เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 221

บทที่220 ความจริงเกี่ยวกับคืนวันฝนตก

คำถามที่รุนแรงแบบนี้ทำให้หานเส่โยวตาแดงเรื่อขึ้นมา

ขอโทษค่ะ ฉันเพียงอยากจะช่วยพยุงคุณเท่านั้น เมื่อครู่ฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำอะไรคุณเลย...คุณชายเย่ คุณทำฉันเจ็บนะ ปล่อยฉันหน่อยได้มั้ย?” พลางพูด น้ำตาของหานเส่โยวก็ตกลง จากนั้นจึงค่อยๆดึงมือตัวเองกลับเบาๆ

เย่โม่เซินหัวเราะหึ ก่อนจะปล่อยข้อมือเธอ

หานเส่โยวล้มลงพิงผนังข้างๆเบาๆราวกับคนไม่มีกระดูก เธอลูบคลำข้อมือที่ถูกจับ กลัวความผิดขึ้นมาจับใจ

เดิมทีเธอคิดว่า เย่โม่เซินน่าจะมีความรู้สึกบางอย่างให้แก่เธอบ้าง ตราบเท่าที่เธอใช้กลวิธีของเธอนั้น เขาจะต้องติดกับเธอ

ไม่คิดเลยว่าเขาจะหยาบคายแบบนี้

แต่ว่า……เขาก็ไม่ได้ต่อต้านเธอสักเท่าไหร่ หานเส่โยวจึงยิ่งรู้สึกสนใจผู้ชายดิบเถื่อนคนนี้มากขึ้นไปอีก

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งอยากที่จะได้หัวใจของเขา ผู้ชายแบบนี้หากเพียงแต่ได้หัวใจของเขามาหล่ะก็ เธอก็จะได้เป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก

แต่ว่า เธอก็ยังหาวิธีคิดที่จะได้หัวใจของเขานั้นไม่ได้อยู่ดี

หานเส่โยวหลับตาพิงกำแพง

เฉียวเฉียว...ฉันขอโทษแกด้วยนะ

แต่ว่าเย่โม่เซินเองก็ไม่ได้ชอบแก เพราะเป็นแบบนั้น ให้ฉันเถอะ

เมื่อคิดได้แบบนี้ หานเส่โยวก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยแววตาที่แปรเปลี่ยนไป เธอลุกขึ้นยืนขึ้นมาอีกครั้ง พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย

“ขอโทษนะคะคุณชายเย่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ถ้าหากว่าคุณรังเกียจฉันมาก งั้น ฉันขอตัวก่อนแล้วกันค่ะ”

ในขณะที่พูด หานเส่โยวก็เดินออกไป แสร้งทำทีพูดเหมือนไม่ได้ตั้งใจ “มันเป็นความผิดของฉันเองที่จำอะไรก็ไม่ได้ ความจริงแล้วในคืนที่ฝนตกคืนนั้น….ตอนนี้มันคงเป็นเรื่องน่าขันของคุณแล้วใช่มั้ย?”

เดิมทีที่เธอคิดจะจากไปเย่โม่เซินนั้นก็คร้านที่จะคุยกับเธอ แต่หลังจากที่ได้ยินในสิ่งที่เธอพึมพำนั้น ความเย็นชาในนัยน์ตาของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนไป คำพูดของเธอนั้นหยุดเขาเอาไว้

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

หานเส่โยวสั่นราวกับนกที่หวาดผวา เธอหันมองเขาอย่างประหลาดใจ

“เมื่อกี้เธอ...พูดว่าอะไร?”

หานเส่โยวเอื้อมมือขึ้นปิดปาก เบิกตากว้างและถอยหลังไปด้วยความกลัว “เปล่านะ ฉันไม่ได้พูดอะไร คุณฟังผิดแล้วหล่ะ”

พูดจบเธอก็หันตัวเดินหนี

“อยากตายหรือไง กลับมา!” เย่โม่เซินเรียกเธอให้หยุด แต่หานเส่โยวได้บรรลุจุดประสงค์ของเธอแล้วมีหรือเธอจะหยุด เธออยากที่จะทิ้งไว้ให้เขาสงสัย

ไม่นาน ร่างของหานเส่โยวหายไปจากมุมเลี้ยว

อีกด้านหนึ่ง เสิ่นเฉียวยืนรออยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน รอนานแล้วแต่หานเส่โยวก็ไม่กลับมาสักที ด้วยเพราะสวนแห่งนี้มันก็ดูซับซ้อนเธอจึงกลัวว่าอีกฝ่ายจะหลงทางหรือไม่ก็หาห้องน้ำไม่เจอ รอสักสามนาทีก็ยังไม่เห็นเธอ

จึงเดินออกไปตามทางเดิน ผลก็คือเดินไปได้ไม่ไกลนักเธอก็พบเข้ากับหานเส่โยวที่กำลังเดินมาทางนี้ ด้วยเพราะหานเส่โยวเดินมาอย่างรีบร้อนจึงเกือบที่จะชนเข้ากับเธอ แต่โชคดีที่ทั้งสองยั้งเท้าเอาไว้ทัน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?ไปเจออะไรมา?” เสิ่นเฉียวจับหานเส่โยวเอาไว้พลางถาม เมื่อเห็นว่าเธอตาเรื่อแดง หัวใจก็เต้นแรงขึ้นทันที

หานเส่โยวรีบหันหลังให้เธอ แล้วยื่นมือมาเช็ดตา “ไม่เป็นอะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไร”