เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 317

บทที่316 ลูกของเธอดวงแข็งจริงๆ

เธอรู้แน่นอนว่าเขาทำตามที่ใจต้องการ

แต่เขาไม่เคยถามว่าเธอต้องการหรือไม่แล้วทำสิ่งเหล่านี้เพื่อเธอเลย

“แน่นอนว่าคุณหนูเสิ่นไม่ต้องคิดที่จะตอบแทนเขาหรอก ท่านรองประธานเย่ทำเช่นนี้ เขาไม่เคยที่จะให้คุณหนู่เสิ่นตอบแทนอะไรเขา ยังไงซะ....ท่านรองประธานเย่ก็เป็นคนที่อ่อนโยนมากๆ คุณหนูเสิ่นอย่ารู้สึกกดดันเลย เขาไม่บีบบังคับคุณหรอก”

เสิ่นเฉียว “……”

ก่อนหน้านี้เธอเอาความคิดที่ไม่ดีของตัวเองไปคาดเดาความคิดของคนอื่น แต่เรื่องในตอนหลังเธอไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นอีก

“ฉันเข้าใจแล้ว” เธอพยักหน้า จากนั้นไม่ได้พูดอะไรกับแยจื่ออีก

แยจื่อได้พูดทุกอย่างออกไปแล้ว เธอก็ไม่ได้รบกวนเธออีก

ต่อมา นางพยาบาลเข้ามาตรวจห้องแล้วก็ได้มาตรวจร่างกายของเธอ นางพยาบาลรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที

“คุณช่างโชคดีแล้วก็ดวงแข็งมาก คุณท้องอยู่แล้วตากฝนนานขนาดนั้น อีกทั้งยังมีไข้ขึ้นสูง ก่อนหน้านั้นก็มีอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่ทว่าลูกในท้องของคุณไม่เป็นอะไรเลย ช่างเป็นเด็กน้อยที่โชคดีเหลือเกิน”

“คนในโรงพยาบาลต่างก็รู้สึกกังวลสภาพของคุณเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสภาพของคุณโอเคใช้ได้เลย ขอแค่สองวันพักฝฟื้นร่างกายให้ดีดีก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”

“ขอบคุณ” ใบหน้าที่ขาวซีดของเสิ่นเฉียวหันไปขอบคุณคนคนนั้น เธอนึกไปนึกมาจึงถามขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค “ขอถามได้มั้ยว่าเขาเป็นยังไงบ้าง?”

คุณหมออึ้งไปสักพัก หลังจากที่รู้ว่าเธอหมายถึงใคร คุณหมอก็ดูเคร่งขรึมทันที “สภาพของเขาแย่กว่าคุณมาก อุบัติเหตุทางรถยนต์ในครั้งนั้นเขาได้รับบาดเจ็บมากกว่าคุณ ถึงแม้ว่าจะเป็นบาดแผลภายนอก แต่บาดแผลเหล่านั้นค่อนข้างใหญ่ อีกทั้งภายหลังเขาไปตากฝนอีก เขาไม่ยอมให้พวกเรารักษาบาดแผลแล้วฝืนทนที่จะดูแลคุณด้วยตัวเอง มันเลยทำให้เขามีไข้ขึ้นสูง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้ว สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็ขาวซีดมากขึ้นกว่าเดิม “งั้นเขา....”

“ตอนนี้เขาไม่เป็นอะไรแล้ว คุณวางใจได้ ร่างกายของเขาค่อนข้างแข็งแรง อีกทั้งยังมีแรงใจที่แข็งแกร่ง คาดว่าไม่นานคงจะฟื้นขึ้นมา”

เสิ่นเฉียวจึงค่อยๆรู้สึกโล่งอกขึ้นมา ต่อมาเธอก็นึกถึงเย่โม่เซิน

หนึ่งคืนผ่านไป ไม่รู้ว่าฝั่งเขาจะเป็นยังไงบ้าง ไม่รู้ว่าเขายังโกรธเคืองเธอหรือไม่อยากเจอเธออยู่รึเปล่า?

แต่ตอนนี้เย่หลิ่นหานยังไม่ฟื้นขึ้นมา เสิ่นเฉียวก็ไม่กล้าที่จะออกไป เธอได้แต่นอนอยู่บนเตียง

หลังจากที่ไข้ลด มือเท้าของเธอก็อ่อนระทวยหมดเรี่ยวแรง เธอทำได้เพียงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง

เมื่อถึงตอนกลางวันแยจื่อตั้งใจให้แม่ของตัวเองต้มโจ๊กและเอาเครื่องเคียงมาที่นี่ จากนั้นยกอาหารให้กับเสิ่นเฉียว คุณแม่ของแยจื่อเป็นผู้หญิงที่ใจดีมีเมตตามาก เมื่อเห็นสภาพของเสิ่นเฉียวแล้ว เธอเอาแต่กำชับให้เธอบำรุงดูแลร่างกายตัวเองดีดี

แยจื่ออดไม่ได้จึงพูด “แม่ ฉันให้แม่เอาโจ๊กมาส่งเฉยๆ แม่อย่าพูดเยอะเลย จะทำให้คนอื่นไม่ชอบเอาได้”

คุณแม่ของแยจื่อยิ้มแฉ่งแล้วพูด “อย่าถือสาเลยนะแม่สาวน้อย ฉันก็นิสัยแบบนี้แหละ เห็นว่าแม่หนูอายุพอๆกับลูกสาวของฉันเลยรู้สึกเจ็บปวดใจน่ะ”

เสิ่นเฉียวรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เธออดไม่ได้ที่จะเม้มปาก “ไม่หรอกค่ะ โจ๊กของคุณป้าอร่อยมากๆค่ะ คุณดีกับลูกสาวมากๆอีกด้วย ขอบคุณค่ะ”

จากนั้นเธอจึงนึกถึงแม่ของตัวเอง

เหมือนกับว่าตั้งแต่ที่ยังเด็กมาก แม่ก็มอบความรักความใส่ใจให้กับเสิ่นโย่วน้องสาวของเธอไปหมด ตอนที่เธอไม่เด็กมาก เธอเคยถือสาเรื่องนี้มาก่อน เพราะรู้สึกว่าแม่ไม่รักเธอ อีกทั้งยังรักเสิ่นโย่วมากกว่า