เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 264

บทที่ 263 เชื่อแค่ฉัน

อยากได้อะไร?

เสิ่นเฉียวก็กำลังคิด ตัวเองที่แท้จริงแล้วอยากได้อะไร?

เป็นการแต่งงานที่มีความสุขมั่นคง หรือว่าเป็นผู้ชายที่รักเธอด้วยใจจริง?

หรือว่า ผู้ชายที่ชอบเธอด้วยใจจริง

น่าเสียดายที่ไม่ว่าแบบไหน เธอก็ไม่เคยได้มาก่อน

อีกอย่างเธอผ่านเรื่องมาก็เยอะ ต่อไปน่าจะไม่มีโอกาสได้อีกแล้ว

“ของที่ฉันอยากได้นายให้ฉันไม่ได้หรอก ”

“......เธอไม่พูดอะไรสักประโยคก็ตัดสินว่าฉันให้ไม่ได้? ” เย่โม่เซินสีหน้าเปลี่ยนไปมาก กระชากข้อมือของเธอ โกรธจนกัดฟัน : “เสิ่นเฉียว ใครเป็นคนให้ความกล้ากับเธอ ให้เธอชอบคิดเองเออเองคนเดียว? ”

แรงของเขาเยอะมาก เสิ่นเฉียวเจ็บจนขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ผลักมือของเขา มองหน้ากันอย่างดื้อดึง : “ฉันไม่ได้พูดอะไร ของที่ฉันอยากได้คุณให้ไม่ได้หรอก เย่โม่เซิน คุณคิดว่าบนโลกนี้ไม่มีเรื่องที่คุณทำไม่ได้งั้นหรอ แต่ก็ยังมีเรื่องที่คุณทำไม่ได้อยู่ คุณไม่ให้ฉันหย่ากับคุณ แต่ฉันจะบอกคุณ การหย่าครั้งนี้ถึงต้องใช้ชีวิตมาแลก ฉันก็จะหย่า ”

ประโยคข้างหลังดัง บวกกับสายตาของเธอที่แน่วแน่ แสดงออกการตัดสินใจต่อเย่โม่เซินอย่างชัดเจนมาก

เธอต้องการหย่าจริงๆ

เย่โม่เซินทันใดนั้นรู้สึกอ่อนแอเล็กน้อย ไฟที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง เขาถามด้วยเสียงที่เย็นชา : “อยากหย่าขนาดนี้เลยหรอ? อยากจะทิ้งฉัน แล้วหนีไปกับเย่หลิ่นหานใช่ไหม? ”

ฟังแล้ว เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยน : “คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ”

“ฉันกำลังพูดเรื่องไร้สาระ หรือเธอรอไม่ไหวแล้ว? ” เขาหัวเราะอย่างเย็นชา มือใหญ่ๆ ของเขาโน้มเอวของเธอมาที่ตัวเอง จากนั้นก้มลง สองคนหน้าผากชนกัน ปลายจมูกชนกัน

เพราะเข้าใกล้กันมาก สองคนหายใจแทบจะผสมเข้าด้วยกัน เสิ่นเฉียวก็ชนเข้าไปในดวงตาสีดำนั่น

“เขาดีกว่าฉันตรงไหน? ” เย่โม่เซินเสียงเกรี้ยวกราด น้ำเสียงกลับเย็นชา

ลมหายใจก็อุ่นขึ้นมา ตามมาด้วยลมหายใจของเย่โม่เซิน ล้อมรอบเธออยู่ เสิ่นเฉียวทนความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหว พยายามผลักเขาออกไป เย่โม่เซินก็พิงเข้ามา ริมฝีปากเกือบประกบเธอ

“ถ้าพูดไม่ชัดเจนก็อย่าคิดจะหนี”

เกือบจะเข้าใกล้แล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเสียงเขาแหบเป็นพิเศษ เซ็กซี่แทบตาย

อีกอย่างเธอยังมีภาพลวงตา ก็คือเวลาเย่โม่เซินพูดเหมือนจะหอบ ลมหายใจก็หนักขึ้นตาม

เสิ่นเฉียวจะกล้าพูดที่ไหน ได้แค่เอนหลัง เธอกลัวว่าริมฝีปากตัวเองขยับก็จะไปประกบกับริมฝีปากของเย่โม่เซิน

แต่เธอถอยไปนิ้วหนึ่ง เย่โม่เซินก็เลื่อนตามมานิ้วหนึ่ง เธอรีบถอยหลัง เย่โม่เซินประกบไปโดยตรงเลย ริมฝีปากที่เย็นและนุ่มนวลประกบกับมุมริมฝีปากของเธอ

ที่แท้เป็นสัมผัสที่เย็นชา ไม่รู้ว่าทำไมประกบไปที่เธอแล้ว ปากที่เย็นชานั้นก็ร้อนขึ้นมาเหมือนไฟ

จากนั้นไม่ได้รอเสิ่นเฉียวตอบสนองกลับมา เย่โม่เซินอ้าปากและปิดริมฝีปากล่างของเธอ

“อื้อ” เสิ่นเฉียวถลึงตาโต ถึงแม้จะคาดหวังมานานแล้วว่าเย่โม่เซินน่าจะจูบอยู่แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจูบนี้ถึงแม้จะไว ไวจนเธอไม่ทันระวัง ฟันถูกเขาดันออก จากนั้นเขาเอาลิ้นเข้าไปในปากเธอ

“ปล่อย…...อื้อ…...” เสิ่นเฉียวยังอยากพูดอะไร แต่ถูกเขาม้วนลิ้นไว้

ตอนที่เย่โม่เซินจูบเธอ เหมือนกับว่ากินของที่อร่อย แทะแล้วแทะอีก ดูดแล้วดูดอีก สุดท้ายเสิ่นเฉียวรู้สึกริมฝีปากตัวเองถูกดูดจนเจ็บแล้ว แรงทั้งตัวก็ถูกเย่โม่ดูดไปทั้งหมดแล้ว

จูบเสร็จ ริมฝีปากทั้งคู่ของเย่โม่เซินถูไปที่มุมปากของเธอไปถึงหน้าของเธอ กัดที่หูของเธอเบาๆ “ผู้หญิงโง่ อยู่ข้างๆ ฉัน ที่ไหนก็ไม่ต้องไป ”

เสิ่นเฉียวม่านตาขยาย ตาถลึงโต