เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 32

บทที่31 ขอให้คุณระวังการกระทำตัวเองด้วย

การกลั้นยิ้มของลู่สุนฉางทำให้เสิ่นเฉียวรู้สึกลำบากใจไม่น้อย ในใจของเธอมีภาพเรื่องที่เกิดของเขากับเซเลบฯ (เซเลบริตี้) คนนั้นทั้งหมด

“ขอบคุณประธานลู่ แต่ไม่ต้องจริง ๆ ค่ะ”

เสิ่นเฉียวปฏิเสธเขาด้วยความเกรงใจ

ลู่สุนฉางหรี่ตาที่เรียวยาว “คุณรู้จักผมเหรอ?”

“นี่... บริษัทตระกูลลู่เป็นที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองเป่ย กล้าถามว่ามีใครบ้างไม่รู้จักประธานลู่บ้าง?”

ลู่สุนฉางยืนพิงกำแพงและมองดูเธออย่างพินิจพิเคราะห์: “ เอ๋ คุณร้องไห้เหรอ?”

คำถามที่เกิดขึ้นแบบไม่ทันคาดคิดทำให้เสิ่นเฉียวตะลึงงันแล้วจึงส่ายหน้า: “เปล่าค่ะ”

ลู่สุนฉางยกมุมปากแล้วยิ้ม: “สาวน้อย อ่อนโยนบ้างทำให้คนเอ็นดูนะ เมื่อกี้คุณหลบอยู่หลังต้นไม้สินะ?”

ตาเธอแดง แววตาเย็นชากลับแข็งกร้าว แค่เห็นกูไม่น่าจะเป็นคนโกหก

หึ เพราะไม่โกหก จึงเลือกเป็นคนเคร่งขรึมเหรอ?

“ผมเห็นเย่โม่เซินทิ้งคุณไว้แล้วก็ไป ว่าไงล่ะ คุณอยากจะลองพิจารณาขึ้นรถผมไปไหม?”

พูดถึงเรื่องนี้ลู่สุนฉาง ยื่นมือไปข้างหน้าค่อย ๆ วางไว้ที่บ่าเธอ

เสิ่นเฉียวมีปฏิกิริยาตอบโต้ด้วยการก้าวถอยหลังเพื่อเลี่ยงการสัมผัสของลู่สุนฉาง ลู่สุนฉางจึงคว้าน้ำเหลว ค้างมือในความว่างเปล่าอยู่พักหนึ่ง จากนั้นจึงยิ้ม “อย่าคิดมากน่า เขาไม่ไปส่งผมไปส่งเองไม่ดีเหรอ?”

เมื่อพูดเสร็จลู่สุนฉางก้าวขึ้นมาข้างหน้า เสิ่นเฉียวตกใจกลัวและถอยกรูด

“เซเลบฯมากมายติดผมจะตาย ดูจากการแต่งตัวของคุณและที่เย่โม่เซินทำกับคุณ คุณก็คงไม่ได้เป็นคนสำคัญอะไรสำหรับเขา ไปกับผมไม่มีทางขาดทุน”

เสิ่นเฉียวไม่สนว่าเขาจะพูดอะไร แค่ไม่ให้เขามาโดนตัวเธอ

ลู่สุนฉางเป็นคนยังไง เสิ่นเฉียวรู้ซึ้งดีชัดเจน หากเมื่อใดก็ตามที่เธอแสดงความลังเลเพียงเล็กน้อยเธออาจตกเป็นเป้าหมายของลู่สุนฉางได้

“อย่าทำแบบนี้สิ ผมรู้ว่าคุณไม่เหมือนพวกหล่อน”

พูดจบ ลู่สุนฉางก้าวไปข้างหน้าและกดไหล่เธอแน่นอย่างแข็งกร้าวเสิ่นเฉียวหลบไปไหนไม่ได้ ตกใจกลัวจนสีหน้าเปลี่ยนชัดเจน: “ประธานลู่คุณช่วยสำรวมด้วยค่ะ!”

“สำรวมอะไร? เย่โม่เซินไม่สนใจคุณ แล้วไปกับผมมันไม่ดีตรงไหน?”

ผู้หญิงที่อยากขึ้นเตียงกับลู่สุนฉางมีมากมาย มากจนลู่สุนฉางนับไม่หวาดไม่ไหว แต่ท่าทีอย่างเสิ่นเฉียวนั้น ทำให้ลู่สุนฉางรู้สึกอยากจะลองดูสักครั้ง เขากลับลองคิดเพ้อเจ้อ คนข้างกายเย่โม่เซินจะโน้มเอียงมาที่ตนเองบ้างไหม

อันที่จริงถือเป็นการแอบแข่งขันกับเย่โม่เซิน

“ปล่อยฉันนะ!”

เสิ่นเฉียวหวาดกลัวจนหน้าซีดเผือดและผลักหน้าอกเขา: “ประธานลู่มองแต่พวกเซเลบฯ ไม่ใช่เหรอคะ? ฉันเป็นเพียงผู้ช่วยของคุณชายเย่ ขอความกรุณาคุณอย่าทำแบบนี้เลย!”

ที่สุดแล้วเขาเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจของตระกูลเย่ ดังนั้นเสิ่นเฉียวจึงไม่กล้าทำอะไรเขามากมายนัก

“อ่อ? คุณเข้าใจผมถึงขนาดนั้น ดูแล้วคงจะทำการบ้านเกี่ยวกับผมมาก่อนแล้ว สนใจเหรอ?” ลู่สุนฉางกดเสียงต่ำ ค่อย ๆ เข้าไปใกล้เธอ

เสิ่นเฉียวเบิกตาโพลง ใช้แรงเพื่อดันเขาออก แต่ก็ไม่มีแรงมากพอจะต่อกรกับเขา จนสุดท้ายก็ยั่วโมโหของ ลู่สุนฉางเข้า พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ: “ฉันเกลียดคนที่ต่อต้านฉันที่สุด เธออยากจะลองคิดให้ดีก่อนไหมล่ะ? ฉันอาจจะอ่อนโยนกว่านี้ก็ได้?”

“ประธานลู่คะ ฉันยังคงยืนยัน คุณช่วยสำรวมด้วย หากคุณยังไม่ปล่อยมือ ฉันคงไม่เกรงใจ!”

เสิ่นเฉียวอดทนมาโดยตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะรังแกเธอได้อย่างนั้นจริง ๆ!

ลู่สุนฉางยิ้มหวานและมองไปที่เธอ: “เธอกล้าทำอะไรฉัน? อย่าลืมว่าตระกูลลู่ กับตระกูลเย่ยังต้องร่วมมือกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”

เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวหน้าซีด: “เรื่องการร่วมมือนี้เป็นผลประโยชน์ของบริษัทคุณ คุณต้องดึงเข้ามาเกี่ยวด้วยเหรอ?”

“ผิด” ลู่สุนฉางเพิ่มแรงกดที่มือและพูด: “เป็นเรื่องอนาคตของเธอ เธอลองเดาดูถ้าฉันปฏิเสธการร่วมมือนี้ และหาเรื่องยุ่งยากให้เธอ เธอคิดว่าบริษัทจะโยนความผิดให้คุณไหม?”

“คุณ!” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างแน่น “น่ารังเกียจ!”

“งั้นเธอก็ลองคิดดู อยากจะไปทานอาหารค่ำกับคนน่ารังเกียจอย่างฉันไหม?”