไปบนเตียงได้ด้วยตนเอง งั้นผมก็จำเป็นที่จะต้องเสียแรงขึ้นเองเหรอ?

ที่พูดก็ถูก เขาสามารถทำเองได้ แต่ก็ทำเป็นแกล้งเธอว่าเขาขึ้นเองไม่ได้

แต่ว่า การเคลื่อนไหวของเขาว่องไวเกินไปไหม? ไม่เหมือนคนที่เป็นอัมพาตจะทำออกมาได้?

เสิ่นเฉียวเริ่มสงสัย สายตาไปจ้องมองที่ขาของเขา

“คุณไม่คิดเหรอว่าผมเป็นอัมพาตมาหลายปี เรื่องแค่นี้จะเรียนรู้ไม่เป็นหรือไง?”

เสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่วขณะ รู้สึกว่าที่เขาพูดก็มีเหตุผล คนที่เป็นอัมพาตนานแล้ว ก็ต้องคิดหาเทคนิคช่วยตัวเอง เธอไม่ควรที่จะไปสงสัยเขา

เพราะเรื่องขาของเขา จึงทำให้เสิ่นเฉียวลืมว่าตัวเองกำลังอยู่ในที่ที่อันตรายแค่ไหน รอจนกว่าเธอคิดทำความเข้าใจแล้วนั้น พบว่าเย่โม่เซินยังอยู่บนร่างกายของเธอ

“เย่โม่เซิน คุณปล่อยฉัน ฉันจะลงไป” เธอพยายามผลักเขา เย่โม่เซินยิ้มยกมุมปาก “ขึ้นมาแล้วอย่าหวังว่าจะได้ลงไปเลย นอนที่นี่อย่างดีๆ หากคุณยังคิดไม่ซื่ออีก ผมไม่ถือสาที่จะทำสิ่งที่ผมยังทำไม่เสร็จเมื่อคืน”

พูดจนถึงสุดท้าย ริมฝีปากของเย่โม่เซินก็ได้เคลื่อนไปที่ข้างหูของเธอ กัดลงหูที่อ่อนนุ่มของเธอ

“คุณก็รู้ว่า ว่าผมไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไร”

ความร้อนของลมหายใจทำให้เสิ่นเฉียวสั่นสะท้าน คอเธอหดลงโดยสัญชาตญาณ รู้ความหมายของเขาแน่นอน

ความรู้สึกของเมื่อคืนยังตกค้างอยู่ และมันมากเสียด้วย รับรู้โดยธรรมชาติว่าเขาเข้ามาแล้วก็ออกไป

คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้พูดอีกเลย

เย่โม่เซินพลิกตัวลง นอนอยู่ข้างกายเธอ พอดีอยู่ด้านหน้าเธอ

ภายใต้แสงไฟที่สลัว ทั้งสองนอนสบตากัน ลมหายใจรวมเป็นหนึ่งเดียว ทำให้บรรยากาศที่โรแมนติกมีเสน่ห์ขึ้นเล็กน้อย

เสิ่นเฉียวกะพริบตา ใจเต้นเร็วเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ขยับแขนขา คิดจะค่อยๆพลิกตัวหนี เป็นเพราะควบคุมแรงไม่ดีพอ บวกกับระยะห่างของทั้งสองที่ใกล้กันมาก การขยับของเขาทำให้จูบลงไป ริมฝีปากที่เย็นของเย่โม่เซิน

หยุดหายใจทันที

เสิ่นเฉียวจ้องมองไปเย่โม่เซินที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม การหายใจหยุดลงทันที เธอ.........ทำอะไรน่ะ?

อึ้งไปห้าวินาทีเต็ม เสิ่นเฉียวถึงได้รู้ตัว สายตาสับสนอยากที่จะถอยหลัง

ขณะที่เธอถอยหลังนั้น เย่โม่เซิน ที่สงบนิ่งและไม่เคลื่อนไหวมาโดยตลอดจู่ ๆ ก็เอื้อมมือมาจับด้านหลังศีรษะของเธอ โน้มตัวเป็นผู้รุกจูบเธอ

เสิ่นเฉียวยื่นมือไปบังไว้ที่ระหว่างกลางของเขาทั้งสอง เบิ่งตากว้างมองดูเย่โม่เซิน

เสียงทุ้มต่ำดังมาจากระหว่างริมฝีปากและฟันของเขาทั้งสอง

“คุณเป็นฝ่ายรุกก่อนนะ”

“ฉัน........”