เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 277

บทที่276 อาบน้ำด้วยกัน

เดิมทีจิตใจที่วุ่นวายของเสิ่นเฉียว เมื่อนั่งลงตากลมทะเลแล้ว ความวุ่นวายใจก็พลันหายไปได้เยอะ

ลมทะเลในตอนกลางคืนนั้นพัดแรงและหนาวเย็น

พัดพาลมหนาวนิด ๆ เข้ามาด้วย แต่ทำให้ใจผ่อนคลาย

ตอนนี้เย่โม่เซินน่าจะกลับมาแล้วสินะ?

อย่างนั้นเธอนั่งอีกหน่อยแล้วค่อยกลับไป

เย่โม่เซินที่คิดว่าเสิ่นเฉียวหนีไปแล้ว เขาจึงเรียกให้ทุกคนรวมตัวกันแทบจะพลิกวิลล่าเพื่อหาตัวเธอ สุดท้ายก็ไม่มีใครหาเสิ่นเฉียวพบ

เพราะทุกคนรู้ว่าเย่โม่เซินเข้าไปในห้องแล้วไม่พบกับเสิ่นเฉียว ดังนั้นทุกคนจึงไม่มีใครคิดกลับเข้าไปหาในห้องอีก กลุ่มพนักงานเฝ้าประตูถูกซักถามอยู่หลายรอบ ซึ่งทุกรอบต่างก็ไม่มีใครเห็นหรือว่าจะไม่มีใครออกไปตั้งแต่แรก

แต่ว่าคนดี ๆ ทั้งคนไม่ได้ออกไปข้างนอกและไม่อยู่ในวิลล่า หรือว่าจะหายไปเฉย ๆ ในอากาศได้งั้นเหรอ?

“คุณชายเย่ พวกเราหาทุกที่หลายรอบแล้ว ก็ไม่เจอคุณนายน้อยเลย!”

เมื่อได้ยินรายงานจากลูกน้องแล้ว สีหน้าของเย่โม่เซินดูแย่มากและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หาอีก ให้คนออกไปหา ใช้ทั้งการสอบถามและตรวจตรา”

ทุกคนออกมาหาเป็นวงรอบอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ยังไม่พบตัว

จูหยุน กลับมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนักและด้วยแววตาที่หวาดกลัว

“คุณชายเย่ พวกเราหาทุกที่แล้ว แต่ก็หาไม่พบเลย...คุณชายเย่...”

“เธอคิดจะพูดอะไร?” เย่โม่เซินกวาดสายตามองไปที่เธอด้วยสายตาที่เป็นอันตรายเป็นอย่างมาก

จูหยุน ตัวสั่นด้วยความตกใจแต่สุดท้ายต้องทำใจกล้าพูดขึ้น: “หรือว่า...ที่จริงแล้วคุณนายน้อยไม่ได้ออกจากห้องคะ? ตอนนั้นที่ที่พวกเราอยู่มีเพียงทางออกเดียวเท่านั้น ถ้าคุณนายน้อยจะออกไปพวกเราจะต้องเห็น แต่ว่าพวกเราหลายคนอยู่ตรงนั้นต่างก็ไม่มีใครเห็นคุณนายน้อยออกไปเลย ดังนั้นฉันเดาว่าเป็นไปได้ว่าคุณนายน้อยยังอยู่ในห้องตัวเองไหมคะ?”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้ม: “ในห้องไม่มีคน”

จูหยุน และทุกคนมองหน้ากัน

“เดี๋ยวก่อน” ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ เพราะเลือกห้องที่ดีที่สุดให้เธอ ห้องนั้นมีทางออกแค่ทางเดียว แต่ห้องนั้นยังมีอีกทางแต่เป็นเพียงทางที่จะไปริมหาดเท่านั้น

หรือว่า...?

ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็นึกขึ้นได้ และสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที: “พวกเธอรออยู่ที่นี่ก่อน ฉันจะเข้าไปหาเธอในห้องเอง”

ทุกคนยังไม่ทันตอบรับ เย่โม่เซินก็หายไปแล้ว

“จูหยุน เมื่อกี้ที่เธอพูดหมายความว่ายังไงเหรอ? คุณนายน้อยยังอยู่ในห้องงั้นเหรอ?”

จูหยุน ยิ้มเล็กน้อย: “มันก็ไม่แน่ แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันเห็นคุณชายเย่ตื่นตระหนกแบบนี้”

“จริงด้วย นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ฉันเห็นคุณชายเย่โกรธ รู้สึกว่าคุณนายน้อยจะต้องมีความสุขมากแน่ ๆ เลย”

เสิ่นเฉียวที่ตากลมจนหนาวขึ้นมา และคิดอยู่ในใจว่าถึงเวลาที่ควรจะเตรียมตัวกลับเข้าไปแล้ว จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเอะอะ

“ยัยโง่ เธออยู่ที่นี่เองเหรอ”

เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวก็รีบหันไปมอง ทันใดนั้นก็เห็นคนคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นบนกระดานไม้ที่สงบนิ่ง

คนคนนั้นนั่งอยู่บนวีลแชร์สะท้อนกับแสงไฟ เค้าโครงแห่งความมุ่งมั่นปรากฏอยู่ใต้แสงนั้น ทำให้รู้สึกเหนือจริง