เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 316

บทที่315 พ่ายแพ้

“ไม่เป็นไรค่ะท่านรองประธานเย่ คุณหนูเสิ่นเธอเป็นยังไงบ้าง? ดูจากสภาพแล้วค่อนข้างจะแย่มาก” แยจื่อสมกับเป็นเลขาคนเก่งของเย่หลิ่นหาน เพียงแค่แป๊บเดียวเธอก็สามารถรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดของเย่หลิ่นหานคืออะไร

“เธอมีไข้สูงน่ะ พึ่งจะไข้ลดเมื่อตะกี้นี้เอง”

สายตาของแยจื่อเหลือบมองไปมา จากนั้นจึงหันมามองเย่หลิ่นหาน “ท่านรองประธานเย่วางใจแล้วพักผ่อนเถอะค่ะ เรื่องทางบริษัทในวันนี้ฉันจะโทรศัพท์ให้คนมาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ส่วนคุณหนูเสิ่นทางนี้ฉันจะเป็นคนดูแลเอง ดูแล้วท่านรองประธานเย่น่าจะยังไม่ได้พักผ่อนเลยทั้งคืน คุณรีบนอนพักเถอะ ไม่อย่างนั้นคุณจะทนไม่ไหวเอาได้”

“อืม ขอบคุณ” เย่หลิ่นหานจ้องมองแยจื่อด้วยความซาบซึ้ง สมกับเป็นเลขาที่อยู่กับเขามาหลายปี พึ่งจะมาถึงที่นี่ไม่กี่นาทีก็สามารถมองสถานการณ์ต่างๆตรงหน้าออก เธอรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร อะไรคือสิ่งที่เขาให้ความสำคัญ

หลายปีมานี้ แยจื่อเป็นคนที่มีความน่าเชื่อถือในการทำงาน ดังนั้นเมื่อมีเธออยู่ เย่หลิ่นหานจึงรู้สึกไว้วางใจ

ในที่สุดเขาก็หลับตาลง ตอนที่เขาพึ่งจะหลับตา ความมืดมิดก็คืบคลานเข้ามาหาเขาทันที

แต่เย่หลิ่นหานรู้ว่า ในครั้งนี้เขาสามารถเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันได้อย่างสบายใจแล้ว

ผ่านไปสักพัก แยจื่อก็ได้เสียงลมหายใจของเย่หลิ่นหานเริ่มมีจังหวะเข้าที่ เธอมองเย่หลิ่นหานด้วยสายตาที่เอือมระอา จากนั้นพูดเบาๆว่า “บนโลกใบนี้ ไม่มีใครที่จะสามารถจำกัดนิยามได้ว่าแท้จริงแล้วความรักคืออะไร แต่ทว่ากลับมีผู้คนมากมายยินยอมพร้อมใจจะร่วมเป็นร่วมตายไปกับมัน”

แยจื่อเอามือกุมไปที่หน้าอก “ไม่ได้ คำพูดนี้พูดไปเรื่อยไม่ได้ ท่านรองประธานเย่แค่นอนหลับไปเฉยๆเท่านั้น แต่ทว่า....เขาทำดีต่อคุณหนูเสิ่นมากจริงๆ เห้อ”

แยจื่อเก็บข้าวของไปสักพัก จากนั้นหาที่นั่งด้านข้างแล้วนั่งลง หัวหน้าโทรหาเธอกลางดึกเช่นนี้ เธอจึงเดาได้ว่าน่าจะมีธุระด่วน ดังนั้นเอกสารต่างๆรวมไปถึงโน๊ตบุ๊คเธอก็ได้เอามันมาด้วย ตอนนี้เธอควรที่จะจัดการกับงานต่างๆ

เมื่อนึกถึงจุดนี้ แยจื่อก็เอาโน๊ตบุ๊คออกมา จากนั้นวางไว้บนต้นขาแล้วล็อกอินเข้าบัญชีของตัวเองเพื่อจัดการเรื่องต่างๆที่ต้องทำในวันนี้

วันนี้เธอน่าจะต้องอยู่บริษัททั้งวัน แต่เย่หลิ่นหานบาดเจ็บจนมีสภาพเช่นนี้ วันนี้คงจะไปที่บริษัทไม่ได้แล้ว เธอจะต้องสะสางงานที่ต้องเตรียมการในวันนี้ให้เสร็จเรียบร้อยล่วงหน้า มิฉะนั้นถึงเวลานั้นก็จะทิ้งภาระเอาไว้ ก็ต้องเป็นตัวเธอเองไม่ใช่หรอที่ต้องมาตามจัดการทีหลัง?

ประสิทธิภาพในการทำงานของแยจื่อสูงมาก ไวมาก เธอสะสางงานที่ต้องเตรียมการในวันนี้เสร็จเรียบร้อย จากนั้นส่งเมลเข้าไปในอีเมลของพนักงานในแผนกของตัวเอง หลังจากทำเสร็จแล้วเธอมองดูเวลา ยังไม่ถึงเจ็ดโมงเช้า

ยังสามารถรอไปอีกสักพักได้

แยจื่อเงยหน้าขึ้นมามองคนสองคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ทั้งสองก็ไม่รู้ว่าจะนอนสลบเช่นนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่

สุดท้าย แยจื่อส่งข้อความให้พนักงานคนนั้นว่าถ้าเขาเห็นข้อความนี้ให้โทรกลับเธอด้วย เธอรู้สึกง่วงเล็กน้อย ดังนั้นเธอจึงไปชงกาแฟสำเร็จรูป จากนั้นนั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องพักผู้ป่วย

เวลาผ่านมาจนถึงสิบโมงเช้า ทั้งสองคนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

เสิ่นเฉียวยังคงตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน คนในฝันเหล่านั้นพูดจาเย็นชาใส่เธอ ยังคงโจมตีเธอไม่หยุด เธอไม่รู้ว่าจะตอบโต้ยังไงดี ต่อให้เธอตอบโต้กลับ คนเหล่านั้นก็โจมตีเธออย่างรวดเร็ว เธอถูกโจมตีจนพ่ายแพ้แล้วหนีออกไป

“ไม่ อย่านะ!!” อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็ร้องด้วยความตกใจ เธอลืมตาขึ้นมาทันที

เธอมองเห็นเพดานห้องสีขาว ราวกับวิวหิมะที่ไกลสุดลูกหูลูกตา

แยจื่อดื่มกาแฟสำเร็จรูปไปสองแก้ว เธอรู้สึกเบื่อจนเริ่มรู้สึกง่วงนอน ตอนที่เธอเอามือวางอยู่บนโต๊ะแล้วกำลังจะเคลิ้มหลับนั้น เธอได้ยินเสียงร้องจนสะดุ้งตื่นขึ้นมา

เธอลืมตาขึ้นมาทันที จากนั้นหันไปมองทิศทางของเสียง เธอจึงเห็นว่าเสิ่นเฉียวตื่นขึ้นมาแล้ว

เธอรีบเอามือเช็ดหน้าของตัวเอง จากนั้นลุกขึ้นมาแล้วเดินไปหาเธอ

“คุณหนูเสิ่น คุณตื่นขึ้นมาแล้ว”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงนุ่มนวลของผู้หญิง เสิ่นเฉียวรู้สึกอึ้งไปสักพัก จากนั้นจึงค่อยๆดึงสติกลับมา เธอหันหน้าไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามา