เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 242

บทที่ 241 ตั้งใจ

พูดจบ อีกฝ่ายวางสายโทรศัพท์โดยตรง

เสิ่นเฉียวได้ยินแค่คำพูดที่รีบเร่ง หลังจากนั้นคำสุดท้ายไม่ทันพูดอีก

ตะลึงไปสักพักหนึ่ง เสิ่นเฉียวถึงจะวางโทรศัพท์ลง จากนั้นถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง

ไม่ปกติ

ต้องมีอะไรที่ไม่ปกติแน่ๆ

ตอนกลางวันที่เซียวซู่ส่งตนเองกลับมา เขาก็สีหน้าท่าทางอยากพูดแต่ไม่พูด เหมือนว่ามีอะไรอยากจะพูด แต่ว่าหลังจากนั้นก็ไม่พูดต่อ เห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีเรื่องปิดบังเธอ แต่ว่าเธอไม่กล้าพูด

เรื่องเกี่ยวกับอะไร เสิ่นเฉียวนึกและทายไม่ออกเลย

นี่ก็ช่างมันเถอะ แต่เย่โม่เซินขอตัวออกจากที่ประชุมอย่างกะทันหัน อีกทั้งยังไปทั้งวัน นี่มันหมายความว่าอะไรกันแน่?

มีเรื่องสำคัญต้องให้เขาไปจัดการ ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าเรื่องอะไร

แต่คนก็ต้องเกิดความสงสัยอยู่แล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เสิ่นเฉียวตัดสินใจเดินตามใจของตนเอง เธอก็ยิ่งหวังว่าตนเองสามารถเข้ากับชีวิตของเย่โม่เซินได้ ค่อยๆเดินเข้าไปอยู่ในใจของเขา แล้วเรื่องของเขา เธอจึงต้องอยากรู้มากเป็นพิเศษ

แต่... ...เธอไม่มีข่าวคราวหรือร่องรอยอะไร จึงไม่สามารถหาเขาได้เลย

ช่างเถอะ กลับไปรอก่อนละกัน

คอยดูว่าเซียวซู่จะหาเขากลับมาได้เมื่อไหร่ ดังนั้นเสิ่นเฉียวกลับไปที่ห้อง

นอนอยู่บนโซฟาที่นุ่มๆ เสิ่นเฉียวมองดูเพดานที่ขาวเหมือนหิมะ แล้วยื่นมือไปแตะเบาๆที่ท้องน้อยอย่างไม่รู้ตัว พูดเองเออเอง: “ลูกจ๋า ถ้าแม่จะใช้ชีวิตอยู่กับเขา เขา... ...จะยอมรับหนูไหม?”

เสิ่นเฉียวรู้ ลูกน้อยในท้องของเธอยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดคืออะไร แต่เธอก็ยังหวังว่าเย่โม่เซินสามารถยอมรับลูกคนนี้

คิดถึงตรงนี้แล้ว เสิ่นเฉียวยิ้มเบาๆนิดๆ

กลับมีสายตาที่อบอุ่นของเย่หลิ่นหานโผล่ออกมาตรงหน้า เสิ่นเฉียวตกใจ ทำไมคิดถึงเขาในเวลาตอนนี้ เธอรีบส่ายหัวไปมา

นึกถึงสิ่งที่เธอฝันเมื่อคืน

“ผู้หญิงอย่างคุณ เหมาะสมที่จะได้รับความรักของเย่โม่เซินอย่างผมเหรอ?”

เสียงที่เย็นชาไม่ไยดีดังขึ้นข้างๆหู ในฝันนั้นสายตาของเย่โม่เซินเยือกเย็นมาก พูดได้ว่าเย็นเท่ากับธารน้ำแข็งบนขั้วโลกเหนือเลยก็ว่าได้

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตนเองเพ้อฝันเกินไปอย่างกะทันหัน ลูกในท้องของเธอเป็นของชายอื่น กลับหวังว่าเย่โม่เซินจะยอมรับเขา? มันเป็นไปได้เหรอ?

เพ้อฝัน ทั้งหมดนี้เป็นแค่เพ้อฝันเท่านั้น

อารมณ์ของเสิ่นเฉียวเศร้าหมองจนลึกสุดใจ ลุกขึ้นแล้วกลับไปที่นอนของตนเอง นอนลงแล้วแต่ไม่หลับทั้งคืน

จนถึงตอนที่ฟ้าสางใกล้สว่างแล้ว เสิ่นเฉียวเพิ่งจะง่วงแล้วหลับไป

เธอตื่นมาอีกที ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว เสิ่นเฉียวพลิกตัวมา แสงอาทิตย์นอกหน้าตาส่องเข้ามาสว่างจ้า เธอรีบลุกขึ้นมาดูหน้าจอโทรศัพท์ สิบโมงกว่า และโทรศัพท์ก็เงียบอยู่อย่างนั้น ไม่มีข้อความข่าวคราวใดๆเลย

เซียวซู่......ยังไม่โทรกลับมาหาเธอ

เสิ่นเฉียวมองดูรอบๆแล้ว ก็ยังว่างเปล่า เย่โม่เซิน......ยังไม่กลับมาอีกเหรอ?

คิดไปคิดมา เสิ่นเฉียวโทรไปหาเซียวซู่

หลังจากทางโน้นรับสาย เสียงของเซียวซู่ฟังดูแล้วเหนื่อยล้ามาก

“คุณนายน้อยสอง”

“เซียวซู่ เย่โม่เซินเขา.......เป็นยังไงบ้าง? คุณหาเขาเจอหรือยัง?”

“คุณชายเย่ตอนนี้อยู่ที่บริษัทครับ”

ได้ยินว่าเขาอยู่ที่บริษัท ใจที่กระวนกระวายของเสิ่นเฉียว ในที่สุดก็โล่งใจสักที เธอได้ยินตนเองโล่งใจ แล้วก็พูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”