เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 314

บทที่313 พอแล้วล่ะ

เสิ่นเฉียวพยักหน้า เธอก็ไม่อยากให้ตัวเองล้มลงในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นที่เธอทำไปทั้งหมดก่อนหน้านี้ก็จะเปล่าประโยชน์

เธอจึงก้าวเท้าแล้วมุ่งหน้าไปหาพวกเขา นึกไม่ถึงเธอพึ่งก้าวได้เพียงสองก้าว ร่างกายของเธอก็ไม่อาจจะควบคุมได้แล้วล้มลงไปด้านหน้า

เธอล้มลงดังตุบ เสิ่นเฉียวล้มลงไปอยู่บนพื้นอันหนาวเหน็บ

เม็ดฝนเม็ดใหญ่หยดกระทบบนใบหน้าของเธอ ร่างกายของเธอ เสื้อผ้าของเธอเปียกปอนอย่างรวดเร็ว หัวของเธอเปียกจนเส้นผมเกาะกัน เจ็บเหลือเกิน....

แต่เธอยังต้องลุกขึ้นมา เธอต้องไปหลบฝนแล้วรอเย่โม่เซินออกมาเจอเธอ

เธอมีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเย่โม่เซิน เธออยากเชื่อมั่นในตัวเขา อยากจะรักเขาอย่างสุดหัวใจ แต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมออกมาสักที?

ในตอนนั้นเอง เสิ่นเฉียวรู้สึกได้ว่ามีของเหลวอุ่นๆไหลออกมาจากดวงตา แต่ในไม่ช้ามันก็ถูกผสมรวมเข้ากับน้ำฝนอันหนาวเย็น ดังนั้นเธอจึงแยกไม่ออกว่าบนใบหน้าของตัวเองคือน้ำฝนหรือว่าน้ำตากันแน่

“คุณนายน้อย!”

เมื่อคนเหล่านั้นเห็นว่าเธอล้มลงต่างก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ

เซียวซู่ยังไม่ได้เดินกลับมา เสิ่นเฉียวกะพริบตา เธออยากจะลุกขึ้นมาจากบนพื้น ทันใดนั้นน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความโกรธก็ดังขึ้นมาจากบนหัวของเธอ

“อย่าไปเลย ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว”

“เห้อ…..” น้ำเสียงนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เสิ่นเฉียวกำลังจะเงยขึ้นมามองว่าเป็นเสียงของใคร แต่เธอยังไม่ทันได้มอง ร่างกายของเธอก็ถูกพยุงขึ้นมาทันที มือคู่หนึ่งที่อบอุ่นใช้แรงประคองไหล่ของเธอเอาไว้แน่น

เสิ่นเฉียวบุกเข้าไปในอ้อมอกอันอบอุ่น

“…..ที่คุณทำมาทั้งหมด มันเพียงพอแล้วล่ะ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนดังอยู่บนหัวของเธอ ร่างกายของเธอถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนอันอบอุ่น เสิ่นเฉียวได้กลิ่นที่คุ้นเคย แฝงไปด้วยกลิ่นคาวเลือดอ่อนๆ

“ไปกับฉันเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อแล้ว ถ้าเขาไม่อยากเจอคุณละก็ คุณเองก็เก็บศักดิ์ศรีของคุณหน่อยเถอะ”

ทันใดนั้น เสิ่นเฉียวโดนอุ้มขึ้นมา มือของเธอโอบคอของคนคนนั้นโดยไม่ทันรู้ตัว เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอก็มองเห็นแววตาที่เจ็บปวดใจของเย่หลิ่นหาน

“เย่หลิ่นหาน?” เมื่อมองเห็นเขา เสิ่นเฉียวอึ้งในทันที เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? เขาไม่ใช่ว่าควรจะกลับไปที่โรงพยาบาลแล้วงั้นหรอ? ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่เขากลับปรากฏตัวอยู่ที่นี่ อีกทั้งยังพูดคำพูดเหล่านั้นกับเธออีกด้วย!

นี่หมายความว่า…..

ทันใดนั้น น้ำตาก็คลออยู่เต็มเบ้าตาของเสิ่นเฉียว เธอจ้องมองเขา “คุณ คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

“เด็กโง่” เย่หลิ่นหานยิ้มอ่อนๆ “ ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่หรอว่าจะพาคุณไปอยู่ต่อหน้าเขาใช่มั้ย? คุณยังไม่ได้เจอเขาเลย ฉันจะเดินออกไปอย่างไว้วางใจได้ยังไง?”

“ฉัน…..เขาไม่อยากเจอหน้าฉัน” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง เธออดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวน้ำตาจึงไหลออกมา

“ไม่เป็นไร” เย่หลิ่นหานเช็ดน้ำตาให้กับเธอ จากนั้นยิ้มอ่อนๆแล้วพูด “เขาจะเจอคุณหรือไม่ตอนนี้มันไม่สำคัญอีกแล้ว โม่เซิน.....ถ้าเขาไม่อยากเจอคุณ ฉันจะพาคุณออกไปจากที่นี่”

เมื่อพูดจบ เขาก้าวขาแล้วหันหลังเพื่อที่จะเดินออกไป

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปทันที เธอรีบคว้าแขนเสื้อของเขา “ไม่ ไม่ได้นะ! ฉันไปจากที่นี่ไม่ได้ ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่ ฉันมีคำพูดที่ต้องพูดกับเขา!”

ฝีเท้าของเย่หลิ่นหานหยุดชะงักลง เขาก้มหน้าลง แววตาของเขาแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ตำหนิเธอ

“ คุณยังไม่เข้าใจอีกหรอ? เขาไม่ได้อยากเจอคุณเลยสักนิด ถ้าเขารู้สึกเจ็บปวดใจต่อคุณ เขาคงไม่ปล่อยให้คุณรอถึงตอนนี้หรอก ฉันพยายามฝืนทนที่จะไม่ลงมาจากรถก็เพื่อให้คุณได้เห็นทุกอย่างอย่างแจ่มแจ้งชัดเจน ตอนนี้คุณก็ยังอยากจะดื้อดึงอีกงั้นหรอ?”

“……”