เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 260

บทที่ 259 เอาใจเธอ

เสิ่นเฉียวหลับลึก เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นว่าห้องนั้นเต็มไปด้วยแสงแดดก่อนที่จะรู้ตัวว่าดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว ไปจับโทรศัพท์โดยที่ไม่รู้ตัวแต่เหมือนกับจับไปมีแต่ความว่างเปล่าและรู้สึกแตกต่าง

เธอตัวเเข็ง จากนั้นมองไป ถึงรู้ว่าตัวเองที่จริงแล้วนอนอยู่บนเตียงของเย่โม่เซิน

อึ้งอยู่ประมาณห้าวินาทีเต็มๆ เสิ่นเฉียวนั่งลง เมื่อคืนเธอก็นอนอยู่ที่ที่นอนของตัวเองนิ ทำไมตื่นขึ้นมาอยู่บนที่นอนของเขาได้?

เสิ่นเฉียวตรงไปที่ที่นอนของตัวเอง ถึงรู้ว่าที่นั่นโดนเก็บไปแล้ว

เอ๊ะ ให้ตาย!

ไอ้คนเลว นี่ให้คนใช้เก็บของของเธอไปอีกแล้ว

เขาจะเล่นวิธีแบบนี้อีกกี่ครั้ง?

เสิ่นเฉียวยกผ้านวมแล้วลุกขึ้นด้วยความโกรธ จากนั้นเห็นโทรศัพท์อยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอหยิบขึ้นมาดูเวลา พึ่งรู้ว่าเกือบจะบ่ายแล้ว

นอนถึงตอนนี้ ตอนนี้เธอยิ่งนานเข้ายิ่งสามารถนอนได้นานขึ้นแล้ว

เสิ่นเฉียวเคาะหัวตัวเอง จากนั้นลุกขึ้นไปอาบน้ำ

เพราะเมื่อคืนไม่ได้อาบน้ำแล้วนอนเลย ดังนั้นเสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตอนนี้ไม่สบายไปทั้งตัว ดังนั้นเธอจึงรีบไปอาบน้ำ

ตอนที่ถอดเสื้อ

เมื่อวานเธอทั้งวันก็ไม่ได้ทายานิ ทำไมเสื้อผ้าถึงมีรอยยา?

เสิ่นเฉียวถือเสื้อผ้าด้วยความงุนงง ทันใดนั้นก็คิดถึงเมื่อวานกลางดึกเหมือนกับว่ามีมือคู่หนึ่งกำลังกดไปที่หลังของเธอ ความรู้สึกนั้นทั้งอบอุ่นและเยือกเย็น

เหมือนเมื่อก่อนที่เขาทายาให้ไม่มีผิด

ความอบอุ่นระหว่างนิ้ว ความเยือกเย็นของยา

แต่ว่า เสิ่นเฉียวเมื่อคืนวานคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป อีกอย่างเธอก็ไม่ตื่น เพราะฉะนั้นก็ไม่ได้ถือสาอะไร

ตอนนี้คิดขึ้นได้ เป็นเย่โม่เซินเป็นคนทายาให้เธอตอนกลางดึก?

พยักหน้า เสิ่นเฉียวหัวเราะอย่างขมขื่นครั้งหนึ่ง : “จะเป็นไปได้ยังไง? ” เขาเกลียดคุณและมันก็สายเกินไป ยังจะมาทายาให้เธอกลางดึก?

คิดมากไป

เสิ่นเฉียวเอาเสื้อผ้าคว้างไปที่ชั้นข้างๆ จากนั้นเปิดฝักบัวอาบน้ำ

รอตอนที่เธออาบน้ำเสร็จออกมา ทันใดนั้นมีแม่บ้านมาเคาะประตู เสิ่นเฉียวก็ไปเปิดประตู พอเปิดประตูเกือบจะถูกสายตาที่นอกประตูทำให้ตกใจแล้ว

พวกแม่บ้านดันราวแขวนเสื้อเข้ามาในห้อง จากนั้นก็นำมาแขวนไว้ที่ตู้เสื้อผ้าทีละตัวๆ

“นี่พวกเธอ…….ทำอะไร? ”

“คุณนายน้อยสอง นี่คือคุณชายเย่สั่งให้พวกเราเอาเขามา ทั้งหมดนี่เป็นของคุณนายน้อยสอง”

รอส่งเสื้อผ้าเสร็จ ยังต้องส่งเครื่องประดับกองโต และยังมีเครื่องสำอางและแก็ตเจ็ตเครื่องประดับ มากมายนับไม่ถ้วน จากนั้นยังตั้งใจเพิ่มตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเครื่องแป้งใหญ่ๆ สองหลัง

แม่บ้านมองเธออย่างเคารพ : “คุณชายสองพูดแล้ว คุณนายน้อยสองมีความต้องการอะไรให้รีบบอก เขาจะทำตามที่คุณต้องการ”

พูดจบ คนรับให้ผู้หญิงใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉา คุณชายสองทำดีกับคุณนายน้อยสองดีเกินไปแล้ว

เสิ่นเฉียว：“……”

เย่โม่เซินเมื่อก่อนก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ดังนั้นในห้องเขาเรียบง่าย ตอนนี้เพิ่มของของเธอแล้ว ก็เลยกองพะเนินขึ้นมา

แต่มองที่ของที่อยู่ข้างหน้า ในใจของเสิ่นเฉียวกลับไม่อบอุ่นขึ้นมา

ใจของเธอตกลงไปด้านล่าง ทำแบบนี้…..จะทำให้เธออบอุ่นขึ้นมาได้ยังไง?

ในทางกลับกัน สำหรับเธอ การชดเชยด้วยของเหล่านี้ถือเป็นความอัปยศอดสู

หนาว เสิ่นเฉียวยกมุมปากแล้วหัวเราะออกมาอย่างเลือดเย็น : “นี่เขาหมายความว่าอะไร? คิดว่าเอาของพวกนี้มาก็สามารถซื้อฉันได้แล้วหรอ? เธอไปบอกเขา ถึงเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่เปลี่ยนการตัดสินใจของฉัน ”

“เอ่อ? ” แม่บ้านอึ้ง หน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจแล้วมองมาที่เธอ