เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 248

บทที่ 247 ขอให้สมหวัง

เย่โม่เซินขมวดคิ้วขึ้นมา มองหน้าผู้หญิงคนนั้นที่ยืนอยู่ไม่ไกลอย่างไม่พอใจ

“คุณพูดอีกครั้งสิ?”

เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างขมขื่น “พูดอีกครั้งแล้วจะยังไง? จะเปลี่ยนความคิดของคุณและกันได้เหรอ? เย่โม่เซิน ในเมื่อคุณไม่สนใจฉัน งั้นคุณก็อย่ายุ่งเรื่องของฉัน!”

“ไม่ยุ่งกับคุณ?” เย่โม่เซินหัวเราะออกมาหนึ่งเสียง ลูกตาสีดำๆเต็มไปด้วยแสงที่น่าอันตราย: “พูดแบบนี้ คุณอยากจะบินหนีไปกับเย่หลิ่นหานกันสองคนเหรอ? ผมขวางพวกคุณไว้เหรอ?”

“ใช่!” เสิ่นเฉียวไม่รู้เอาความกล้าหาญมาจากไหน ในเมื่อตอบอย่างเสียงดังไปแล้วหนึ่งคำ ก็ต้องโต้แย้งให้ถึงที่สุด: “ใช่แล้วจะยังไง?”

วินาทีนั้น ลูกตาของเย่โม่เซินกระพริบและลืมขึ้นมาโตๆ จากนั้นก็เริ่มสะดุ้ง หลังจากที่ได้ยินเธอพูดยอมรับกับปากตนเองแล้ว มีอะไรคลานขึ้นมาตรงหัวใจของเขา จากนั้นก็บีบหัวใจของเขาอย่างแรง ทำให้เขาเกือบจะหายใจไม่ออก

ไอ้ผู้หญิงสมควรตายนี่!

กล้ายอมรับต่อหน้าเขา เธอยากอยู่ด้วยกันกับพี่ชายใหญ่เหรอ?

เขายังไม่ทันปรับอารมณ์และความรู้สึก เสิ่นเฉียวก็หันหลังไป

“ใช่ฉันชอบพี่ชายใหญ่ พี่ชายใหญ่อ่อนโยนห่วยใยคนอื่นตลอดเวลา ทั้งยังมีมารยาทดีงาม ดีกว่าคนที่เย่อหยิ่งยโสโอหังอย่างคุณหลายร้อยเท่า ดีกว่าคนที่คิดแต่อยากจะบีบบังคับคนอื่นอย่างคุณเยอะเลย เย่โม่เซิน คุณคิดมาตลอดว่าฉันชอบคุณ ที่จริงแล้วคุณคิดผิดไปแล้ว ฉันไม่เคยชอบคุณ คนอย่างคุณ ถึงแม้ผู้ชายบนโลกใบนี้จะตายหมด ฉันก็จะไม่ชอบคุณแม้แต่นิดเดียว”

พูดจบ เสิ่นเฉียวไม่สนใจคนข้างหลังจะตอบยังไง ก้าวเดินออกไปจากที่นั่นเลย

เย่โม่เซินนั่งอยู่บนรถเข็น ในใจเหมือนถูกเข็มทิ่มลงกลางใจอย่างกะทันหัน ความรู้สึกที่แปลกเช่นนี้ทำให้รู้สึกไม่สบายใจอย่างมากจนต้องขมวดคิ้วขึ้น ยื่นมือมากดที่หน้าตนเอง

ใช่......เขากำลังเจ็บปวดใจหรือ?

เพราะผู้หญิงคนนั้น? มันน่าหัวเราะเยาะที่สุด!

เย่โม่เซินมองดูเงาหลังของเธอ สักพักริมฝีปากก็แสยะยิ้มขึ้นอย่างเยือกเย็นและประชด

ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว ไม่มีอะไรที่เย่โม่เซินอย่างเขาต้องสนใจ บนหนทางชีวิตของเย่โม่เซินอย่างเขา ไม่ต้องการมีผู้หญิงอยู่แล้ว

*

ถึงแม้จะพูดเช่นนี้ ตอนที่เสิ่นเฉียวนอนกลับไปที่นอนบนพื้นของเธอ ก็ยังกลั้นน้ำตาไม่ที่ไหลออกมาจนเต็มตาไม่ได้

คำพูดที่เธอพูดเหล่านั้นมันเลือดเย็นมาก แต่เธอรู้ว่าคำพูดพวกนั้นที่จริงแล้วทำร้ายแค่ตนเอง บางทีเย่โม่เซินอาจจะไม่สนใจสิ่งที่เธอพูดเลยด้วยซ้ำ

หลังจากที่เธอได้ยินเขาไปอาบน้ำแล้ว เสิ่นเฉียวนึกขึ้นได้ หรือลุกขึ้นมา เช็ดๆน้ำตาบนหน้าตนเอง จากนั้นลุกไปตรงที่เขาแขวนเสื้อสูท

เสื้อสูทตัวนั้นเป็นเสื้อที่เขาใส่ตัวนั้น ถ้าเขามอบของออกไปแล้ว กล่องนั้นน่าจะไม่อยู่ในนั้นแล้ว

เสิ่นเฉียวท่าทางระมัดระวัง เหมือนขโมยอย่างนั้น ยื่นมือเข้าไปล้วงกระเป๋าเสื้อทั้งสองข้าง แป๊บเดียวจับโดนกล่องเล็กๆที่แข็งๆ

นึกไม่ถึง.....ยังอยู่ที่เขาเหรอ?

เสิ่นเฉียวตะลึงไปสักพัก หยิบกล่องนั้นออกมา

ใช่กล่องที่เห็นวันนั้นจริงๆด้วย ทำไมยังอยู่ที่เขา?

หรือว่า เธอเข้าใจเขาผิดไปเหรอ?

ทันใดนั้น ลึกๆในใจของเสิ่นเฉียวรู้สึกผิดมาก ถ้าเธอเข้าใจเขาผิดจริงๆ คำพูดเหล่านั้นที่เธอพูดทำร้ายเขา......

นึกถึงตรงนี้ มือข้างหนึ่งของเสิ่นเฉียวเปิดกล่องออก จากนั้นเธอตะลึงอยู่กับที่

หลังจากนั้นสักพัก เธอปิดกล่องแล้วยิ้มอย่างขมขื่นและเอากล่องใส่กลับไปในกระเป๋าเสื้อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ร่างของเสิ่นเฉียวเดินไปข้างหน้าอย่างล้มลุกคลุกคลาน

ตอนที่นอนลง เธอหลับตาลง แล้วน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างสิ้นหวัง