เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 211

บทที่210 ดูแลปกป้องอยู่เงียบๆ

เสียงของหานเส่โยวจะดังหน่อย ทำให้คนในร้านกาแฟหันมามองกัน เสิ่นเฉียวสังเกตเห็นดังนั้น ในใจเธอก็กระวนกระวายไปหมด เธอรีบลุกยืนแล้วเดินไปด้านหน้าหานเส่โยวปิดปากของเธอ"พอแล้ว คุณไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว"

"ทำไมคุณไม่ให้ฉันพูด?" หานเส่โยวออกแรงกุมมือเธอไว้ กล่าวเสียงสะอื้น:"คุณไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง แต่ฉันกับเธอไม่เหมือนกัน! ฉันเป็นคนนอก ฉันรู้ว่าคุณเหมาะกับคนแบบไหนไม่เหมาะกับคนแบบไหน และใครที่ดีกับคุณฉันก็แยกย้ายออก!"

"พอแล้ว ฉันไม่อยากฟังอีก"เสิ่นเฉียวได้สะบัดมือเธอออก"ถ้าคุณอยากพูดจริงๆ คุณก็พูดเองคนเดียวตรงนี้เหอะ"

พอพูดจบ เสิ่นเฉียวก็ถือกระเป๋าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

หานเส่โยวมองด้านหลังเธอแล้วเงิบอยู่หลายวินาที ถึงรู้สึกตัวอีกทียื่นมือไปปาดน้ำตาบนใบหน้า จากนั้นก็ก้าวใหญ่เดินตามออกไป "เฉียวเฉียว คุณอย่าโกรธสิ แต่ว่าคุณฟังฉันก่อนได้ไหม?"

เสิ่นเฉียวเดินไปด้านหน้าอย่างไม่สนใจ ที่นี่คนเยอะ ถ้าขืนปล่อยให้หานเส่โยวพูดอะไรไปเรื่อยอีก ถึงตอนนั้น......ไม่ว่าจะแก้ต่างอย่างไรก็ฟังไม่ขึ้นอยู่ดี

"ฉันรู้ว่าสถานะของเขาทำให้คุณยากที่จะยอมรับได้ แต่บนโลกนี้ก็มีหลายๆเรื่องที่เราไม่มีทางเลือกกันทั้งนั้นเพียงแค่เขาไม่รังเกียจฐานะของคุณ ยอมรับผิดชอบก็ดีแล้วนี่ คุณเลือกอยู่กับเขา ต้องมีความสุขมากกว่าตอนนี้แน่ๆ!"

เสิ่นเฉียวหยุดก้าวในทันที หันหน้าไปมองหานเส่โยว

"คุณคิดแบบนี้จริงๆเหรอ?"

เห็นเธอหยุดเดิน หานเส่โยวก็หยุดตาม เธอพยักหน้าอย่างตั้งใจ:"พี่เย่นิสัยอบอุ่น เป็นสุภาพชนที่ไม่มีอคติที่คับแคบ และยังสุภาพบุรุษมากด้วย และฉันก็เห็นว่าเขาคิดกับคุณในทางนั้นจริงๆ ถ้าคุณสามารถ......"

"ถ้าแบบนี้หรอ คุณถึงรู้สึกว่าเขาจะทำแบบนั้นกับฉัน? เส่โยว ถ้าเขาอยากจะรับผิดชอบจริงๆ ทำไมเขาไม่มาหาฉันเองล่ะ?"

"อะไรนะ......?" หานเส่โยวงงอยู่ที่เดิม

"เรื่องมันผ่านไปนานขนาดนี้ ถ้าเขามีใจจริงๆ หรือถ้าเขาอยากจะเป็นคนรับผิดชอบ ทำไมเขาไม่เคยมาหาฉันเลย? กลับเป็นฉันที่ต้องส่งคนไปหาเขา นี่แสดงว่าอะไร?" เสิ่นเฉียวยิ้มเยาะเย้ยตนเอง ไม่รอให้หานเส่โยวเอ่ยปากพูดก็พูดต่ออีกว่า:" นี่แสดงว่าเขาไม่ใส่ใจเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเลยสักนิดและไม่เคยคิดจะยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงในคืนนั้นเลยสักนิด หรือว่า....เขาไม่เคยให้ความสำคัญกับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเลย ในสายตาของพวกเขา วันนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ และฉัน....ก็เป็นฝ่ายเข้าหาเอง ไม่มีใครสนใจเลยหรอก"

"......เมื่อก่อนฉันไม่เคยคิด แต่ฟังเธอพูดแบบนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล แต่คุณเคยคิดไหม? เขาอาจจะกำลังตามหาคุณเหมือนกันนะ? เพียงแต่.....ใช้วิธีตามหาคุณแบบที่คุณไม่รู้เฉยๆ ก็เหมือนเย่หลิ่นหาน เขาก็ไม่รู้ว่าพวกเรากำลังตามหาเขาไง? อาจเป็นเพราะ เขาแค่ไม่มีเบาะแสอะไรที่จะตามหาคุณ อีกอย่าง....."พอพูดถึงตรงนี้หานเส่โยวก็หลบสายตา มองตรงพื้น:"ขึ้นวันนั้นคุณก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ มีเพียง....กระดุมอันนั้น

พอพูดถึงกระดุมอันนั้น ในใจของหานเส่โยวก็เหมือนมีอะไรค้างคา เธอต้องทำยังไงถึงจะได้กระดุมที่เหลือนั้นจากมือเสิ่นเฉียวล่ะ? ตอนนี้ในมือเธอมีกระดุมชุดสูทเดิมอยู่สองเม็ดแล้ว เพียงแค่เอาเม็ดนั้นจากมือเสิ่นเฉียวมาทุกอย่างก็จะไม่มีข้อผิดพลาดอะไรอีก

คิดถึงตรงนี้แล้ว หานเส่โยวเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงเอ่ยปากพูด :"งั้น ฉันคิดวิธีช่วยคุณ ให้เขามาหาคุณเอง?"

"อะไรอ่ะ คิดวิธีอะไรอะไร?"

"คุณเอากระดุมให้ฉัน ฉันมีวิธีเอง"

ความคิดที่ชั่วร้ายในใจของหานเส่โยว ได้เติบโตขึ้นเยอะมาก

เสิ่นเฉียวยืนไม่ขยับ ไม่ได้ตอบตกลง และก็ไม่ได้ปฏิเสธ

"เฉียวเฉียว? เป็นไง?"

"ที่จริง แบบนี้ก็ดีนะ " เสียงของเสิ่นเฉียวเบาเหมือนลม :"ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจกับผู้ชายในคืนนั้นว่าเป็นใคร และฉันก็ไม่อยากไปแย่งอะไรขออะไรทั้งนั้น ฉันแค่อย่าใช้ชีวิตในตอนนี้ให้ดีก็พอ"

ฟังจากน้ำเสียงเธอแล้ว ไม่อยากกลับสู่ทางธรรมแล้วสินะ หานเส่โยวร้อนรนขึ้นมาทันที:"คุณทำแบบนี้ได้ยังไง? ฉันอุตส่าห์ขอให้พี่ชายฉันช่วยคุณตามหายังลำบาก คุณอยากใช้ชีวิตตอนนี้ให้ดีงั้นหรอ? ในตอนนี้ทำให้คุณมีความสุขได้จริงๆเหรอ? คุณต้องปูพื้นนอนทุกคืน เย่โม่เซินไม่แม้แต่จะเหลียวแลคุณ เสิ่นเฉียวคุณเป็นอะไรกันแน่? ผู้ชายแบบนี้คุณยังลังเลที่จะออกไปจากชีวิตเขาขนาดนี้เหรอ?