เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 305

บทที่ 304 เข้มแข็ง

“คุณอย่ากังวล เขารักษาตัวอยู่ที่ห้องฉุกเฉินแล้ว”

พอได้ยินคำว่าห้องฉุกเฉิน ใบหน้าซีดเซียวของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้ขึ้นมา “คุณพูดว่าอะไร? ห้องฉุกเฉิน? อย่างนั้นเขา…”

“เขาอาการบาดเจ็บภายนอกของเขาค่อนข้างรุนแรง ดังนั้นจำเป็นต้องรักษาให้ทันเวลา”

อาการบาดเจ็บภายนอกรุนแรงมาก? เสิ่นเฉียวคิดอยู่สักพัก ในเวลานั้นรถได้เฉียดบริเวณส่วนหน้าของรถและกระจกที่แตกอาจจะกระเด็นไปโดนร่างของเย่หลิ่นหาน เมื่อนึกถึงฉากนี้ ใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็ซีดลงทันทีด้วยความตกใจ

“ถ้าอย่างนั้นเขาไม่เป็นไรใช่ไหม? อันตรายถึงชีวิตหรือไม่? ฉันสามารถไปดูเขาได้หรือเปล่า” หลังจากพูดเสร็จเสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว ผลักผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียงด้วยเท้าเปล่า

พยาบาลรีบห้ามเธอ: “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ลุกจากเตียงเร็วขนาดนี้ คุณควรนอนลงและสังเกตอาการอีกสักพักเถอะ แล้วคุณรู้หรือไม่ว่าคุณกำลังตั้งครรภ์ คุณเพิ่งจะสลบไปนานขนาดนั้น แบบนี้อันตรายมาก”

เสิ่นเฉียวส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไร”

พยาบาลยังคงต้องการที่จะเกลี้ยกล่อมเธอ เสิ่นเฉียวได้ก้าวลงไปบนพื้นอย่างมั่นคง เธอยังคงสวมชุดกระโปรงตัวนั้น ผมยุ่ง ๆ ของเธอดูย่ำแย่มาก ที่แขนและใบหน้ามีรอยกระจกบาดเล็กน้อย แต่ดูแล้วไม่ถึงกับรุนแรง มีเพียงรอยติดอยู่ที่มุมปาก ทิ้งรอยแผลสีแดงเลือดไว้ที่มุมปากขาวซีดของเธอ

“บาดแผลตรงนี้ให้ฉันช่วยรักษาให้สักหน่อยเถอะ”

พยาบาลอยากรักษาให้เธอ แต่เสิ่นเฉียวยืนยันว่า: “ฉันสบายดีจริง ๆ ฉันไปดูว่าเขาเป็นอย่างไรบ้างแล้วได้ไหม?”

อย่างไรเสียทั้งสองก็มาด้วยกัน เขาก็ได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ ตอนนั้นถ้าเขาไม่บอกให้ตนเองก้มลงได้ทันเวลาป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บของตนเองจะเป็นอย่างไร

คุณหมอมองเธออย่างพิจารณาแวบหนึ่ง หลังจากนั้นก็บอกพยาบาลว่า: “อย่างนั้นคุณก็พาเธอไปดูเถอะ”

“ได้ค่ะ คุณตามฉันมา”

พยาบาลก็เลยต้องพาเสิ่นเฉียวออกจากห้องแล้วเดินไปทางซ้าย เสิ่นเฉียวเดินตามหลังเธออย่างเงียบ ๆ และทันใดนั้นเธอก็นึกอะไรบางอย่างได้: “ใช่สิ ตอนที่ฉันบาดเจ็บกระเป๋าของฉันอยู่ที่ไหน? แล้วของล่ะ?”

“สถานที่เกิดเหตุถูกตำรวจควบคุมไว้แล้ว ของทุกอย่างอยู่ที่นั่น วางใจเถอะ คุณไม่ได้รับบาดเจ็บมาก สามารถไปรับที่สถานีตำรวจเพื่อรับของได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสิ่นเฉียวก็พยักหน้าอย่างสบายใจ

“ขอบคุณ”

แป๊บเดียวก็มาถึงที่ที่เย่หลิ่นหานกำลังรักษาตัวอยู่ เสิ่นเฉียวมองเย่หลิ่นหานที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลผ่านกระจก เพราะเขาได้รับบาดเจ็บหนัก ร่างที่นอนอยู่ตรงนั้นมีเลือดอยู่จำนวนมากจนน่าตกใจ

เสิ่นเฉียวหอบหายใจถี่ ๆ ด้วยความหวาดกลัว

“อย่าดูเลย การรักษาบาดแผลไม่มีอะไรน่าดู คุณเป็นหญิงมีครรภ์ไม่ควรมองเลือดพวกนี้นาน ๆ” นางพยาบาลคงรู้สึกได้ว่าเธอหายใจถี่ ๆ จึงเดินตรงไปหาเธอเพื่อบดบังสายตา จากนั้นจึงอธิบาย: “ตอนนี้สถานการณ์ของคุณผู้ชายท่านนั้นไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่อะไร ตอนที่พวกเรามาถึงเขายังคงมีสติอยู่ แถมเขายังคอยบอกให้เราตรวจอาการของคุณก่อนตลอด นี่เป็นเรื่องจริง คุณผู้หญิงคงเป็นคนรักของคุณผู้ชายคนนั้นสินะ? เขาเป็นห่วงคุณมาก ตัวเองได้รับบาดเจ็บมากขนาดนั้นแต่ยังกัดฟันฝืนเอาไว้ พอได้ยินคุณหมอของเราบอกว่าคุณไม่เป็นไร เขาถึงได้สลบไป”

พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย ริมฝีปากสีขาวของเธอเปิดออกอย่างอ่อนแอ แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้

นี่เธอทำอะไรลงไป...

ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็รู้สึกเสียใจภายหลังอย่างมาก ถ้า...ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแสดงออกว่ารีบ เย่หลิ่นหานคงไม่ขับรถเร็วขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่ายังพอมีเวลา แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามีเวลาไม่พออยู่เสมอ เห็นได้ชัดว่าใกล้จะถึงแล้ว…แต่เธอก็ยังถามเขาว่าใกล้จะถึงหรือยัง

เธอต้องทำให้เย่หลิ่นหานเสียสมาธิแน่ ๆ ถ้าเย่หลิ่นหานไม่ว่อกแว่ก จะต้องเห็นรถบรรทุกที่ขับผิดปกติคันนั้นก่อนล่วงหน้าได้อย่างแน่นอน ถ้าเห็นก่อนล่วงหน้า ก็คงจะไม่ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมในปัจจุบัน

“เขาเขา…”