เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 289

บทที่ 288 แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย

ในความมืดบรรยากาศช่างหวานเลี่ยน เดิมทีเสิ่นเฉียวอยากจะถามเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ถูกเขาทำเช่นนี้ในเมื่อทิ้งเรื่องนี้ไว้เบื้องหลังและแลกริมฝีปากกันสักพัก เย่โม่เซินกดหลังศีรษะของเธอและพูด “เอาล่ะ ท้องอยู่ก็ควรพักผ่อนก่อนแล้วค่อยคุยกัน"

“อืมดี” เสิ่นเฉียวพูดมาก็เหนื่อยเล็กน้อย หลับตาลงด้วยความงุนงงและตอบกลับไป

หลังจากนั้นไม่นานท่ามกลางความมืดลมหายใจก็สม่ำเสมอ ผ่านไปไม่นานลมหายใจของอีกคนก็สม่ำเสมอเช่นกัน

เมื่อตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นก็เหมือนกับเมื่อวานนี้ เย่โม่เซินก็ไปที่บริษัทแล้วและเสิ่นเฉียวก็ตื่นขึ้นมาคนเดียวบนเตียง

วันแบบนี้ เธอน่าจะเคยชินแล้ว

แต่เมื่อเห็นเตียงว่างเธอก็ยังรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเย่โม่เซินจะยุ่งมาก ออกแต่เช้าและกลับดึกโดยทั่วไปทั้งสองคนพูดได้ไม่กี่คำตอนกลางคืน

ไม่นานหลังจากที่เสิ่นเฉียวลุกขึ้นมาล้างตัว หานเส่โยวก็โทรหาเธอ

“เฉียวเฉียว ...” เสียงของหานเส่โยวแผ่วเบาและอ่อนแรงพร้อมกับหายใจไม่ออก

เมื่อได้ยินเสียงของเธอเสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะเจ็บจมูกและดวงตาของเธอกลายเป็นสีแดงในทันที เธอไม่ตอบรับคำพูดของเธอ เพียงแค่ถือโทรศัพท์มือถือนั่งเงียบๆ

หานเส่โยวถอนหายใจหนักๆ แล้วพูดเบา ๆ “เมื่อวานฉันไม่อยากเจอเธอ เธอโกรธฉันหรือเปล่า หรือว่าโทษฉัน ขอโทษนะเฉียวเฉียว เมื่อวานนี้ ฉันอารมณ์ไม่ดี ฉัน...ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ ...”

“แต่อะไรนะ” น้ำเสียงของเสิ่นเฉียวเย็นชา “ฉันช่วยเธอ เธอเลยโทษฉันเหรอ”

“ฉัน...ฉันขอโทษนะเฉียวเฉียว” หานเส่โยวร้องไห้ฮือๆ “คราวนี้จะยกโทษให้ฉันได้ไหม วันนี้ฉันอยากเจอเธอ มาหาฉันที่โรงพยาบาลได้มั้ย ฉันต้องการจะบอกบางอย่างกับเธอ”

“ไปหาเธอที่โรงพยาบาลอ่านะ” เสิ่นเฉียวแสดงอารมณ์โกรธออกมาและหัวเราะเยาะ “แน่ใจเหรอว่าเธอจะไม่ปฏิเสธแล้วให้ฉันรออยู่นอกห้องอีก”

พระเจ้ารู้ดีว่าเธอรู้สึกเสียใจแค่ไหนที่เมื่อวานนี้ได้ยินหานเส่โยวร้องเสียงแหลมบอกว่าเธอไม่อยากเจอตัวเอง

“ไม่มีอีกแล้วเฉียวเฉียว เมื่อวานฉันผิดเอง ฉันสัญญาว่าวันนี้จะไม่เกิดเรื่องเหมือนเมื่อวานอีก วันนี้เธอจะมาที่นี่ได้ไหม ถ้าเธอไม่ต้องการ ก็บอกฉันว่าเธออยู่ที่ไหนฉันจะไปหา”

หลังจากพูดอย่างนั้น ฝั่งของหานเส่โยวก็ลุกจากเตียงทันทีเสิ่นเฉียวก็ได้ยินเสียงผ่านทางโทรศัพท์ ในที่สุดก็ทนไม่ได้และพูดว่า “ช่างเถอะ เธอนอนลงเถอะ ร่างกายของเธอตอนนี้อ่อนแอ เลือดออกมากขนาดนั้นไม่นอนพักผ่อนให้ดีคิดจะไปไหน”

เมื่อได้ยินหานเช่นนั้นจากที่เคยร้องไห้เส่โยวก็คลี่ยิ้ม “เฉียวเฉียว ฉันรู้ว่าเธอยังห่วงใยฉัน ฉันจะนอนพักผ่อนรอเธอมา”

หลังจากวางสายเสิ่นเฉียวก็มองไปที่โทรศัพท์ด้วยจิตใจสับสน เธอใจอ่อนจริงๆ เธอพูดแค่สองประโยคก็ยอมแพ้แล้ว

ช่างเถอะ ไปดูเธอสักหน่อย ถึงอย่างไรเธอก็เกือบเอาชีวิตมาทิ้งไว้แล้ว

เมื่อได้ยินว่าเสิ่นเฉียวกำลังจะออกไป จูหยุนและลุงจินก็ตามมาด้วยเช่นเดิม

วันนี้ห้องผู้ป่วยเงียบมาก มีแค่ซูจิ่วมาหานเส่โยว