เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 210

บทที่209 ไม่กล้าแม้แต่จะชี้ตัว

เย่โม่เซินยิ้มอย่างเย็นชา “พี่ชายคิดมากเกินไป การถอดถอนเป็นเพียงการปิดบังคนอื่น เฉียวเฉียวเป็นถึงภรรยาผม ผมจะยอมให้ภรรยาของผมถูกรังแกในที่แบบนั้นได้อย่างไร?”

พูดถึงตอนนี้ เย่โม่เซินก็หมุนวงล้อตรงไปทางเสิ่นเฉียว ในมือของเสิ่นเฉียวยังคงถือเอกสารไว้

“เฉียวเฉียว เธอว่าใช่ไหม?”

“อะไรนะ?”เสิ่นเฉียวไม่ทันตอบสนอง ทันใดนั้นที่เอวแน่น เย่โม่เซินโอบตัวเธอไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา ตัวเธอขยับไปที่อ้อมแขนของเย่โม่เซินโดยที่เธอไม่สามารถควบคุมได้

เย่หลิ่นหานที่อยู่ด้านข้างเห็นฉากนี้ มือที่ห้อยอยู่ทั้งสองข้างของเขาก็กำเอง ความโกรธก็ปรากฏขึ้น

“ดูเหมือนว่าวันนี้ภรรยาของผมจะใจร้อนมากเป็นพิเศษ เป็นฝ่ายรุกก่อนเข้ามาในอ้อมกอดผมเอง นั้น...... ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”

ก่อนที่เสิ่นเฉียวจะรู้ว่าเย่โม่เซินกำลังจะทำอะไร เขาก็จับคางเธอแล้วก็เริ่มจูบขึ้นมาทันที

ช่วงเวลาที่อยู่ใกล้กัน เสิ่นเฉียวตัวสั่น ถึงกับลืมดิ้นรน

แม้แต่เย่โม่เซินที่แต่ก่อนเคยทานข้าวกับหานเส่โยวอยู่ พอตอนนี้ ยังกล้าจูบเธอต่อหน้าพี่ชายได้ไง มันหมายความว่าอะไร?

นี่ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่เรียกว่ารักหรอก และไม่ใช่ความปรารถนา แต่เป็นการแก้แค้น!

เป็นเพราะเย่หลิ่นหานอยู่ตรงนี้ เขาจึงตั้งใจทำแบบนี้

ในสมองวนเวียนอยู่พักหนึ่ง เมื่อเสิ่นเฉียวรู้สึกตัวได้อีกทีและขณะที่เธอคิดที่จะผลักเย่โม่เซินออก เย่โม่เซินได้จับไหล่ของเธอดึงตัวเธอออก

มองดูอีกครั้ง เย่หลิ่นหานก็ไม่ได้อยู่ในห้องทำงานแล้ว

เสิ่นเฉียวชูมือขึ้นตบไปที่เย่โม่เซินหนึ่งที

“ไอ้เลว”

เย่โม่เซินโดนตบหน้า บนใบหน้าก็มีรอยมือที่ตบขึ้นทันที เขาหันหน้าไปด้านข้าง ริมฝีปากเขาเม้มแน่นทำให้เห็นลายเส้นชัด

แต่ความโกรธของเสิ่นเฉียวยังคงอยู่ อยากจะตบเขาอีกครั้ง คราวนี้มันถูกเย่โม่เซินห้ามไว้

เธอดิ้นรนหลายครั้ง แต่ดิ้นรนไม่ออก

พูดกับเย่โม่เซินด้วยความโกรธว่า:"คุณหมายความว่ายังไง? ให้ฉันเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นหรอ?”

ดวงตาของเย่โม่เซินเหมือนตะขอ ดวงตามืดมิดและเย็นชา คำพูดที่พูดเหมือนมีดคม “คุณเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าตบผม”

“นั้นแล้วยังไง? ”เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปาก “คุณดูถูกฉันเธอทำให้ฉันอับอายได้ แล้วฉันจะไม่สามารถแก้แค้นคุณได้หรือไง? คุณคิดว่าฉันจะขอบคุณคุณไหมถ้าคุณเลื่อนตำแหน่งกลับมาให้ฉัน? เย่โม่เซิน ฉันบอกคุณก่อนว่าฉันจะไม่ขอบคุณคุณหรอก! ฉันยอมอยู่ในแผนกที่เล็กจนไม่รู้จะเล็กยังไงแล้วทำงานของตัวเอง ไม่อยากกลับไปที่น่าขยะแขยงแบบนั้น!”

พูดจบ เสิ่นเฉียวใช้แรงผลักเย่โม่เซินออกไป หันหลังวิ่งออกไป

ตอนเธอหันหลัง เย่โม่เซินเห็นดวงตาสีแดงของเธอ การเคลื่อนไหวของมือก็หยุดลง มองดูเธอวิ่งหนีออกไปจากตนเองอย่างตะลึง แล้วหายลับตาไป

ครู่ต่อมา เขาตามองต่ำลง

คุณเศร้ายัง？

เสิ่นเฉียวก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีอารมณ์ ถูกเย่โม่เซินดูถูกใส่ เธอถือกระเป๋าของเธอเลิกงานออกก่อนเวลา ไม่สนว่าเย่โม่เซินจะหักเงินเดือนหรือโบนัสของเธอหรือเปล่า? เธอไม่อยากอยู่ที่นั่นอีกต่อไป