เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 297

บทที่ 296 คุณเป็นหนี้ฉันมามากพอแล้ว

คำพูดครั้งนี้ทำให้เสิ่นเฉียวยากที่จะสงบใจ เดิมทีในใจก็เหมือนกับผิวทะเลที่ไม่เรียบสงบ ตอนนี้กลายเป็นคลื่นน้ำได้ซัดสาดเข้ามาอย่างรุนแรง เสิ่นเฉียวมองเสี่ยวเหยียนเป็นเวลานานและในที่สุดก็ลดสายตาลง

“เธอพูดถูก แต่ไม่ว่าเธอจะพูดอย่างไร ฉันก็ยังจะไป ถ้าเธออยากอยู่ที่นี่ อย่างนั้นเธอก็อยู่รอเขาเถอะ”

พูดจบ เสิ่นเฉียวก็หันหลังจากไป

เสี่ยวเหยียนมองเงาจากด้านหลังของเธอ แล้วตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ “เสิ่นเฉียว พวกเรายังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ไหม? เธอมีความกล้าแค่นี้เหรอ?”

เสิ่นเฉียวหยุดก้าวเดินไปชั่วขณะเธอหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า

เพื่อนสนิท? หล่อนก็อยากเป็นเพื่อนสนิทกับเธอเหรอ แต่เธอไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับเย่โม่เซินอีก

เมื่อคิดแบบนี้ เสิ่นเฉียวจึงไม่ได้ตอบเธอกลับไปสักประโยค ยังคงก้าวเดินต่อไปข้างหน้า เดิมทีเสี่ยวเหยียนคิดว่าเธอคงจะหันกลับมา ใครจะรู้ แม้แต่จะหันกลับมาเธอก็ไม่หัน ในใจของเธอจึงเต็มไปด้วยความโกรธ เสี่ยวเหยียนรีบก้าวเดินตามไป

พอเดินไปได้สองก้าวก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยเดินจากข้างนอกเข้ามา ขวางทางเสิ่นเฉียวไว้พอดี

เสิ่นเฉียวคาดไม่ถึงว่าจะได้พบกับเย่หลิ่นหาน เธอตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเขา แล้วก็เดินผ่านตัวเขาไป

เย่หลิ่นหานใจหวิวเมื่อเห็นขอบตาเธอแดงเล็กน้อย ผลสุดท้ายเธอทำเหมือนมองไม่เห็นตนเองแล้วเดินจากไป ขณะนั้นเย่หลิ่นหานรู้สึกเหมือนหัวใจของตนถูกแทงอย่างรุนแรง

จากนั้นเขาก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว แล้วรีบหันหลังตามไป

“เฉียวเฉียว!”

เย่หลิ่นหานขยับตัวแล้วคว้าแขนของเธอไว้อย่างรวดเร็ว เสิ่นเฉียวหน้าเปลี่ยนสี แล้วรีบดึงมือกลับ

“ปล่อยฉัน!”

การเคลื่อนไหวของเธอรุนแรงมากจนเย่หลิ่นหานขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว “ไม่อยากเจอฉันขนาดนี้? แม้ว่าฉันจะมาช่วย เธอก็ไม่ยินยอมเหรอ? เฉียวเฉียว ที่แท้เธอเกลียดฉันมากแค่ไหน? ตอนนี้เกลียดจนไม่แม้แต่จะมองฉันสักนิดหรือยอมรับความช่วยเหลือจากฉันเลยเหรอ?”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างของเธอ แล้วมองเขาอย่างดื้อดึง: “พี่ใหญ่ ก่อนหน้านี้คุณเคยช่วยฉันหลายครั้งแล้ว ฉันเป็นหนี้คุณมากแล้ว ไม่อยากเป็นหนี้คุณอีก”

พอได้ยินอย่างนี้ เย่หลิ่นหานก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น: “ที่แท้เธอก็รู้ว่าเธอเป็นหนี้ฉันมากมาย อย่างไรก็ตามเธอเป็นหนี้มากขนาดนี้อยู่แล้ว เป็นเพิ่มอีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไป?”

เสิ่นเฉียว: “......”

เสี่ยวเหยียนที่ยืนมองพวกเขาอยู่ไกล ๆ ถึงแม้จะไม่ได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน แต่ความโกรธของเธอตอนนี้สงบลงแล้ว เพราะเมื่อครู่เธอตื่นเต้นเกินไปจริง ๆ เมื่อได้ยินว่าหล่อนจะจากไปและไม่อยากเจอเย่หลิ่นหาน เท่ากับว่าละทิ้งการกระทำนี้ ดังนั้นเธอจึงรีบพูดในสิ่งพลิกสถานการณ์ไม่ได้ไป

“ไม่ใช่แบบนี้ ฉันติดหนี้คุณ ฉันก็ต้องคืนให้คุณ” เสิ่นเฉียวจำเงินสามแสนนั่นได้ ถึงแม้การกระทำของคุณแม่เสิ่นจะทำให้เธอโกรธและผิดหวังมาก แต่หล่อนก็ยังเป็นคุณแม่ผู้ให้กำเนิดเธอ ถึงเธอจะโกรธแต่ก็ต้องรับผิดชอบภาระก้อนนี้

“เป็นหนี้ อย่างไรเสียก็ต้องใช้คืน ไม่สู้เป็นเพิ่มอีกสักหน่อย ก็ไม่เห็นจะเป็นไร”

เมื่อพูดจบ เย่หลิ่นหานก็เดินนำเข้าไปข้างใน: “ฉันก็มาแล้ว เข้าไปกันเถอะ”

เสิ่นเฉียวยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับ พอเห็นความดื้อรั้นของเธอ เย่หลิ่นหานจึงก้าวไปข้างหน้า แล้วจับแขนของเธอ ดึงเธอเข้ามา

“เย่หลิ่นหาน ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน!”

พอได้ยินชื่อของเขาจากปากของเธออีกครั้ง ในที่สุดเย่หลิ่นหานก็สามารถแก้ปัญหาความทุกข์ทรมานจากความคิดถึงในช่วงวันที่ผ่านมานี้ได้แล้ว

พอรู้ว่าเธอหายไปจากตระกูลเย่กะทันหัน ไม่เห็นเธออยู่ที่ตระกูลเย่ แม้แต่ที่บริษัทก็มองไม่เห็นเงาของเธอ แล้วเขาก็ไม่สามารถตามหาเธออย่างโจ่งแจ้งได้ นับว่าเบาะแสในวันนี้ทำให้เขาได้เจอเธออีกครั้ง เขาจึงรีบขับรถมาอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดก็ได้เห็นเธอยืนตรงหน้าตนเองอีกครั้ง

เพียงแค่คิดว่าในช่วงวันเหล่านี้เธออยู่กับเย่โม่เซิน หัวใจของเขาก็เหมือนถูกเข็มทิ่มแทง เย่หลิ่นหานเม้มปากแล้วดึงเธอกลับมาที่เดิมอีกครั้ง เสี่ยวเหยียนยังยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น เสิ่นเฉียวมีสีหน้าที่อ่อนเพลีย