เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 201

บทที่ 200 ปกป้องเธอทั้งภพทั้งชาติ

ครึ่งคืนที่เหลือ เสิ่นเฉียวไม่ได้นอน ยังคงรอเขา

รอเย่โม่เซินกลับมา

ความจริงก็บอกว่า เธอได้รอเก้อ เพราะเวลาประมาณตีห้าหกโมงแล้วเย่โม่เซินก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับมา เขายังคงนอนอยู่ในท่าเดิม โดยไม่ได้ขยับแม้แต่น้อย

ผ่านไปอีกสักพัก เสิ่นเฉียวราวกับว่ายอมรับชะตากรรม ค่อยๆลุกจากเตียง แล้วเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า หยิบชุดนอนออกมาสวมให้ตัวเองอย่างด้านชา แล้วหันหลังกลับไปยังเตียงของตนเอง โน้มตัวลงนอน

เธอทำราวกับว่าได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง โน้มตัวลงก็หลับตาลงทันที ในไม่ช้าก็เข้าสู่ห้วงแห่งนิทรา

ช่างเขาจะไปหาผู้หญิงคนไหน ในเมื่อมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอ

นอนหลับจนถึงวันรุ่งขึ้น แต่เพิ่งนอนไปแค่สองสามชั่วโมงเสิ่นเฉียวรู้สึกปวดหัวจนระเบิด ขณะที่ตื่นนอนเธอพยุงหัวเข้าไปในห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันแล้วลงไปยังชั้นล่าง

ตอนที่รับประทานอาหารเช้าเย่หลิ่นหานสังเกตเห็นหน้าเธอขาวซีด ได้ถามอย่างห่วงใย: “ทำไมสีหน้าดูแย่จัง? เมื่อคืนหลับไม่ดีทั้งคืนเหรอ?”

คำถามของเย่หลิ่นหานทำให้เสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่วขณะ แล้วส่ายหัว: “ฉันไม่เป็นไร”

วันนี้คุณปู่เย่ไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารด้วย เย่หลิ่นหานคุยกับเธออย่างไม่ต้องหลบหลีก

ได้ยินมาว่าเย่โม่เซินออกไปกลางดึก ถึงตอนนี้แล้วยังไม่ได้กลับมา

เสิ่นเฉียวที่กำลังจะดื่มนม เพิ่งจะยกแก้วนมขึ้นมาก็ได้ยินประโยคนี้ มือได้หยู่ชะงักทันที นมเกือบจะหกออกมา เธอวางแก้วนมลง หยิบซูชิขึ้นมาหนึ่งชิ้น

“ได้ยินว่าเย่โม่เซินกำลังตามหาคน?”

เสิ่นเฉียวเพิ่งจะอ้าปากกินซูชิเข้าไปในปาก ได้ยินคำพูดนี้แล้วรู้สึกไม่ค่อยดี อาหารที่อยู่ในปากราวกับกำลังเคี้ยวขี้ผึ้ง เธอไม่ได้ต่อคำพูดของเย่หลิ่นหาน แต่เย่หลิ่นหานกลับพูดต่อไป

“เธอรู้ไหมทำไมเขากำลังหาใครอยู่?”

เสิ่นเฉียวดื่มนมไปหนึ่งคำ: “ส่ายหัว ฉันไม่รู้ ฉันอิ่มแล้ว ฉันไปก่อนละพี่ใหญ่”

พูดจบเสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นเดินไปข้างนอก ฝีเท้าของเธอค่อนข้างเร็ว ราวกับว่ากระโดดหนี

เดินไปสักพัก เย่หลิ่นหานก็ตามเธอทัน “พี่ก็กำลังจะไปบริษัท พี่ส่งเธอไปนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” เสิ่นเฉียวไม่ได้หันกลับมา เดินไปข้างหน้าอย่างเดียว

ทันใดนั้นมือก็ถูกคนจับไว้ เสิ่นเฉียวตกใจจนหันหน้ากลับไป เห็นเย่หลิ่นหานจับข้อมือเธอไว้ “เฉียวเฉียว พี่ส่งเธอไปบริษัทนะ”

เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว อยากที่จะดิ้นให้หลุดจากมือของเขา แต่เย่หลิ่นหานจับได้แน่นมาก: “รอพี่อยู่ตรงนี้ ห้ามหนีเด็ดขาด เข้าใจมั้ย?”

เสิ่นเฉียว: “...........พี่ใหญ่ ฉัน...............”

พี่ไปขับรถ

เย่หลิ่นหานไปขับรถแล้ว เดิมทีเสิ่นเฉียวคิดจะจากไป แต่นึกถึงคำพูดประโยคที่น่ากลัวนั้น เธอจึงได้ยืนรอตรงจุดเดิม

ผ่านไปสักพัก เย่หลิ่นหานได้ขับรถมาจอดยังด้านหน้าของเธอ เพื่อให้เธอขึ้นรถ

เสิ่นเฉียวจึงได้ขึ้นรถไป ตอนที่เย่หลิ่นหานโน้มตัวมาช่วยเธอคาดเข็มขัดนิรภัยเสิ่นเฉียวพูดอย่างรีบร้อน: “ฉันทำเองได้”

“พี่ทำให้” เย่หลิ่นหานกดทับมือเธอไว้ จะโน้มตัวมาคาดให้เธอจงได้ กลิ่นกายของผู้ชายปกคลุมเธอไปทั่วร่าง คาดเข็มขัดนิรภัยง่ายมาก แต่เหมือนเย่หลิ่นหานจงใจที่จะทำอย่างชักช้า ไอเย็นน้อยๆได้กระจายบนหน้าของเธอ