เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 203

บทที่202 คุณอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน

"พวกคุณพูดพอหรือยัง?"อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็พูดแทรกพวกเธอ จ้องไปรอบนึงด้วยสายตาเย็นชา "เรื่องของฉันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพวกคุณแม้แต่น้อยใช่ไหม?"

"หยิ่งอะไรเล่า? ก็เพราะมีคุณชายเย่และรองประธานเย่ชอบคุณละสิ? เรายังเคยเป็นเพื่อนร่วมงานพักนึงเลย ทำแบบนี้มันไร้ความปรานีเกินไปหรือเปล่า?"

"ใช่แล้ว ก็แค่กลับไปตำแหน่งเดิม หยิ่งอะไรกัน ไม่แน่ อีกไม่นานอาจจะถูกลดตำแหน่งลง ไม่ว่ายังไงคุณชายเย่กับรองประธานเย่ก็ต้องแต่งงานอยู่ดี บทบาทเล็กๆอย่างคุณไม่มีทางได้แต่งงานเข้าบ้านตระกูลเย่ไปเป็นเจ้านายน้อยหรอก เชอะ!"

พอไม่กี่คนคนพูดจบ ก็หันหลังเดินจากไปอย่างอารมณ์เสีย

เสิ่นเฉียวยืนอยู่ที่เดิมเพียงลำพัง ทอดสายตามองไปที่ที่ว่างเปล่า

เย่หลิ่นหานย้ายตำแหน่ง เธอไม่ยอมไป เขาจึงให้คนมาเชิญ เธอก็ยังไม่ไป

ใครจะไปรู้ว่าตอนที่เย่โม่เซินให้เธอกลับมาอยู่ตำแหน่งเดิม ดันให้คนมาย้ายโต๊ะโดยตรง นี่หมายความว่า ยังไงก็คิดจะให้เธออยู่ที่นี่ต่ออีกแล้ว

วิธีการทำงานของทั้งสองคน ต่างกันสิ้นเชิงเลย

สุดท้ายเสิ่นเฉียวทำอะไรไม่ถูก ก็เลยหันหลังเดินออกจากประตูแผนก

พวกคนที่เดินออกไปอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า:"พวกคุณรอดูนะ คนอย่างเธอ สักวันจะถูกถีบออกจากตระกูลเย่"

"ใช่ หยิ่งตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เก่งจริงเธอก็ปีนขึ้นไปตำแหน่งคุณนายน้อยของตระกูลเย่สิ ถ้าไม่เก่งพอสุดท้ายก็ต้องถูกคัดออกอยู่ดี"

เสิ่นเฉียวถึงชั้นสูงสุดของตึก ถึงที่ที่คุ้นเคย

นี่เป็นที่ที่เธอได้สัมผัสตอนที่เธอมาบริษัทแรกๆ เพราะฉะนั้นทุกอย่างของตรงนี้เธอล้วนแล้วเคยชินมาก

ภายในห้องทำงานเงียบงาน แค่ดูก็รู้ว่าเย่โม่เซินยังไม่กลับมา เวลาผ่านไปตั้งคืนนึงแล้ว เขาก็ยังไม่กลับมา

เสิ่นเฉียวนั่งที่นั่ง แล้วมองคอมพิวเตอร์ที่อยู่ด้านหน้าตนยังเหม่อลอย

ถ้าเลือกได้ เธอยอมให้ตนเองไม่มีหัวใจ

ตัวเธอเองยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตนเองถึงชอบเย่โม่เซิน

รู้จะเป็นเพราะว่า.....ตอนที่อยู่ในห้างสรรพสินค้านั้นทุกคนล้วนหัวเราะเยาะเธอ ดูถูกเธอ และเขาใช้มือข้างเดียวจับเธอไว้ ถ่ายถามว่าใครเป็นคนผลักเธอล้ม และยังส่งเอกสารสัญญาของห้างสรรพสินค้าให้กับเธอต่อหน้าทุกคนงั้นเหรอ?

หรือว่า จะแต่งตอนที่อยู่ลู่สุนฉางอยากเอาเปรียบเธอ แค่เขาพูดคำเดียวก็ไม่ร่วมงานกับอีกฝ่าย และต่อมายังจัดการเขาอีก?

ถึงแม้เวลาที่อยู่ด้วยกันจะไม่นานเท่าไหร่ แต่พอมานึกภาพดูแล้ว ที่แท้เรื่องมันเกิดเยอะขนาดนี้แล้ว

ขณะที่กำลังครุ่นคิด จู่ๆลิฟต์ก็เปิดออก เสิ่นเฉียวดึงสติกลับมา เห็นเซียวซู่เข็นเย่โม่เซินออกมาจากลิฟต์

ทั้งสองคนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ขอบตาดำแบบเห็นได้ชัดเจนเลย

เสิ่นเฉียวหยุดอยู่แป๊บนึงแล้วจึงลุกขึ้น

เย่โม่เซินเหมือนจะไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นเธอที่นี่ ทางไปแป๊บนึงเมื่อเห็นโต๊ะด้านหน้าเธอถึงนึกขึ้นได้ ยกมุมปากขึ้น:" ทำได้ดีมาก "

"ใช่คุณจริงๆด้วยที่สั่งให้พวกเขาย้ายของๆฉันมาที่นี่ "

เซียวซู่รู้ว่าพ่อเขามีเรื่องต้องคุยกัน จึงเห็นเขาไปด้านหน้าเสิ่นเฉียวแล้วกล่าว:"คุณชายเย่ ผมไปทำงานก่อนนะครับ"

ไม่รอให้เขาตอบก็หันหลังเดินไปในลิฟต์ หายตัวไปในพริบตา

เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว เสิ่นเฉียวทำได้เพียงหัวเราะในใจ หนีได้ไวจริงๆเลย

"ไม่ย้ายของๆคุณ คุณจะขึ้นมาดีๆมั้ย?"เย่โม่เซินกวาดตามองเธอทีนึง มือก็หมุนล้อรถ มุ่งไปยังห้องทำงาน

เสิ่นเฉียวเห็นแบบนี้ เม้มปากแดง แล้วเดินตามเขาเข้าไปในห้องทำงาน

“แต่คุณก็ไม่ควรออกคำสั่งให้พวกเขามาย้ายของฉันแบบนี้สิ? ของพวกนี้มันเป็นของแผนกนั้นอยู่แล้ว คุณยายของพวกนี้ขึ้นมาข้างบน งั้น....."

"เรื่องอื่นคุณอย่ากังวลไปเลย คุณทำหน้าที่เป็นเลขาของผมดีๆก็พอแล้ว"

เซิ่นเฉียว:"ฉันไม่ได้อยากเป็นเลขาของคุณ"