เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 271

บทที่270 ด้วยชีวิต

แท้จริงแล้วเธอต้องการจะพูดอะไรนั้น ในใจเขารู้ดีอยู่แล้ว

เพียงแต่เขาไม่เคยเห็นด้วยเลย

เสิ่นเฉียวจ้องมองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

“ฉันต้องการไปจากที่นี่ ฉันต้องการหย่ากับคุณ”

“...”

ดวงตาของเย่โม่เซินหดตัวลงเล็กน้อย จากนั้นริมฝีปากของเขาโค้งงอและรอยยิ้มก็ดูชั่วร้ายเล็กน้อย “ฉันรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงอยากเธอจะคิดยังไง ฉันจะบอกเธอตรง ๆ เลยก็แล้วกันว่า เป็นไปไม่ได้”

“ต่อให้เธอตาย ก็ยังขึ้นชื่อว่าเป็นคนของเย่โม่เซิน”

“ต่อไปเธออยู่ที่นี่ ห้ามไปไหนอีก”

ได้ยินเช่นนั้น เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากล่างแน่น “เย่โม่เซิน คุณใช้อะไรมาตัดสิน? ฉันไม่ต้องการจะอยู่ที่นี่!”

“งั้นก็มาดูกันว่าเธอจะออกไปจากที่นี่ได้ไหม” เสียงเยือกเย็นของเย่โม่เซินดังมาจากที่ไกล ๆ ด้านหลังเธอ เสิ่นเฉียวไม่สนใจเขา เขาคิดว่าตัวเองจะหลงทางอยู่ในวิลล่าขนาดใหญ่นี้เหรอไง? เธอไม่หลงหรอกเธอเดินออกไปเองก็ได้

เดินวนจบสุดท้ายเธอก็พบว่าจุดชมวิวนี้ใหญ่กว่าที่เธอคิดไว้ เพราะมีสิ่งปลูกสร้างมากมาย ดังนั้นเสิ่นเฉียวหาทางออกเจอแล้วทางหนึ่งเมื่อออกไปก็เจอทางออกอีกทางหนึ่ง

สุดท้ายเธอเดินจนเหนื่อยหยุดพักหายใจบนโขดหิน

ถึงแม้ว่าจะเป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่เธอก็เดินแบบนี้มาเป็นเวลานานและเหงื่อออก เสิ่นเฉียวยื่นมือออกมาพัดโบกที่คอ ทันใดนั้นเธอก็คิดอะไรบางอย่างได้ ยื่นมือลูบที่คอของตัวเอง

มันเจ็บเล็กน้อยอีกทั้งยังชา ๆ คอเธอเป็นอะไร?

เสียดายที่ตัวเธอมองไม่เห็น ดังนั้นจึงทำได้เพียงดึงมือกลับ

นั่งพักอยู่ครู่หนึ่งเสิ่นเฉียวก็เริ่มหาทางออกใหม่อีกครั้ง

สุดท้ายเธอก็พบกับสาวใช้คนก่อนหน้านี้ที่หัวมุม

“เธอเอง”

สาวใช้คนนั้นเห็นเธอก็ดีใจเช่นกัน เธอเดินเข้ามาด้วยสีหน้าชื่นมื่น “คุณคะ คุณไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?”

เสิ่นเฉียวส่ายหน้า: “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ทำไมคะ?”

“เมื่อครู่สีหน้าคุณไม่ค่อยดี ฉันยังเข้าใจผิดคิดว่าคุณไม่สบาย ตอนนี้คุณไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ? จะให้คุณหมอมาตรวจไหมคะ?” เธอพูดด้วยสีหน้าที่จริงใจและเป็นห่วงเสิ่นเฉียวมาก เสิ่นเฉียวรู้สึกอบอุ่นใจจากนั้นก็ส่ายหัว “ไม่ต้องหาหมอหรอกค่ะ เพียงแต่...ฉันมีอีกเรื่องอยากให้คุณช่วย”

“คุณบอกมาเลยค่ะ! มีเรื่องอะไรให้ฉันช่วย! ฉันจะช่วยค่ะ!” สาวใช้พูดจบแล้วส่งสายตามองไปที่คอของเธอ จากนั้นก็ยิ้มออกมา

เอาใจใส่ดีจริง ๆ...

เสิ่นเฉียวคิดว่านี่คงจะเป็นเพราะเห็นแก่หน้าของเย่โม่เซินสินะ

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดถึงสิ่งนี้ เสิ่นเฉียวเม้มปากแล้วพูดขึ้น: “ทางออกจากที่นี่อยู่ที่ไหน? คุณพาฉันไปดูหน่อยได้ไหม?”

สาวใช้ไม่ได้คิดมากอะไร เธอคิดว่าเย่โม่เซินเป็นคนพาเสิ่นเฉียวมาเอง ทั้งคู่คงจะต้องเป็นคู่กันอยู่แล้ว เพราะหลายปีที่ผ่านมาเธอคือผู้หญิงคนแรกที่เย่โม่เซินพากลับมา ตอนนี้สาวใช้ในวิลล่าต่างพากันพูดว่าเสิ่นเฉียวคือว่าที่คุณนายของที่นี่แล้ว ดังนั้นทุกคนจึงอยากจะเอาใจเธออยู่แล้ว

ดังนั้นตอนนี้เสิ่นเฉียวเป็นฝ่ายเปิดปากขอร้องเธอ สาวใช้ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงให้เห็นและรีบพูดทันที: “ฉันพาคุณไปค่ะ”

“ขอบคุณนะ” เสิ่นเฉียวยิ้มให้เธอ ในใจคิดว่าเย่โม่เซินไม่ให้เธอไปคิดว่าตัวเธอคงหาทางออกไม่เจอ แต่กลับไม่รู้ว่าสาวใช้เหล่านี้มีโอกาสจะช่วยตัวเธอออกไปได้

เสิ่นเฉียวเดินตามสาวใช้คนนั้นเดินไปที่ทางออก สาวใช้คุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี ดูแล้วคงเป็นคนเก่าคนแก่ทำงานที่นี่มานาน เธอเดินไปถึงหน้าประตูใหญ่ได้อย่างง่ายดายและรวดเร็ว

หลังจากที่เดินออกมาแล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกโล่งไม่น้อย