เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 261

บทที่ 260 เจอหานชิงอีกแล้ว

ตกกลางคืน ประกายไฟของเมืองก็สว่างขึ้น

เข้าฤดูใบไม้ร่วงนานมากแล้ว ตอนนี้ลมแรงขึ้นมาก บางครั้งก็พัดบนถนน ก็จะมีความรู้สึกที่จะเข้าฤดูหนาวแล้ว

ก็เหมือนเสิ่นเฉียวตอนนี้ ตอนนี้ออกมาข้างนอกลืมเอาเสื้อคลุมมาสักตัว ยืนอยู่ที่ถนนหนาวจนสั่นไปหมด

เธอไม่ได้ไปบริษัททั้งวัน แล้วไปตรวจที่โรงพยาบาล

ถึงแม้จะท้องสักพักแล้ว ร่างกายของเธอค่อนข้างไม่ค่อยดี เพราะว่าเป็นกังวลเลยไปตรวจดูสักหน่อย

ผลออกมาทำให้เธอชอบมาก

หมอบอกว่าลูกค่อนข้างแข็งแรง แค่ร่างกายของเธออ่อนแอมาก ต้องบำรุงให้มากขึ้นถึงจะดี ไม่งั้นพอถึงเวลาเด็กโภชนาการของจะไม่เพียงพอ

แค่เธอได้ให้กำเนิดลูกคนนี้ จากนั้นบนโลกก็จะมีคนในครอบครัวเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

เธอกำลังคิด ต่อไปเลิกกับเย่โม่เซินแล้ว ต้องไปหางานทำใหม่ให้ดีๆ จากนั้นพยายามเลี้ยงลูกให้โตคนเดียว สอนเขาอ่านหนังสือเขียนตัวหนังสือ จากนั้นลูกก็จะอยู่ข้างหลังคอยตามเธอวิ่งและกระโดด

คิดถึงภาพเหล่านี้ เสิ่นเฉียวใจอ่อนราวกับแอ่งน้ำ

ความรู้สึกนี้ดีมาก

คนในครอบครัวของตัวเองอ่ะ

เสิ่นเฉียวนานแล้วที่ไม่มีความรู้สึกที่มีคนในครอบครัวอะไรแบบนี้

ถึงแม้เธอจะเป็นลูกสาวตระกูลเสิ่น แต่ไม่รู้ทำไม เธอไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นของคนในครอบครัว

ลมพัดมาอีกครั้ง เสิ่นเฉียวตัวสั่นจากความหนาวเย็น เอื้อมมือไปกอดแขนโดยไม่รู้ตัว

ไฟของรถคันหนึ่งสาดเข้ามาจากระยะไกล เสิ่นเฉียวถูกส่องจนลืมตาไม่ได้ รอไฟมืดลง เธอถึงรู้ว่ารถหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

หน้าต่างรถเลื่อนลง หน้าตาหล่อเหลาที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ต่อหน้าเสิ่นเฉียว

“คุณหนูเสิ่น เมื่อกี้มองไกลๆ คิดว่าเป็นคุณ คิดไม่ถึงว่าพอมาใกล้ๆ ก็เป็นคุณจริงๆ ”

เสิ่นเฉียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เห็นซูจิ่วเปิดประตูรถแล้วเดินลงมา แล้วหานชิงที่นั่งอยู่หลังสีหน้าเย็นชา

คิดไม่ถึงว่าจะเจอพวกเขาที่นี่

“กี่ครั้งที่เจอคุณก็เจอที่โรงพยาบาล คุณหนูเสิ่นไม่ค่อยสบายหรอ? ซูจิ่วถามด้วยความห่วงใย เสิ่นเฉียวยิ้มเล็กน้อยและส่ายหน้า : “ เปล่าค่ะ เพียงแค่มาตรวจเป็นประจำอยู่แล้วค่ะ แล้วพวกคุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ? ”

“ผ่านมาที่นี่ เห็นไกลๆ เหมือนคุณหนูเสิ่น ก็เลยวนกลับมาดู คิดไม่ถึงว่าจะเจอ กำลังรอรถหรอ? ”

เสิ่นเฉียวค่อนข้างทำตัวไม่ถูก หน้าขาวๆ ถูกลมพัดจนแดงๆ พยักหน้า : “อืม”

“ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวพาคุณไปเพราะเป็นทางผ่านของพวกเรา”

ได้ยิน เสิ่นเฉียวทำตัวไม่ถูกส่ายหน้า : “น่าจะไม่ค่อยเป็นทางผ่านนะ ไม่เป็นไร ฉันรออีกสักครู่ได้ ”

“ขึ้นรถ ” หานชิงเห็นเธอปฏิเสธ ขมวดคิ้วแล้วพูด

น้ำเสียงของเขาเย็นชา ฟังไม่ออกว่ามีอารมณ์ใดๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความยับยั้ง เสิ่นเฉียวนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็เปิดประตูรถและขึ้นรถไปโดยดี

หลังจากขึ้นรถ หานชิงเห็นเธอใส่เสื้อผ้าบาง ริมฝีปากสีชมพูโดนลมพัดจนแห้ง อดไม่ได้ที่จะถาม : “รอมานานแค่ไหนแล้ว? ”

“ก็ไม่ได้นาน พึ่งออกมาเอง ”

“พูดโกหกไม่ใช่นิสัยที่ดีอะไร” หานชิงดึงสายตากลับมา น้ำเสียงดูไม่พอใจ : “แม้ว่าคุณจะคิดว่านี่เป็นเรื่องโกหกด้วยความหวังดี”

ซูจิ่วซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้าดูแปลกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนี้ มองจากกระจกมองหลังไม่ดูเสิ่นเฉียว สุดท้ายเห็นเสิ่นเฉียวสีหน้าเก้อเขิน จากนั้นเสิ่นเฉียวมองไปที่หานชิง อ้าปาก หลังจากนั้นไม่นานก็ไม่พูดอะไรสักคำ

ซูจิ่วยกมุมปากขึ้น รีบพูดออกมา : “คุณหนูเสิ่นอย่าถือสา ประธานหานของพวกเราเป็นคนแข็งๆ แต่มีเจตนาที่ดี”

ได้ยินแล้ว หานชิงขมวดคิ้ว : “เรื่องมาก”

ซูจิ่วยิ้มเบาๆ หันหัวกลับไป และไม่พูดอะไรอีก