เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 241

บทที่240 เขาไปไหน

หลังจากที่ไปโรงพยาบาลแล้ว เซียวซู่ก็บอกสถานการณ์กับส้งอาน ส้งอานส่ายหน้า ฆ่าเชื้อและทายาให้เธอใหม่ จากนั้นก็ให้เธอกลับไปพักผ่อน

ก่อนที่เสิ่นเฉียวจะกลับ ส้งอานก็ทนไม่ได้พูดขึ้น: “เฉียวเฉียว น้าคิดว่าเธอเป็นคนบ้านเดียวกันนะ มีอะไรน้าก็พูดตรงๆเลย แผลของเธอมันก็หนักอยู่ แต่ต่อไปก็มาโรงพยาบาลทุกวันไม่ได้ เธอแค่ตายให้โม่เซินทายาให้เธอ ก็ได้แล้ว เข้าใจไหม?”

เสิ่นเฉียวถูกส้งอานพูดจนหน้าแดง: “ขอโทษนะคะน้า ฉันจำไว้แล้ว ต่อไปจะไม่มารบกวนน้าอีก”

พอได้ยิน ส้งอานก็มองเธอ: “เธอคิดยังไง? น้าไม่ได้รู้สึกว่าเธอมารบกวน แต่ว่าเธอจะมาให้น้าล้างแผลให้เธอทุกวันที่โรงพยาบาลไม่ได้ แต่ต้องฝึกที่จะให้โม่เซินช่วยเธอ รู้ไหม? ผู้หญิงน่ะ บางครั้ง ก็ต้องอ่อนหน่อย อย่างแข็งเกินไป”

เสิ่นเฉียวนิ่งไปสักพัก รู้ตัวว่าส้งอานกำลังสอนเธอว่าจะจัดการกับเย่โม่เซินยังไง

“น้าคะ ฉัน…..”

“ที่ฉันบอกเธอวันนั้นย่าลืมล่ะ ถึงแม้ว่าดูๆแล้วโม่เซินจะปากร้าย แต่จริงๆแล้วใจลองเขาบอกบางมาก เป็นคนที่อ่อนแอเลย ภายนอกกันภายในของเขาไม่เหมือนกันจริงๆ จัดการเขาเธอต้องหาวิธี รู้ไหม?”

พูดถึงที่นี่ ส้งอานจับมือเธอไว้: “อย่าบอกว่าพวกนี้ฉันเป็นคนบอกเธอ เธอต้องรู้เอง เข้าใจไหม?”

หลังจากที่บอกลากับส้งอาน เสิ่นเฉียวก็กลับบ้านตระกูลเย่ทันที หลังจากที่กลับบ้านแล้ว เธอคิดคนเดียวอะไรเยอะแยะ ทันใดนั้นก็เอาโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความให้หนาเส่โยว

เธอไม่มีเพื่อนอะไร ก็มีแค่หานเส่โยวที่เป็นเพื่อนที่คุยได้ ช่วงนี้ก็รู้จักกับเสี่ยวเหยียน

ตอนนี้เรื่องในใจของเธอเยอะมาก เธอก็อยากจะหาคนคนหนึ่งมารับฟัง

เพิ่งเปิดวีแชทของกานเส่โยวขึ้น ท่าทางของเสิ่นเฉียวก็นิ่งไป คิดถึงคำก่อนหน้านี้ที่เธอพูดกับตัวเอง ไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องในใจของเธอมาพูดให้ฟังดีไหม เธอจะด่าตัวเองไหม?

พอนึกถึงที่นี่ เสิ่นเฉียวก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็วางโทรศัพท์ลง

ช่างเถอะ เธอทำตามใจตัวเองดีกว่า

พอถึงช่วงบ่าย เสิ่นเฉียวก็ไปกินข้าวกับเย่โม่เซินที่บริษัท ปรากฏว่าเย่โม่เซินไม่อยู่ที่บริษัท

พอถามก็รู้ว่าเขาออกจากบริษัทไปตั้งแต่เช้าแล้ว ตามความหมายของยามแล้ว เย่โม่เซินออกไปหลังจากที่เธอออกไป พอเธอออกไปแล้วเขาก็ออกมา

หลังจากที่รู้ข้อมูลนี้ เสิ่นเฉียวก็คิดขึ้นมา

ตอนนั้นให้เซียวซู่ส่งเธอกลับ บอกว่าจะประชุม

แสดงว่าประชุมสำคัญมาก ก็เลยหยุดกลางคัน แต่หลังจากนั้นทำไมเขาถึงออกมาตากบริษัทได้? มีเรื่องสำคัญอะไรหรอ? สำคัญกว่าการประชุม?

เสิ่นเฉียวรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้คิดมาก ไปกินข้าวกลางวันกับเสี่ยวเหยียน แต่ว่าทั้งบ่ายก็ไม่เห็นเย่โม่เซินเลย เขาก็ไม่ได้กลับมาที่บริษัท สุดท้ายเสิ่นเฉียวก็กลับบ้านก่อนคนเดียว

เสิ่นเฉียวคิดว่าตอนกลางคืนจะได้เจอเขา ก็เลยไม่ได้ทายาใหม่ เพราะเธอจำคำที่ส้งอานพูดไว้ คิดว่าเขาอาจจะช่วยเธอทายาได้

เริ่มแรกก็เลยนั่งรอที่โซฟา รอจนเผลอหลับไป พอเธอตื่นขึ้นมา เห็นว่าในห้องก็ยังโล่งเหมือนเดิม ไม่มีเลยสักคน

เสิ่นเฉียวขยี้ตา เย่โม่เซิน….ยังไม่กลับมาอีกหรอ?

พอเธอขยี้ตาเสร็จ ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดู

เห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

ดึกขนาดนี้แล้ว…..

เธอหลับที่โซฟาไปหลายชั่วโมงแล้ว?

เสิ่นเฉียวรู้สึกหนาว รับลุกไปเอาเสื้อมาคลุมไว้ แล้วก็เดินออกไปหาเย่โม่เซิน

ไปที่ห้องหนังสือก็ไม่เห็น สุดท้ายไปถามคนใช้

“คุณชายสองยังไม่กลับมาหรอ?”