เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 281

บทที่280 โทษตัวเอง

เสิ่นเฉียวไม่ได้สนใจสายตาพวกเขา เธอรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน เธอจะรอจนกว่าหานเส่โยวจะพ้นขีดอันตรายเธอจึงจะไป

โทรศัพท์มือถือในมือเธอกำลังสั่น เสิ่นเฉียวถือขึ้นมาดูและพบว่าที่หน้าจอเปื้อนเลือดเต็มไปหมด และดูเหมือนจะเป็นซูจิ่วที่โทรเข้ามา

เธอเช็ดคราบเลือดบนหน้าจอด้วยเสื้อของตัวเอง ใครจะรู้ว่าเสื้อที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่แล้วยิ่งเช็ดก็ยิ่งสกปรก สุดท้ายเสิ่นเฉียวจึงต้องรับสายไปก่อน

“ฮัลโหล?”

เสียงของเสิ่นเฉียวยังคงสั่นเครือเมื่อรับสาย

“คุณเสิ่น? เมื่อครู่คุณส่งข้อความ เว่ยซิน ให้คุณหานใช่ไหม?” เสียงของซูจิ่วดังขึ้นถามเธอเพื่อยืนยัน

“ฉันเอง” เสิ่นเฉียวพยักหน้าแล้วสูดหายใจลึก พยายามปรับเสียงของตัวเองให้เป็นปกติ: “พวกคุณถึงรึยังคะ?”

อีกด้านหนึ่งเงียบไปชั่วขณะแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงผู้ชายที่เย็นชาและมั่นคง

“กำลังรีบไป ช่วยบอกผมก่อนได้ไหมว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เสิ่นเฉียวอยากจะบอกแต่ก็ติดอยู่ที่ริมฝีปากและกลับพูดไม่ออกสักคำ

เธอไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไรว่าหานเส่โยวฆ่าตัวตาย จนถึงตอนนี้เธอยังไม่อยากจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

คิดถึงตรงนี้เธอก็หลับตาลงแล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า: “พวกคุณมาแล้วก็จะรู้เอง ฉันไม่หลอกพวกคุณแน่ ฉันรอพวกคุณอยู่หน้าห้องฉุกเฉินนะคะ”

พูดจบเสิ่นเฉียวก็วางสายไปโดยไม่ได้รอให้ปลายสายได้ถามอะไร

ตู๊ด ๆ ๆ——

เสียงปลายสายดังขึ้นทำให้หานชิงต้องขมวดคิ้ว

ซูจิ่วที่นั่งข้าง ๆ หันไปมองเขาด้วยความสงสัย: “คุณหาน?”

เมื่อได้ยินหานชิงได้ติแล้วหันไปมองเธอ: “เร็วเข้า ไปโรงพยาบาล”

ซูจิ่วพยักหน้าแล้วบอกคนขับรถด้านหน้า “พี่หลิน รบกวนขับเร็วอีกนิดค่ะ”

“ได้ครับ!”

ทั้งสองคนมีสีหน้าไม่ดีนัก เพราะเสิ่นเฉียวส่งข้อความมาบอกเพียงประโยคเดียวบอกว่าน้องสาวของเขาเกิดเรื่องแล้ว ให้เขารีบไปที่โรงพยาบาล

น้ำเสียงที่สั่นเครือของเธอแบบนั้นถ้าไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่มากขึ้น แล้วจะเป็นอย่างนั้นได้ยังไง?

หรือ...ซูจิ่วได้แต่เก็บความคิดนั้นไว้ในใจ

เวลาผ่านไปทุกวินาทีและนาที เสิ่นเฉียวรู้สึกเหมือนเธอรอมาหนึ่งปีแสง เธอเดินวนไปมาที่โถงทางเดินหลายรอบ แต่ก็ยังไม่เห็นหานเส่โยวแม้เงา ในใจของเธอกระวนกระวายจนแทบคลั่ง

ในเวลานั้นเธอคิดว่าควรจะแจ้งให้ญาติของหานเส่โยวรู้และรีบมา เลือดที่ไหลนองเมื่อครู่เธอหวั่นใจว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เธอหลุบตาลง เสิ่นเฉียวรู้สึกเป็นทุกข์อย่างที่สุด ถ้าเธอมาเร็วกว่านี้ก็คงดี ทำไมเธอถึงได้ช้าอย่างนี้นะ?

ในระหว่างที่คิดอยู่นั้น เสียงก้าวเท้าที่หนักแน่นและเสียงรองเท้าส้นสูงที่เดินตามก็ดังขึ้น เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมองที่ปากทางโถงทางเดิน เธอพบกับคนสองคนที่คุ้นเคย

เป็นหานชิงและซูจิ่ว