เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 249

บทที่ 248 ไม่ปกติทั้งตัว

เสิ่นเฉียวพยักหน้า “มีปัญหาอะไรเหรอ?”

ตอนที่ถามประโยคนี้ เสิ่นเฉียวจ้องมองเย่โม่เซินตลอด คิดอยากจะมองหาสีหน้าที่ไม่เหมือนกันจากตัวของเขา

แต่ครั้งแรก เย่โม่เซินไม่ได้สบตาของเธอ แต่มองที่อื่นอยู่ แล้วพูดอย่างเย็นชา: “ไม่มี”

“อ๋อ งั้นวันนี้ฉันขอลาต่ออีกหนึ่งวัน ฉันออกไปก่อนนะ”

พูดจบ เสิ่นเฉียวหยิบกระเป๋าตนเองขึ้นมาและเดินตรงออกจากประตู

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เย่โม่เซินเรียกเธอให้หยุดกะทันหัน

เสิ่นเฉียวหยุดเดินกะทันหัน เย่โม่เซินไม่ได้สังเกตเลยสักนิด ว่าหน้าของเสิ่นเฉียวที่หันหลังให้เขา ไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิด เหมือนเป็นคนละคน ไม่เหมือนตอนที่เผชิญหน้ากับเขา

“คุณแน่ใจว่าคุณจะไปหาแค่เธอคนเดียว? ไม่ไปหาคนอื่น?”

ได้ยินดังนั้น เสิ่นเฉียวหันหน้ากลับมายิ้มให้เย่โม่เซิน

“หรือคุณรู้สึกว่าฉันจะนัดและไปกับชายอื่นลับหลังคุณงั้นเหรอ?”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ สายตาแหลมคมเหมือนนกอินทรีย์ที่กำลังจ้องเธออยู่

“วางใจเถอะ ฉันไม่มีความสนใจกับเรื่องพวกนั้น ถึงแม้ฉันจะนัดกับผู้ชายไว้จริงๆ ก็คงไม่ทำตัวเช่นนี้ต่อหน้าคุณหรอก”

พูดจบแล้ว เสิ่นเฉียวออกจากห้องโดยตรง

มองดูด้านหลังของเธอแล้ว เย่โม่เซินไม่รู้ทำไม รู้สึกเหมือนกำลังจะเสียอะไรไป

ความรู้สึกแบบนี้ ทำให้เขาไม่รู้จะทำยังไงดี

ลงไปถึงชั้นล่าง เสิ่นเฉียวเจอกับเย่หลิ่นหานที่กำลังจะออกจากบ้านพอดี

ตอนที่ทั้งสองคนสบตากัน สายตาของเย่หลิ่นหานตกตะลึงนิดๆ แต่กลายเป็นสงสัยอย่างรวดเร็ว ปกติไม่ค่อยแต่งหน้าอย่างเธอ วันนี้แต่งหน้าออกมาเช่นนี้อย่างกะทันหัน?

เขายังไม่ทันโต้ตอบ เท้าของเขาได้เก้าไปหาเธอแล้ว

“เฉียวเฉียว จะออกไปข้างนอกเหรอครับ?”

เขาถาม

เสิ่นเฉียวพยักหน้า: “อื้ม พี่ชายใหญ่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

พี่ชายใหญ่คำนี้ทำให้สายตาของเย่หลิ่นหานหม่นหมองลง สักพักเขาเหมือนจะคิดอะไรได้และยิ้มออกมา: “อรุณสวัสดิ์ครับ วันนี้แต่งตัวออกไปข้างนอกซะสวยขนาดนี้ จะไปพบคนสำคัญคนไหน?”

“ไม่ใช่ แค่ไปเดินช้อปปิ้งกับเพื่อนเท่านั้นค่ะ”

“ต้องการให้ผมไปส่งคุณไหม?” เย่หลิ่นหานขยับกุญแจรถในมือ “ผมก็กำลังจะออกไป”

ตอนแรกเสิ่นเฉียวคิดว่าจะปฏิเสธไปเลย แต่ตอนที่เงยหน้าขึ้น หางตาเหมือนจะมองเห็นเงาของคนที่คุ้นเคย เสิ่นเฉียวหยุดคิดสักพัก จากนั้นพยักหน้า: “ได้ค่ะ”

เย่หลิ่นหานไม่ใช่ไม่สังเกตเห็นกิริยาอาการของเธอ เขายิ้ม: “งั้นไปกันเถอะ”

“อื้ม” เสิ่นเฉียวเดินตรงไปข้างหน้า เย่หลิ่นหานเงยหน้าขึ้นมาทันที สายตามองไปคนที่อยู่ข้างบนไกลๆ สบตากับแววตาที่เหมือนนกอินทรีย์คู่นั้นพอดี

ปกติเป็นคนที่อ่อนโยนอย่างเขาในตอนนี้ กำลังยิ้มอย่างได้ใจ จากนั้นหันตัวรีบเดินตามฝีเท้าของเธอ “ทานอาหารเช้าหรือยัง? เดี๋ยวแวะข้างทางทานอาหารเช้าด้วยกันไหม?”

เสิ่นเฉียวกระพริบๆตา จากนั้นพยักหน้า: “ดีค่ะ”

เย่หลิ่นหานไม่รู้ว่าระหว่างเธอกับเย่โม่เซินเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอเปลี่ยนไปมากอย่างกะทันหัน แต่สำหรับเขาไม่มีความหมายมาก เขาขอแค่เสิ่นเฉียวยอมให้โอกาสเขาเข้าใกล้ เขาก็จะมีเวลาแสดงความรู้สึกของตนเองกับเธอ

แค่นี้ ก็เพียงพอแล้ว

หลังจากขึ้นรถแล้ว เสิ่นเฉียวถึงจะหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความให้หานเส่โยวทางวีแชท ชวนเธอไปเจอกันที่ร้านชานมแถวๆโรงเรียนในวันนี้

ได้ยินเธอพูดถึงร้านชานม หานเส่โยวตอบกลับเธอด้วยเครื่องหมายคำถาม

จากนั้นส่งข้อความมาอีกอย่างรวดเร็ว: “ทำไมนัดพบกันที่ร้านชานมกะทันหันล่ะ?”