เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 280

บทที่279 ฉันไม่อยากอยู่แล้ว

หาเส่โยวฆ่าตัวตาย

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทันตั้งตัว คนที่เพิ่งเคยเจอสถานการณ์อย่างนี้เป็นครั้งแรก เห็นเลือดกองใหญ่ในห้องน้ำอย่างเสิ่นเฉียวแทบจะเป็นลมล้มพับแต่เธอก็รู้ว่าทำไม่ได้

ถ้าหากเป็นลมล้มไปแล้วใครจะช่วยเส่โยว? ดังนั้นจึงต้องแข็งใจข่มความกลัวเอาไว้ เธอให้ ลุงจิน ช่วยกันอุ้มหานเส่โยว ออกมาจากอ่างอาบน้ำ ริมฝีปากของเธอซีดจนเหมือนไม่มีเลือดไหลผ่าน ลุงจิน ที่แรงเยอะกว่าอุ้มหานเส่โยวมาไว้บนโซฟา เสิ่นเฉียวเข้าไปกดมือของเธอไว้เพื่อห้ามเลือดที่กำลังไหลนองออกมา

“ไม่ได้ ห้ามไม่ได้ ลุงจิน...คงรอรถพยาบาลไม่ไหวแล้วค่ะ” เสิ่นเฉียวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา เธอใคร่ครวญแล้วจึงพูดขึ้นอย่างหนักแน่น: “ลุงจิน คงต้องรบกวนคุณอุ้มเธอไปที่รถ พาพวกเราไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดแล้วค่ะ”

ลุงจิน เป็นผู้ชายและผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก แม้จะตกใจในตอนแรกแต่เขาก็สงบลงแล้วในตอนนี้

เขาพยักหน้าและเข้าไปอุ้มหานเส่โยว: “เดี๋ยวผมจะอุ้มเธอลงไปครับ”

“ค่ะ” เสิ่นเฉียวรีบเดินตามเขาไปและเปิดจีพีเอสเพื่อหาโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุด

เมื่อหาเจอแล้วเธอก็คิดบางอย่างได้ ต้องรีบส่งข้อความ เว่ยซิน ไปบอกพี่ชายของหานเส่โยวให้เขาไปเจอที่โรงพยาบาล

เมื่อถึงชั้นล่าง คนในล็อบบี้ต่างพากันตกใจเมื่อเห็นเขาอุ้มคนที่เลือดเปื้อนเต็มตัว เมื่อคิดอยากจะเข้าไปซักถามแต่กลับถูกเสิ่นเฉียวปรามไว้: “ห้องพักของแขกคนนี้ให้ปิดเอาไว้ก่อน”

“ค่ะ ๆ ๆ!” ทั้ง ๆ ที่พนักงานคนนั้นยังไม่รู้ว่าเธอพูดถึงห้องไหน จนเมื่อพวกเขาออกไปแล้วจึงได้ไปเช็คดู

เมื่อเข้าไปในรถแล้วเสิ่นเฉียวยังใช้มือกดไปที่มือของหานเส่โยวตลอดเวลา เว่ยซิน ออกรถไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดตามที่เสิ่นเฉียวบอก แต่ถึงแม้จะเป็นโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก็ยังต้องใช้เวลากว่าสิบนาที พูดได้ว่าเสิ่นเฉียวนั้นร้อนใจจนไม่สามารถจะสงบจิตใจไว้ได้

ตอนนี้เธอเป็นเหมือนดังมดที่อยู่ในกระทะร้อน ๆ

“เฉียวเฉียว...” เสียงที่อ่อนระรวยดังขึ้นจากด้านข้าง เสิ่นเฉียวก้มหน้าลงมองหานเส่โยวที่ลืมตาขึ้นมองเธอด้วยริมฝีปากซีด

ด้วยใบหน้าแบบนั้นทำให้เสิ่นเฉียวต้องทุกข์ใจเป็นที่สุด ตาแดงก่ำกัดริมฝีปากล่างและพูดขึ้นอย่างรุนแรง: “เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เดี๋ยวก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว”

“ไม่...ไม่เอา...” หานเส่โยวส่ายหน้า ใบหน้าซีดขาวพูดออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง: “อย่าช่วยฉัน ฉัน...ไม่อยากอยู่แล้ว”

“เธอพูดอะไรโง่ ๆ!” เสิ่นเฉียวตำหนิเธอแล้วกัดฟันพูดขึ้น: “ตอนนี้เธอหลับตาแล้วก็พักซะ พวกเราอีกไม่กี่นาทีก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวคุณหมอจะมาช่วยเธอ เธอจะต้องไม่ตาย”

“เฉียวเฉียว...” หานเส่โยวน้ำตาไหลและเรียกชื่อเธอ

เสิ่นเฉียวไม่อาจฝืนทนมองเธอได้ น้ำตาเธอไหลเอ่อเต็มสองตา เธอหันหน้าไปไม่อยากให้หานเส่โยวต้องเห็นน้ำตาของตัวเอง แล้วพูดขึ้นอย่างดัง: “ต่อให้ตาย ก็อย่าตายต่อหน้าฉัน”

“ขอโทษ” หานเส่โยวพูดเบา ๆ จากนั้นเธอก็หลับตาและหมดสติลง

“เส่โยว! เส่โยว!” เสิ่นเฉียวที่เห็นหานเส่โยวหมดสติไป ใบหน้าเธอซีดขาวด้วยความตกใจ “ลุงจิน คะคุณช่วยขับเร็วอีกได้ไหมคะ! ฉันกลัวว่าจะไม่ทัน...ฮือ...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบเสิ่นเฉียวก็ร้องไห้แล้ว

เธอกอดหานเส่โยวเอาไว้ มือกดจุดฝังเข็มไว้เพื่อห้ามเลือดอยู่ตลอด เธอกลัว กลัวมากจริง ๆ

สภาพแวดล้อมดูเหมือนจะกลายเป็นห้องเล็ก ๆ ที่มืดมนก่อนหน้านี้มันมืดและลึกโดยไม่สามารถมองเห็นนิ้วได้ แต่เธอเป็นคนเดียวที่อยู่ในนั้นและความมืดก็ปกคลุมใบหน้าของเธอเกือบครอบงำตัวเธอ

“ไม่...ไม่นะ” กัดริมฝีปากล่างของเธอกลิ่นเลือดปรากฏขึ้นในปากของเธอและความเจ็บปวดทำให้เธอได้สติ

เธอจะล้มไม่ได้!

ไม่ได้!