เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 276

บทที่275 ไม่ยอมเชื่อ

“ดังนั้นก็คือ เธอให้โอกาสคุณชายเย่อีกครั้ง รอเขาให้คำตอบที่น่าพอใจใช่ไหม?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แววตาของเสิ่นเฉียวก็จางลงเล็กน้อย “เรื่องนี้ผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว จะเป็นคำตอบที่น่าพอใจรึเปล่าก็ยังไม่มีใครรู้เลย”

“เธอก็อย่าเป็นกังวลไปเลย ในเมื่อเขาบอกให้เธอเชื่อใจเขาแล้ว งั้นเธอก็ให้เวลาเขาหน่อย”

เมื่อพูดถึงตรงนี้เสี่ยวเหยียนกะพริบตาจากนั้นเริ่มวิเคราะห์ด้วยสัญชาตญาณของเธอ

“เธอดูนะ ก่อนหน้านี้ฉันบอกว่าหานเส่โยวเป็นพวกแอ๊บแบ๊ว ถูกเผงเลยใช่ไหม? ดังนั้นฉันบอกว่าเย่โม่เซินรักเธอจริง ๆ งั้นเขาก็ต้องรักเธอด้วยใจจริง”

เสิ่นเฉียว: “...”

เป็นอีกครั้งที่เธอได้ยินเสี่ยวโยวพูดว่าหานเส่โยวเป็นพวกแอ๊บแบ๊ว เสิ่นเฉียวยังคงรู้สึกไม่สบายใจ เธอขมวดคิ้วและคิดจะพูดบางอย่าง เสี่ยวเหยียนกลับแย่งเธอพูด: “เธออย่าพูดแก้ต่างกับฉันเลย เธอทำเรื่องถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอยังจะมาพูดแก้ตัวให้เธออีก งั้นต่อไปฉันจะไม่ช่วยเธอแล้วนะ”

เมื่อได้ยินอย่างนี้ เสิ่นเฉียวจึงอดไม่ได้ที่ถอนหายใจและพูดขึ้นเบา ๆ: “ที่จริง...เรื่องจริงเป็นยังไงก็ยังไม่กระจ่าง”

“จะสนใจความจริงทำไม ทำไปแล้วก็คือทำไปแล้ว หล่อนใส่ต่างหูคู่ที่คุณชายเย่ซื้อใช่รึเปล่า? ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่สามารถล้างความผิดให้ตัวเองได้ เฉียวเฉียว เธอต้องตาสว่างหน่อยนะ อย่าเอาอดีตมาเป็นข้ออ้างล้างความผิดให้หล่อน เป็นไปได้ว่าเมื่อก่อนพวกเธอสนิทกันมาก แต่ฉันจะพูดตรง ๆ กับเธอสักอย่าง คนเราไม่มีใครเปลี่ยนไปชั่วข้ามคืนหรอกนะ เป็นไปได้ว่าหล่อนตีสนิทเธอเพราะมีจุดมุ่งหมายอื่นตั้งแต่แรกแล้วก็เป็นได้”

เสิ่นเฉียว: “ตีสนิทฉันเพราะมีจุดมุ่งหมายอื่นตั้งแต่แรกเหรอ?”

“ใช่! พวกเธอรู้จักกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย งั้นตัวเธอก็ต้องมีอะไรที่เป็นประโยชน์ที่ใช้งานได้แน่”

สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตัวเธอกับของที่มีประโยชน์ใช้งานได้?

เสิ่นเฉียวคิดอยู่นานและส่ายหน้าด้วยความกังวล “ตัวฉันไม่เคยมีของมีค่าอะไรนะ ที่เธอพูดฟังดูไม่น่าเป็นไปได้”

“ตัวเธอรู้สึกว่ามันไม่มีค่าคงเพราะเธอไม่รู้ตัว แต่หล่อนรู้ ก็เหมือนกับการที่เธอแต่งงานกับคุณชายเย่ครั้งนี้ หล่อนก็คิดจะแย่งคุณชายเย่ไปจากเธอไง เฉียวเฉียว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอชอบต่างหูคู่นั้นมาก เธอจะรู้ไหมว่าหายเส่โยวทำเรื่องพวกนี้ลับหลังเธอ? เป็นไปได้ว่า...หล่อนแย่งของ ๆ เธอที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าไปแล้วมากมาย เพียงแต่เธอไม่รู้ตัวเท่านั้น”

เสิ่นเฉียว: “...”

“เธอนี่เข้าข่ายทฤษฎีสมคบคิดเกินไปแล้ว บางทีเธออาจจะแค่ชอบเย่โม่เซินเท่านั้น ก็เลยไม่มีทางเลือก——”

“เธอนี่น่ารำคาญจริง ๆ! เธอคิดจะปลอบใจตัวเองไปถึงเมื่อไหร่? หล่อนทำกับเธอถึงขนาดนี้แล้วยังคิดจะปกป้องหล่อน? เสิ่นเฉียว ให้ฉันตบบ้องหูเธอสักทีไหมจะได้ตื่น? หรือจะรอให้หล่อนแย่งทุกอย่างของเธอไปก่อน เธอถึงจะตื่น?”

เสิ่นเฉียวมองเธอเงียบ ๆ เสี่ยงเหยียนแก้มตุ่ยเพราะว่ารู้สึกโกรธแทนเธออย่างเห็นได้ชัด

ทั้งสองคนมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง และเสิ่นเฉียวก็ลดสายตาลงและเธอก็ไม่มีชีวิตชีวา

“แต่ว่า เธอจะให้ฉันเชื่อได้ยังไง? เพื่อนรักที่ฉันคบมานานจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง? ที่ผ่านมาเธอก็คอยช่วยฉันอยู่ตลอด”

รวมทั้งเรื่องที่เธอหาชายแปลกหน้าในคืนฝนตกแทนเธอ ก็เป็นหานเส่โยวที่ทำแทนเธอเสมอ

ยิ่งกว่านั้นเธอมักจะเป็นคนวางแผนทำอะไรแทนเธอ หานเส่โยวทำแม้กระทั่งผลักเธอสู่อ้อมอกของเย่หลิ่นหานเพราะอยากเห็นเธอมีความสุข ไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่ยอมเชื่อว่าหล่อนจะจงใจทำแบบนั้นได้

เสี่ยวเหยียนเงียบไป

เธอนั่งลงข้าง ๆ เสิ่นเฉียว ในฉันพลันเธอก็เกิดความเข้าใจจิตใจของเสิ่นเฉียว

ใช่สินะ เป็นเพื่อนพี่น้องกันมาหลายปี จู่ ๆ จะมาบอกว่าเพื่อนรักหักหลังเป็นใครก็คงทำใจเชื่อไม่ได้ง่าย ๆ

นอกเสียจาก เธอจะได้ยินคำสารภาพจากปากของหานเส่โยว

แต่ผู้หญิงคนนั้นมีเล่ห์เหลี่ยมเยอะขนาดนั้น จะให้เธอยอมรับคงเป็นไปไม่ได้แน่