เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 290

บทที่ 289 หันหลังให้กัน

ประโยคนี้เหมือนมีสายฟ้าฟาดลงมากลางใจเสิ่นเฉียว

เธอไม่ได้คาดหวังให้หานเส่โยวพูดตรงๆ แบบนี้ออกมาและน้ำเสียงก็ไม่เบานัก

เธอหันหน้าด้วยความตื่นตระหนกมองไปที่ประตูห้องผู้ป่วย

“เฉียวเฉียว เธอกลัวใช่ไหม เพราะเธอกำลังตั้งท้องลูกของเย่หลิ่นหาน ดังนั้นแม้ว่าเธอกับเย่โม่เซินจะอยู่ด้วยกัน ไม่มีทางที่ใจของเธอจะมั่นคง ถ้า...ฉันหมายถึงถ้า ถ้าเย่โม่เซินรู้ว่าเธอกับเย่หลิ่นหานมีอะไรกันล่ะก็ เธอคิดว่าเขาจะทนเธอได้ไหม”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกเย็นยะเยือกในใจ เธอมองไปที่หานเส่โยว “แล้วยังไงล่ะ เธอจะบอกเรื่องนี้กับเขาเหรอ หรือว่า เธอคิดว่าฉันหย่ากับเย่โม่เซินงั้นเหรอ”

หานเส่โยวส่ายหน้า ด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “เธอเข้าใจฉันผิด เฉียวเฉียว ตราบใดที่เธอไม่เต็มใจ ให้ตายยังไงฉันก็จะไม่บอกใครเกี่ยวกับเรื่องนี้ เฉียวเฉียวพวกเราเป็นเหมือนพี่น้อง ...แต่ไหนแต่ไรมาคิดจะทำเพื่อเธอมาโดยตลอด เธอดูนี่ ...”

จู่หานเส่โยวก็ยื่นสัญญาฉบับหนึ่งให้เสิ่นเฉียว

เดิมทีเสิ่นเฉียวไม่สนใจ แต่เมื่อเธอเห็นชื่อบนสัญญาใบหน้าของเธอก็ซีดลงทันทีและการหายใจของเธอก็เร็วขึ้น “ทำไมสัญญาฉบับนี้ถึงอยู่กับเธอ”

หานเส่โยไม่ได้พูด แต่มองเธอด้วยแววตาขี้ขลาด

นี่คือหนังสือสัญญาหย่าร้างที่เธอเซ็นกับเย่โม่เซิน แต่ทำไมถึงมาอยู่กับหานเส่โยวที่นี่ได้ นี่มันเรื่องอะไร

เป็นไปได้ไหมว่า...เย่โม่เซินบอกว่าจะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่เธอ นั่นคือหนังสือสัญญาหย่าร้างงั้นเหรอ

“เฉียวเฉียว ฉันรู้ว่าเธอมีความรักที่ลึกซึ้งกับโม่เซิน แต่ ...ความรู้สึกไม่สามารถบังคับได้ แต่ไหนแต่ไรมาเขา...ไม่ได้ชอบเธอเลย ถ้าเขารู้ว่าลูกของเธอเป็นของเย่หลิ่นหาน เขาคงจะเกลียดเธอ แทนที่จะร่วมทนทุกข์กับคนอื่นแบบนี้ จะไม่ดีกว่าเหรอถ้าเผชิญมันกับเย่หลิ่นหาน เย่หลิ่นหานชอบเธอจริงๆ”

“หยุดพูดได้แล้ว” เสิ่นเฉียวขัดเธอด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “ฉันไม่ต้องการให้คนอื่นมาสอนว่าฉันต้องเลือกทำอะไร ฉันอยู่กับใครก็ได้ที่ฉันชอบอยู่ด้วย เธอยังบอกว่าความรู้สึกบังคับไม่ได้ แล้วทำไมฉันต้องบังคับตัวเองให้อยู่กับเย่หลิ่นหานล่ะ หานเส่โยว เรามักจะเรียกตัวเองว่าพี่น้องกัน เธอบอกว่าทำเพื่อฉัน แต่เธอเคยถามฉันไหมว่าฉันอยากจะอยู่กับเย่หลิ่นหานหรือเปล่า เธอรู้แค่ว่าเขาชอบฉัน แต่เธอกลับไม่เคยถามฉันว่าฉันชอบเขาไหม แม้ว่าเธอจะรู้ เธอก็ยังยืนยันที่จะให้ฉันอยู่กับเขาให้ได้ พูดให้สวยหรูว่าทำเพื่อฉัน แต่ ... ความจริงเธอทำไปก็เพื่อความเห็นแก่ตัวของตัวเอง”

คำพูดของเธอทำให้หานเส่โยวตะลึงมากจนจ้องไปที่เธออย่างว่างเปล่า “เห็น เห็นแก่ตัว”

“ถ้าเธอไม่เห็นแก่ตัว เธอจะรู้ว่าพฤติกรรมของเธอก็ไม่ต่างจากการบังคับฉัน อย่างไรก็ตามสมองของเธอตอนนี้ก็ถูกมัวเมาด้วยอารมณ์ในใจของเธออย่างเต็มที่ ดังนั้นเธอจึงเจตนาจับคู่ฉันกับเย่หลิ่นหาน ฉันพูดถูกไหม”

“เฉียวเฉียว”

“วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะพบเธอเส่โยว ไม่ว่าเธอจะทำอะไรหลังจากนี้ มันไม่มีผลอะไรกับฉัน เธอดีกับฉันมาก แต่...ฉันก็ไม่ได้แย่กับเธอ ความผูกพันแต่ไหนแต่ไรมาก็มอบให้กัน ดังนั้นฉันไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณเธอและฉันช่วยชีวิตเธอไว้เมื่อวานดังนั้นฉันจึงไม่เป็นหนี้อะไรเธอเลยครั้งหน้าฉันจะไม่เจอเธออีก”

หลังจากพูดจบเสิ่นเฉียวก็หันหลังและเดินออกไป

เธอต้องไม่เห็นอกเห็นใจคน มิฉะนั้น...หัวใจของเธอจะสั่นไหวได้อย่างง่ายดายโดยหานเส่โยว