เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 315

บทที่314 ไข้ขึ้นสูงไม่ยอมลด

“ฉันท้องลูกของเขา แต่คุณสิท้องลูกของใครไม่รู้ คุณคิดว่า....คุณชายเย่จะเอาคุณงั้นหรอ?”

“คุณชายเย่ไม่อยากเจอคุณ คุณก็ห้ามเหยียบเข้ามาในประตูนี้อีก ต่อจากนี้คุณไม่ใช่คุณนายน้อยสองของตระกูลเย่อีกต่อไป เชิญคุณออกไปเถอะ”

“นี่คือสัญญาการหย่า เซ็นชื่อของคุณ จากนี้ไปคุณกับฉันเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”

“แกแต่งงานเข้าไปในตระกูลเย่ที่ร่ำรวยขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะโย่วโย่วมอบโอกาสนี้กับแก แกจะมีโอกาสได้เป็นคุณนายน้อยสองหรอ? ให้แกมาช่วยจ่ายหนี้การพนันแล้วมันจะทำไม? ฉันเลี้ยงแกจนโตขนาดนี้ จะบอกว่ามันไม่สมควรงั้นหรอ?”

“ดูหน้าตาอัปลักษณ์อย่างคุณ ผู้ชายคนไหนจะเอาคุณกัน สามีที่นอนร่วมเตียงกับคุณถึงสองปีไม่เคยแตะต้องคุณเลยสักนิด คุณไม่ลองกลับไปนึกย้อนดูดีดีว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่?”

“ไสหัวออกไป ออกไปจากตระกูลเย่ ไม่ต้องกลับมาอีกตลอดไป”

ไม่ ไม่นะ....

ผู้คนเหล่านั้นและเรื่องต่างๆในอดีตปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอทีละเรื่อง มันได้คว้าจุดอ่อนในใจของเธอแล้วโจมตีเธออย่างรุนแรง

“อย่านะ…อย่าไล่ฉันไป อย่า……”

เย่หลิ่นหานที่เฝ้าเสิ่นเฉียวอยู่ข้างเตียง เขาได้ยินเธอพูดพึมพำหลายครั้ง นอกจากคำว่าไม่เอา ก็คือคำว่าอย่าไล่ฉันไป พูดวกไปวนมาแค่สองคำนี้

เย่หลิ่นหานฟังแล้วจึงถอนหายใจออกมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดใจ

ตั้งแต่ที่อุ้มเสิ่นเฉียวกลับมาที่โรงพยาบาล เธอก็มีไข้ขึ้นสูง จนถึงตอนนี้ไข้ก็ยังไม่ลดลง เพราะเธอท้อง

อยู่ จึงไม่สามารถให้ยาเธอซี้ซั้วได้ ได้แค่ทำให้ร่างกายของเธอเย็นลงเท่านั้น

เย่หลิ่นหานเฝ้าเธออยู่ข้างๆเป็นเวลานาน เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ไข้ของเธอก็ยังไม่ลดลง แต่กลับสูงขึ้นและแย่ลงเรื่อยๆ

นางพยาบาลคนหนึ่งอยู่ข้างๆคอยดูแลอยู่เสมอ เธออดไม่ได้จึงหันไปมองเย่หลิ่นหาน จากนั้นพูดเตือน “คุณผู้ชายคะ คุณไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพื่ออยู่ดูแลเธอมาหนึ่งชั่วโมงกว่าๆแล้ว ร่างกายของคุณก็ไม่อาจจะทนไหวเช่นกัน คุณรีบไปพักผ่อนรักษาตัวเองก่อนเถอะ ตรงนี้ให้ฉันดูแลก็พอค่ะ ”

“ไม่ได้ ” เย่หลิ่นหานเม้มปากแล้วส่ายหัว “ไข้ของเธอยังไม่ลดลงเลย ฉันยังวางใจไม่ได้”

“ตรงนี้ฉันดูแลอยู่ ไข้ของเธอต้องลดแน่นอน คุณมาเฝ้าแบบนี้ก็ไม่ใช่วิธีที่ดี ถ้ายังเฝ้าแบบนี้ต่อไปร่างกายของคุณจะไม่ไหว ”

เย่หลิ่นหานไม่พูดอะไรอีก สายตาของเขาไม่ละไปจากเสิ่นเฉียวเลยสักนิด เขาคอยเปลี่ยนผ้าเย็นบนหน้าผากของเธอตลอด

นางพยาบาลรู้สึกเอือมระอาเป็นอย่างมาก คนคนนี้ช่างหัวรั้นเสียจริง เตือนยังไงก็ไม่ฟัง ทั้งสองคนต่างก็ได้รับบาดเจ็บ สุดท้ายพวกเขายังหนีออกไปด้วยกัน ตอนที่พวกเขากลับมาก็เปียกฝนทั้งคู่ ผู้หญิงมีไข้ขึ้นสูงแล้วสลบไป แผลบนร่างกายของผู้ชายก็ติดเชื้อ แต่เขาก็ไม่ยอมรักษาเสียที เขาเอาแต่ดูแลผู้หญิงพยายามทำให้อุณหภูมิร่างกายของเธอลดลง เธอมองดูแล้วช่างรู้สึกปวดหัวเสียจริง

“คุณผู้ชาย อย่าหาว่าฉันพูดจาไม่ดีเลยนะ ร่างกายของคุณเต็มไปด้วยบาดแผล แถมยังตากฝนมาอีก ถ้าผ่านไปอีกสักพักบาดแผลจะเริ่มอักเสบและติดเชื้อ คุณเองก็จะมีไข้ขึ้นสูงเช่นกัน ถ้าคุณไข้ขึ้นสูง คุณคิดว่าต่อให้เธอไข้ลดลงแล้ว ตัวคุณเองจะไม่แพร่เชื้อให้กับเธองั้นหรอ?”

เมื่อฟังจบ การกระทำของเย่หลิ่นหานหยุดชะงักลง ราวกับว่าคำพูดของเธอทำให้เขาคิดได้

นางพยาบาลเห็นเช่นนี้แล้วจึงรีบพูด “ดังนั้นตรงนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะ ฉันจะต้องดูแลเธออย่างดีแน่นอน คุณไปจัดการกับบาดแผลก่อนเถอะ”

เย่หลิ่นหานพยักหน้า จากนั้นยื่นผ้าในมือส่งให้กับเธอ

นางพยาบาลเห็นเช่นนี้แล้วจึงรู้สึกโล่งอกมากขึ้น นี่คือคนไข้ที่เธอรับมา ถ้ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้น เธอจะต้องไม่โอเคแน่ๆ

เย่หลิ่นหานไม่ได้เดินออกไปไหนไกล ทั้งสองอยู่ในห้องพักผู้ป่วยห้องเดียวกัน เขาอยู่เตียงผู้ป่วยที่อยู่ข้างๆ นางพยาบาลไปตามหมอมารักษาบาดแผลของเขา ส่วนตรงนี้ตัวเธอเป็นคนดูแลเสิ่นเฉียวเอง