เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 273

บทที่272 คุณคิดว่าฉันเป็นอะไรสำหรับคุณกันแน่

คนคนหนึ่ง หากว่าเขายอมเปิดเผยด้านที่เปราะบางที่สุดให้คุณเห็น

นั่นก็สามารถพูดได้ว่าเขาเชื่อใจคุณมากพอ ไม่เช่นนั้น...เขาคงไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

แต่ว่า ทำไมเย่โม่เซินถึงจะต้องแสดงให้เธอเห็นถึงความเปราะบางของเขา? หรือว่า...

เขามีใจให้เธอจริง ๆ งั้นเหรอ?

แต่...ถ้าหากว่าเขารักเธอ แล้วทำไมเขาถึงต้องยุ่งวุ่นวายกับหานเส่โยวด้วย? มันมีอะไรในเรื่องนี้นะ?

ยิ่งเสิ่นเฉียวใช้ความคิด เธอก็ยิ่งปวดหัวและทำได้เพียงหลับตาลง

หลังจากหลับตาลง ในหัวของเธอกลับมีแต่ภาพของหานเส่โยวสวมต่างหูสีชมพูคู่นั้นและยิ้ม เธอลืมตาขึ้นทันทีและลุกขึ้นนั่ง

ไม่ได้ เธออยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว เธอจะต้องไปถามเย่โม่เซินให้รู้เรื่อง

เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตูห้องและเตรียมตัวจะไปหาเย่โม่เซิน

แต่ จูหยุน นั้นช่างรวดเร็ว เธอมาพร้อมกับเพื่อนสาวใช้อีกสามคนเข็นรถอาหารคันใหญ่เข้ามา

“คุณนายน้อย!” มองเห็นเธอแต่ไกล จูหยุน จึงรีบเรียกเธอไว้ “ฉันพาทุกคนยกอาหารกลางวันมาให้คุณค่ะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเสิ่นเฉียวจึงทำได้เพียงหยุดอยู่ตรงนั้นและหันกลับมามอง

ตอนนี้เธอมีแก่ใจจะกินอะไรที่ไหนกัน? เมื่อคิดถึงตรงนี้เสิ่นเฉียวก็พูดขึ้นเบา ๆ “ฉันยังไม่อยากกิน วางไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันกลับมากิน”

“ไม่ได้นะคะคุณนายน้อย พวกเธอทำอาหารพวกนี้ด้วยความตั้งใจ ต้องทานตอนร้อน ๆ อีกเดี๋ยวเย็นแล้วก็ไม่อร่อยแล้ว ทุกคนต้องกลับไปทำมาใหม่”

จูหยุน เผลอพูดความจริงออกไป เมื่อพูดจบเธอก็รีบใช้มือปิดปากตัวเองเอาไว้แน่นแล้วพูดขึ้นอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “คุณนายน้อย เมื่อครู่ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น คุณอย่าไปใส่ใจนะคะ ถ้าคุณรู้สึกไม่ดีทำให้คุณใหม่ทีหลังก็ได้ไม่เป็นปัญหาเลยค่ะ”

เสิ่นเฉียว: “...”

เมื่อมองดูคนเหล่านั้นด้วยความคาดหวัง หากเธอไม่ทานสักหน่อยคงจะทำให้พวกเธอต้องผิดหวังแน่ ๆ

ข้อเสียที่เป็นจุดอ่อนที่สุดของเสิ่นเฉียวก็คือเธอเป็นคนใจอ่อน เธอจึงได้แต่เดินกลับเข้ามาในห้องกับพวกเธออีกครั้ง

เมื่อได้ยินว่าเธอคือนายหญิง กลุ่มสาวใช้ต่างพยายามเต็มที่เพื่อเสิ่นเฉียว พวกเธอจัดวางอาหารและเครื่องดื่มเลิศรสเต็มโต๊ะจนทั้งห้องหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นอาหาร

อย่างไรก็ตามความอยากอาหารของเสิ่นเฉียวนั้นน้อยมาก เมื่อมองไปที่อาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะก็ไม่ได้ทำให้เธออยากอาหารมากขึ้นเลย

“คุณนายน้อย นี่เป็นขนมที่ฉันตั้งใจทำ ผสมกลีบดอกไม้กว่าสิบชนิดบวกกับสะระแหน่ รสชาติอร่อยมาก คุณรีบมาชิมสิคะ”

หนึ่งในนั้นนำขนมของตัวเองออกมาอย่างเอาอกเอาใจและวางไว้ตรงหน้าเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวยิ้มให้เธอจากนั้นจึงหยิบขึ้นมากัดคำเล็ก ๆ

เธอไม่ชอบทานขนมหวานแต่ความหวานของขนมนี้ก็หวานเบา ๆ กำลังดี เมื่อเข้าปากแล้วกลิ่นหอมอบอวลอยู่ในปากซึ่งทำออกมาได้ดีมาก ๆ

“คุณนายน้อย คุณลองชิมซุปไก่ดำที่ฉันทำดูสิคะ ฉันใส่ยาบำรุงหลายอย่างเข้าไป เหมาะมากสำหรับเป็นยาบำรุงสำหรับผู้หญิง คุณนายน้อยผอมอย่างนี้ควรรับประทานซุปไก่ดำเยอะ ๆ หน่อยนะคะ”

ส่วนสาวใช้อีกคนก็ยกซุปไก่ดำมาเสิร์ฟให้เสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวรับประทานไปหนึ่งคำ

ซุปไก่นั้นไม่มันและไม่เลี่ยน ความร้อนก็กำลังดี

เดิมทีเธอไม่ค่อยมีความอยากอาหาร แต่เมื่อทานไป ๆ ก็กลับหิวขึ้นมาแล้ว

เธออดไม่ได้ที่จะมองพวกสาวใช้: “พวกเธอทำอาหารเก่งนะ ที่นี่มีแม่ครัวหรือเปล่าคะ?”

“จะว่าไปก็ไม่มีหรอกค่ะ คุณชายเย่มาที่นี่ปีละไม่กี่ครั้งพวกเราก็เลยมีเวลาว่างเหลือเฟือก็เลยใช้เวลาในการวิจัยอาหาร เพื่อจะได้ทำให้คุณชายเย่ทานเวลาเขามาที่นี่ ถ้าคุณชายพอใจพวกเราจะได้ทำงานต่อไปที่นี่ได้ค่ะ”

“ใช่ค่ะคุณนายน้อย พวกเราอยู่ที่นี่เงินเดือนสูงมากแถมว่างทั้งปี ดังนั้น...”

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจนจบก็ถูก จูหยุน ปรามไว้ด้วยสีหน้าตระหนก