เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 312

บทที่311 สัญญาการหย่าร้าง

เสิ่นเฉียวยื่นมือไปรับทันที ในตอนแรกเซียวซู่ไม่อยากที่จะยื่นมันให้กับเธอ

แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าที่นิ่งเฉยของเสิ่นเฉียวแล้ว เขาจึงยอมยื่นเอกสารนั้นให้กับเธอ

“คุณนายน้อย คุณชายเย่…..โกรธมากจริงๆ”

เสิ่นเฉียวหยิบเอกสารชุดนั้น จากนั้นค่อยๆเปิดมันออกมาโดยที่ไม่พูดอะไร

ในใจของเธอพอจะเดาอะไรบางอย่างออก แต่เธอไม่กล้าที่จะยืนยัน เธอไม่รู้....ว่าเย่โม่เซินไม่ต้องการเธอแล้วจริงๆใช่รึเปล่า

หลังจากที่เธอเปิดซองนั้นแล้ว เสิ่นเฉียวล้วงเอาเอกสารด้านในออกมา หลังจากที่มองดูเอกสารด้านในให้ชัดเจนว่าเป็นเอกสารตามที่เธอคาดเดาอยู่ในใจแล้ว ริมฝีปากของเธอก็ดูซีดในทันที

รูม่านตาขยายใหญ่ออกมาหลายเท่า

ริมฝีปากที่ซีดขาวของเสิ่นเฉียวสั่นเบาๆ เอกสารที่อยู่ในมือที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอร่วงตกลงมาบนพื้นดังพรึบ

สีหน้าของเซียวซู่ดูตกใจเป็นอย่างมาก “คุณนายน้อย...”

“เขาต้องการทำให้เรื่องเป็นเช่นนี้จริงๆหรอ? เพียงเพราะว่า……เพราะว่าฉันไม่ได้ปรากฏตัวอยู่ในงานเลี้ยง……เขาเลยจะเอาหนังสือข้อตกลงการหย่าฉบับนี้ให้ฉันงั้นหรอ?”

น้ำตาของเธอไหลออกมาจากหางตาทีละหยด มันค่อยๆหยดลงไปบนแผ่นกระดาษที่ร่วงอยู่บนพื้นจนเปียกชุ่ม

เธอนั่งยองลงไป จากนั้นก้มลงไปเก็บเอกสารขึ้นมา

“โอเค ถ้าเขาต้องการจะทำเช่นนี้มันก็ย่อมได้ ให้ฉันได้เจอหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย แบบนี้ได้ใช่มั้ย?”

“คุณนายน้อย คุณฟังคำเตือนของเซียวซู่หน่อยเถอะ วันนี้คุณกลับไปก่อน รอให้ผ่านไปสักสองวันให้คุณชายเย่หายโกรธแล้วคุณค่อยมาหาเขาใหม่ ถึงตอนนั้นคุณชายเย่ก็น่าจะเปลี่ยนความคิดแล้ว คุณเชื่อฉัน คุณชายเย่นั้นรักคุณมากๆ การที่เขาตัดสินใจเช่นนี้ตัวเขาเองต่างหากที่จะเป็นคนที่ทุกข์ทรมานใจ”

เสิ่นเฉียวไม่รู้ว่าเย่โม่เซินเจ็บปวดหรือไม่ เธอรู้แค่ว่าตัวเธอเองนั้นรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาเอาใบหย่าออกมาอย่างง่ายดาย เอกสารฉบับนี้อยู่ต่อหน้าเธอราวกับเป็นมีดอันแหลมคมที่ทิ่มแทงเข้าไปบนหน้าอกของเธอ

“ฉันไม่อยากกลับไป” เสิ่นเฉียวเอามือปาดน้ำตา เธอกัดฟันถือเอกสารไว้ในมือแล้วยืนขึ้น “ยังไงวันนี้ฉันต้องเจอเขาให้ได้ ถ้าเขาไม่ออกมา ฉันจะรอเขาอยู่ตรงนี้จนกว่าเขาจะออกมา”

เซียวซู่ “.....แต่คุณชายเย่ได้ออกคำสั่งเด็ดขาด พวกเขาห้ามเข้าไปรบกวนเขาอีกโดยเด็ดขาด คุณนายน้อย คุณ...”

“เขามีคำสั่งเด็ดขาดของเขา ฉันก็มีความดื้อดึงของฉันเช่นกัน เขาไม่อยากเจอฉันอีก แต่ยังไงฉันก็ต้องเจอเขาให้ได้ นอกจากว่าฉันจะล้มอยู่ตรงนี้ มิฉะนั้น...ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”

เซียวซู่ “คุณนายน้อย คุณจะลำบากเช่นนี้ไปเพื่ออะไรกัน ความดื้อรั้นหลายครั้งไม่ส่งผลดีอะไรหรอก คุณกลับไปก่อนเถอะ ไว้อีกไม่กี่วันข้างหน้าคุณค่อยมาใหม่ไม่ดีกว่าหรอ?”

เสิ่นเฉียวไม่ได้ตอบอะไรเขาอีก เธอยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดใด เธอยืนนิ่งไม่ขยับราวกับเป็นรูปปั้น

เซียวซู่จ้องมองเธอไปสักพัก เขามองเห็นความยืนหยัดจากสายตาของเธอ เขาเองอยู่ๆก็เริ่มเข้าใจทันที ดูแล้วถ้าคืนนี้เธอไม่ได้เจอคุณชายเย่ เสิ่นเฉียวก็คงจะไม่ไปไหนจริงๆ

ทำยังไงดี? เธอแต่งตัวเช่นนี้ถ้าเธอยืนตากลมหนาวอยู่ข้างนอกทั้งคืน เธอจะต้องไม่สบายแน่ๆ อีกทั้งบนร่างกายของเธอมีบาดแผลที่ยังไม่ได้รักษา!

“คุณนายน้อย หรือไม่....ฉันไปตามหมอมารักษาบาดแผลบนร่างกายของคุณก่อนดีมั้ย?”

“ไม่จำเป็น” เสิ่นเฉียวปฏิเสธความหวังดีของเขา สีหน้าของเซียวซู่เปลี่ยนไปทันที ดูแล้วถ้าไม่ได้เจอกับคุณชายเย่ แม้แต่บาดแผลบนร่างกายของเธอก็จะไม่รักษาอย่างนั้นหรอ?

แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ

เซียวซู่มีลางสังหรณ์ว่าจุดจบของเรื่องนี้จะต้องไม่ดีแน่ๆ ถ้าเสิ่นเฉียวดื้อดึงที่จะยืนอยู่ตรงนี้ อีกทั้งไม่ยอมรักษาบาดแผล สำหรับเธอแล้วเธอคงทนได้ไม่ถึงครึ่งก็ล้มลงไป

ถึงตอนนั้น....