เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 220

บทที่219 แสร้งทำเป็นใสซื่อ

ตาคมของเขามองมาราวกับกำลังมองขโมยนั่นจึงทำให้เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากด้วยความโกรธ

“ใครบอกว่าเธอขโมย? ”

เย่โม่เซินพูดเสียงไม่ร้อนไม่หนาว แต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกชาขึ้นมา เสิ่นเฉียวกำหมัดขึ้นพลางพูด งั้นที่นายพูดมันนหมายความว่ายังไง? ”

เย่โม่เซินคิดไปถึงสูทตัวนั้นที่กระดุมบนมันหายไป

หลังจากที่อยู่กับผู้หญิงคนนั้นในแป๊บนั้น กลับมากพบว่ากระดุมมันหายไป เขาเองก็ไม่ได้สนใจ แต่การที่กระดุมหายไปนั่นเป็นปกติที่เขาจะไม่ใส่มันอีก แต่เขาก็ยังไม่ทิ้งชุดนั้นไปทั้งยังเก็บเอาไว้

วันนี้กลับบังเอิญเห็นว่ากระดุมมันถูกถอดออกไป

พอมาพิจารณาให้ดีๆ เสิ่นเฉียวไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรแบบนี้แน่ แต่ว่า……นอกจากเธอแล้ว จะเป็นใครได้อีกหล่ะ?

อีกทั้งในช่วงเวลาแบบนี้ เย่โม่เซินก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่ากระดุมที่หายไปนั้น มันอยู่กับผู้หญิงในคืนนั้นหรือเปล่า?

“ไม่มีอะไร” เย่โม่เซินพูดเสียงเย็น ขมวดคิ้ว “เพียงแต่เธอกล้าพูดมั้ยว่าเธอไม่ได้แตะต้องเสื้อผ้าในตู้ฉัน? ”

เสิ่นเฉียว：“……นี่นายทำอะไรหายกันแน่ นายจะพูดอะไรก็พูดออกมาตรงๆ มาถามสุ่มแบบนี้หมายความว่ายังไง? ”

เขายังคงเงียบ เสิ่นเฉียวจึงพยักหน้า “โอเค เรื่องนี้เอาไว้เย็นนี้ค่อยมาคุยกัน เดี๋ยวเส่โยวจะมาเยี่ยมนายท่าน ฉันจะต้องลงไปก่อนหล่ะ”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หมุนตัวเดินออกไป

รอจนเธอเดินออกไปแล้วนั้น เย่โม่เซินถึงจะหยิบเอาสูทตัวนั้นออกมา ก่อนจะจ้องไปที่กระดุมถูกถอดออกไป

ทำหล่นไป1เม็ด ขาดไป2เม็ด--มันไม่อยู่ที่ไหนกันแน่?

*

เมื่อเสิ่นเฉียวมาถึงชั้นล่างเธอก็เตรียมออกไปรออยู่ที่ประตูใหญ่ ในตอนที่กำลังเดินผ่านห้องนั่งเล่นนั้นเองเธอก็เห็นเย่หลิ่นหานนั่งอยู่ที่โซฟา เขาถือโทรศัพท์ราวกับกำลังคุยกับใครอยู่ และจู่ๆ ราวกับรู้สึกได้ว่ามีคนมองเขาจึงหันมามองทางเธอ เสิ่นเฉียวจึงรีบเร่งสปีดเท้าเดินออกมา

เธอมาถึงหน้าประตูตระกูลเย่สักพักก็เห็นรถของหานเส่โยวขับมา

เมื่อหานเส่โยวลงจากรถแล้ว เธอก็เอากุญแจให้พ่อบ้านเอาไปจอดรถ จากนั้นก็เอาของเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับเสิ่นเฉียว

“เฉียวเฉียว แกดีกับฉันมากจริงๆ เลยนะ นี่ฉันยังคิดว่าแกยังโกรธฉันอยู่เลย หลายวันก่อนฉันยังไม่ได้มานั่งทบทวนก็เลยไม่ได้มาหาแกเลยขอโทษนะ แกโอเคมั้ย? ” หานเส่โยวเดินเข้าบ้านมาได้ก็ถามเธอทันที

เสิ่นเฉียวจะไปคิดอะไรมากมายเกี่ยวกับเรื่องนั้นได้ยังไง หลายวันมานี้เธอเพียงพยายามใจเย็นเท่านั้น จึงส่ายหน้าตอบไป “ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก เข้าบ้านเถอะ อ้อจริงสิ คุณท่านออกไปแล้วหล่ะ น่าจะกลับมาเย็นๆ ”

“ไม่เป็นไรเลย” หานเส่โยวพูดพลางยิ้มตาหยี “ประเด็นสำคัญของฉันก็คือมาหาแกนี่หล่ะก็เลยแวะเยี่ยมคุณปู่เย่ด้วย แกเป็นเจ้าบ้านนี่”

เมื่อได้ยินแบบนี้เสิ่นเฉียวก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมา

“ขอบใจนะเส่โยว”

“จ้า เข้าบ้านกันเถอะ”

เสิ่นเฉียวช่วยเธอถือของ เมื่อทั้งสองเข้ามาด้านในแล้วก็เจอเข้ากับเย่หลิ่นหาน และเมื่อเห็นเย่หลิ่นหาน หานเส่โยวก็ทักทายอย่างกระตือรือร้นทันที

“พี่เย่。”

“มาเที่ยวเล่นเหรอ? ”มือของเย่หลิ่นหานถือหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง เขายิ้มแล้วมองมาทางพวกเธอ สายตาตกอยู่ที่ใบหน้าของเสิ่นเฉียว เมื่อเห็นว่าเสิ่นเฉียวหลบหน้าเขาตลอด ใบหน้าเขาจึงหมองลงเล็กน้อย