เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 313

บทที่312 คนดื้อรั้นสองคน

ปกติเขาจะไม่เอาหนังสือข้อตกลงการหย่าออกมา แต่ในวันนี้มาถึงจุดที่เขาเอาหนังสือข้อตกลงออกมา นั่นบ่งบอกถึงเขาได้แสดงเจตนารมณ์ของตัวเองต่อเรื่องในครั้งนี้แล้ว น่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอีก!

แต่เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจจริงๆ!

ก็แค่งานเลี้ยงงานหนึ่งเท่านั้นเอง ทำไมเขาถึงต้องแคร์จนถึงขั้นนี้ด้วย ต่อให้งานเลี้ยงนั้นสำคัญมากจริงๆ ต่อให้เธอไม่ได้ไป เขาจะโกรธมันก็คือสิ่งที่ควร

แต่ทำไมเขาถึงต้องแคร์จนเป็นแบบนี้ แม้แต่หนังสือข้อตกลงเรื่องการหย่ายังยื่นออกมาให้เธอ

ในเรื่องนี้ ตกลงมีอะไรที่เธอไม่รู้แฝงอยู่กันแน่?

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้ เธอยิ่งต้องถามเย่โม่เซินให้ชัดเจน!

“คุณนายน้อย คุณฟังฉันเตือนหน่อยเถอะ ถือว่าเซียวซู่ขอร้องคุณก็ได้ ฉันและทุกคนไม่อยากเห็นพวกคุณต้องแตกหักแล้วแยกทางกันเช่นนี้!”

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร อีกทั้งไม่อยากจะสนใจเซียวซู่อีก

เธอไม่เชื่อหรอกว่ารอให้ผ่านไปไม่กี่วันข้างหน้าแล้วเขาจะหายโกรธ เรื่องนี้ต้องจัดการทันทีที่เกิดเรื่องขึ้น ถ้าเธอกับคนอย่างเย่โม่เซินยังคงทำสงครามเย็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ มีแต่ที่จะทำให้คนสองคนต้องโดนแช่แข็งไปเท่านั้นเอง

ไม่ว่าจะรอให้เวลาผ่านไปหนึ่งวัน หรือสองวัน หรือแม้กระทั่งหนึ่งสัปดาห์ เย่โม่เซินก็ไม่หายโกรธอย่างแน่นอน

ความโกรธของเขามีแต่จะเพิ่มขึ้นตามกาลเวลา ยิ่งปล่อยไว้นานแรงโกรธก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“คุณนายน้อย…..” ยามหลายคนที่อยู่ด้านข้างก็วิ่งเข้ามาเตือนเธอ

เสิ่นเฉียวรู้สึกเอือมระอาเล็กน้อย จากนั้นพูด “พวกคุณไม่ต้องพูดแล้ว ฉันมีแผนของฉันอยู่”

เธอช่างดื้อรั้นมากจริงๆ ทั้งๆที่ร่างกายไม่อาจจะทนไหว แต่ก็ยังยืนหยัดอยู่ตลอด เซียวซู่พูดเตือนเธออยู่นาน แต่ก็ยังไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเสิ่นเฉียวไว้ได้ สุดท้ายเขาจึงยอมแพ้แล้วเดินไปหาจูหยุน

หลังจากที่จูหยุนมาถึง เธอมองเห็นเสิ่นเฉียวยืนอยู่ตรงนั้นไกลๆ ร่างที่บอกบางนั้นเมื่อยืนอยู่ภายใต้แสงไฟที่ส่องลงมายิ่งแลดูผอมบางขึ้นไปอีก เธอรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก เธอเดินเข้าไปแล้วเรียก “คุณนายน้อย”

“จูหยุน……” เสิ่นเฉียวมองไปที่เธอ สายตาของเธอขยับหันมามอง

“ความคิดของฉันเหมือนกับเซียวซู่ ตอนนี้คุณชายเย่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า ต่อให้คุณนายน้อยยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนจริงๆ มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย คุณนายน้อยไม่กลับไปพักผ่อนจริงๆงั้นหรอ? ยังไงซะยืนหรือไม่ยืนอยู่ตรงนี้ก็มีค่าเท่ากัน คุณตัดสินใจเลือกอีกอย่างดีกว่านะ”

เสิ่นเฉียวจ้องมองเธอ “แม้แต่เธอก็มาเตือนฉันงั้นหรอ?”

“จูหยุนก็ไม่อยากจะเตือนคุณนายน้อยหรอก แต่สถานการณ์ในตอนนี้เป็นแบบนี้จริงๆ ฉันได้ยินเซียวซู่บอกว่าคุณนายน้อยจะรออยู่ตรงนี้ทั้งคืน ถ้ารอแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ มันก็คือตัวคุณนายน้อยเองที่ต้องมารับเคราะห์ไม่ใช่หรอ? แต่คุณนายน้อย เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย ต่อให้คุณนายน้อยกำลังทนทุกข์ทรมานอยู่ คุณชายเย่ก็ไม่ได้เจ็บปวดใจอะไรกับคุณเลย”

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร เธอแค่มองไปข้างหน้าเงียบๆ จากนั้นพูด “ฉันอยากจะรออยู่ตรงนี้ ฉันไม่สนใจว่าเขาจะยอมหรือไม่ยอมออกมาเจอฉัน จะปวดใจหรือไม่ปวดใจกับฉันหรือไม่ นี่คือความคิดส่วนตัวของฉัน คืนนี้ฉันเป็นคนทำผิดสัญญาเอง ต่อให้ฉันยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืน รอจนทนไม่ไหว นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันเองควรจะได้รับ เพราะว่าฉันเป็นคนทำผิดสัญญาจริงๆ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก้มหน้าแล้วมองไปที่พื้น

“ดังนั้น ฉันไม่ใช่แค่รอเขา ฉันกำลังทำโทษตัวเองที่ทำผิดในวันนี้ คุณพอจะเข้าใจใช่มั้ย?”

จูหยุนอึ้งทันที เธอพูดอะไรไม่ออกแล้วจ้องมองไปที่เธอ

ถ้าเสิ่นเฉียวคิดแบบนี้จริงๆละก็ งั้นเธอ.....พูดอะไรมากกว่านี้ก็ดูเหมือนจะไปล่วงเกินเธอจนเกินเหตุ

เมื่อนึกถึงจุดนี้ จูหยุนจ้องมองเธออย่างจดจ่อ “คุณนายน้อย คุณต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอ? คุณจะไม่เสียใจทีหลังใช่มั้ย?”

“ไม่เสียใจ”

“โอเค!”จูหยุนพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไม่เตือนคุณนายน้อยอีก ฉันก็จะบอกกับเซียวซู่ว่าไม่ต้องให้เขาเข้ามาเตือนคุณอีก คุณนายน้อยวางใจได้”

เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวรู้สึกซาบซึ้งแล้วหันมามองเธอ “ขอบคุณ”

จูหยุนหันหลังแล้วเดินออกไป เซียวซู่วิ่งตามเธออย่างกระวนกระวายใจ “คุณนี่มันยังไงกัน? ฉันให้คุณมาเตือนเธอให้ออกไป ไม่ใช่ให้คุณมา....”

“คุณได้ยินแล้วนี่ ฉันไปเตือนก็ไม่ได้ผลอะไร อีกอย่างเธอตัดสินใจมุ่งมั่นขนาดนี้แล้ว พวกเราที่อยู่ข้างๆพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ ฝั่งคุณนายน้อยพูดเกลี้ยกล่อมอะไรไม่ได้แล้ว ฝั่งคุณชายเย่พวกเราก็นึกแผนดีดีไม่ออก ทำได้เพียงพึ่งพาคุณให้ช่วยสอดส่องคุณนายน้อยที่อยู่ข้างนอกหน่อย ถ้าเธอเกิดไม่สบายตรงไหนขึ้นมา คุณดูแลเธอให้มากๆหน่อย”

“ฉัน….”