เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 272

บทที่271 ด้านที่เปราะบางของเย่โม่เซิน

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็พุ่งตัวออกไปด้านนอก

“ถ้าเธอไม่สนว่าพวกเขาจะตาย เธอก็ออกไปได้เลย” เสียงของเย่โม่เซินดังลอยมาจากด้านหลังอย่างไม่ทันคาดคิด เสิ่นเฉียวหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม หันไปก็พบกับเย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ที่อยู่ห่างไปไม่ไกล

สายตาของเขาเย็นชา ทอดไปไกลและมองดูเธออย่างไม่ใส่ใจนัก

ไร้อารมณ์และเยือกเย็น

“ทำไม?” เสิ่นเฉียวสบตาเขาและถามอย่างอ่อนแรง

“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันอยากออกไปไม่ได้เหรอ?”

เย่โม่เซินเม้มปากบางแน่น ลมหายใจที่เย็นชาเกือบจะห่อหุ้มทุกสิ่งรอบตัว จูหยุน ก็รู้สึกได้ถึงความกดดันนี้และไม่กล้าจะมองเย่โม่เซิน

“ไม่ได้”

“หึ...” เสิ่นเฉียวหัวเราะเบา ๆ สุดท้ายเธอเดินเข้าไปหาเย่โม่เซินทีละก้าว ๆ สาวใช้และพนักงานเฝ้าประตูต่างแทบจะหยุดหายใจยืนดูฉากนี้

คุณชายเย่ที่ทุกคนต่างหวาดกลัว คิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งจะถูกผู้หญิงคนหนึ่งปฏิเสธแบบนี้ซึ่งถือว่าเป็นอะไรที่คาดไม่ถึงจริง ๆ

“คุณจะต้องบังคับฉันแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหม?” เสิ่นเฉียวก้มหน้ามองเย่โม่เซินและถามขึ้น

เย่โม่เซินยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จูหยุน พาเธอกลับไปที่ห้องของเธอ”

จูหยุน ที่กลัวแทบตายรีบพยักหน้าและขยับเข้าไปจูงมือของเสิ่นเฉียวแน่น: “คุณนายน้อยไปค่ะ ฉันพาคุณกลับห้องนะคะ”

“ฉันไม่ไป” ขาของเสิ่นเฉียวยังอยู่ที่เดิมไม่เต็มใจจะเดินไปแม้แต่ก้าวเดียว จูหยุน ตกใจกลัวจนหน้าเปลี่ยนสีแล้วกระซิบ: “คุณนายน้อยคะ รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคุณชายเย่จะโมโหแล้วนะคะ”

“เขาโมโห แล้วเกี่ยวกับฉันยังไง?” เสิ่นเฉียวจ้องไปที่เย่โม่เซินด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นเธอก็ดึงมือออกแล้วเดินเข้าไปหาเย่โม่เซิน “เย่โม่เซิน คุณรู้ไหมว่านี่คือการกักขังหน่วงเหนี่ยว? มันผิดกฎหมาย?”

สีหน้าเย่โม่เซินยังคงนิ่งเฉยน้ำเสียงไม่มีความอบอุ่น

“กักขัง? เธอเป็นภรรยาของเย่โม่เซิน ข้างนอกมันอันตราย ฉันห้ามเธอออกไปมันผิดกฎหมายตรงไหน? หือ?”

“จูหยุน !” เย่โม่เซินตะโกน จูหยุน รีบเข้าไปจับเสิ่นเฉียวด้วยความตระหนก: “ไปเถอะค่ะคุณนายน้อย ฉันช่วยพยุง รีบไปค่ะ”

หลังจากที่ จูหยุน กึ่งลากกึ่งกอดเสิ่นเฉียวเดินไปและโชคดีที่เธอแรงเยอะ อีกทั้งยังโชคดีที่เสิ่นเฉียวค่อนข้างอ่อนแอ

หลังจากพวกเธอเดินไปแล้ว เย่โม่เซินก็หันไปมองพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เฝ้าประตู

“คุณชายเย่วางใจได้ครับ พวกเราจะตรวจสอบทุกซอกมุมด้วยชีวิต คำสั่งของคุณพวกเราจะต้องทำให้ได้ครับ”

“อืม” เย่โม่เซินจึงได้พยักหน้าด้วยความพอใจแล้วจากไป

หลังจากเย่โม่เซินไปแล้ว กลุ่มพนักงานก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“กลัวแทบตาย ฉันยังนึกว่าครั้งนี้จะต้องตายเสียแล้ว ผู้หญิงที่จู่ ๆ ก็โผล่มาเธอเป็นใครน่ะ จู่ ๆ ก็มาเกี่ยวพันกับชีวิตเรา?”

“เมื่อกี้เธอไม่ได้ยินเหรอ คุณนายน้อย ผู้หญิงของคุณชายเย่”

“คุณชายเย่...ไม่เคยมีผู้หญิงอยู่ข้างกายเลยนะ? ทำไมจู่ ๆ ก็มีผู้หญิงโผล่มา?”

“นั่นก็ไม่รู้เหมือนกัน เรื่องของเจ้านายอย่าถามให้มากความเลย ทำเรื่องที่เจ้านายมอบหมายพวกเราให้ดีก็พอ”

กลุ่มคนงานจึงได้เงียบลง

เสิ่นเฉียวถูก จูหยุน กลับมาที่ห้อง หลังจากนั่งลงเสิ่นเฉียวก็เอนหลังลงอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอเอนหลังพิงกับผ้าห่มอ่อนนุ่มพอดี จูหยุน เห็นสีหน้าของเธอแย่มากจึงได้แต่เกลี้ยกล่อมเบา ๆ: “คุณนายน้อยอย่างเป็นกังวลเลยค่ะ คุณชายเย่คงแค่โมโห รออีกพักไม่แน่ว่าคุณอาจจะออกไปข้างนอกได้ก็ได้ค่ะ”

“ออกไป? ฉันยังมีโอกาสนั้นอีกเหรอ?” เสิ่นเฉียวหัวเราะอย่างเย็นชา: “เขาคิดจะขังฉันไว้ที่นี่ จูหยุน...เธอชื่อ จูหยุน ใช่ไหมจ๊ะ? ช่วยฉันแจ้งความที ฉันจะแจ้งความ”