เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 33

บทที่32 บนร่างกายของเธอมีตราประทับของฉัน

“อู!”

ริมฝีปากถูกคว้าไว้แน่น

ริมฝีปากที่เย็นและแห้งเล็กน้อยของเย่โม่เซินที่ไม่อ่อนโยนแม้แต่น้อยประกบริมฝีปากอ่อนนุ่มของเธออย่างรุนแรง

เสิ่นเฉียวไม่ตอบสนองอยู่นาน เธอถูกเย่โม่เซินจูบแล้ว

เพราะอะไร?

เย่โม่เซินกดท้ายทอยของเธอ เขาเป็นฝ่ายรุกรอบแล้วรอบเล่า จูบของเขาระคนไปด้วยความโกรธดังนั้นจึงมีความหยาบกร้านอย่างชัดเจน

ตั้งแต่เสิ่นเฉียวออกมาจากพี่จิง ทาลิปสติกสีพีชนี้ ตั้งแต่เธอกัดริมฝีปากล่างเย่โม่เซินก็อยากจะจูบปากแดงนั้น และเมื่อขึ้นรถเธอยังหลอกล่อท่าทีที่เหมือนเหยียบเรือสองแคมแก่เขา จนถึงภาพที่เธอถูลู่ถูกังอยู่กับลู่สุนฉาง

เย่โม่เซินถูกกระตุ้นเข้าแล้ว

อยากจะจูบเธอเพียงเพื่อระบายความแค้นในใจเสิ่นเฉียวก็ยังนิ่ง อดทนต่อความต้องการของเขา เมื่อมองอีกครั้ง เธอเบิกตาโพลงมองไปที่เขาอย่างไม่น่าเชื่อสายตา

เย่โม่เซิน ยิ่งโมโห เมื่อต้องรับมือกับจูบของเขาเธอไม่รู้สึกอะไรเลย

อีกมือหนึ่งเย่โม่เซินจับไปที่เอวของเธอ ดึงร่างของเธอแบบกึ่งลากกึ่งกอดมาที่หน้าตักของตัวเอง เสิ่นเฉียว เป็นคนตัวเล็ก ไม่ช้าก็ถูกเย่โม่เซินลากเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของเย่โม่เซินอย่างที่ไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ เธอตอบสนองด้วยการยื่นแขนไปคล้องคอเขาแน่น

เสิ่นเฉียว เอนตัวอยู่บนร่างของเย่โม่เซิน ในท่าทางดูมีคลุมเครือ

คนขับรถกับเซียวซู่เห็นฉากเหล่านี้อย่างชัดเจน และรู้สึกว่าอุณหภูมิในรถนั้นร้อนแรงขึ้นเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังมีแต่จะค่อย ๆ เพิ่มขึ้น

เซียวเซียวคิดไม่ถึงเลย คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นภาพเย่โม่เซินเป็นเช่นนี้

เสิ่นเฉียวที่ตะลึงตั้งแต่แรกจนสุดท้ายถูกเย่โม่เซินนำพาไปสู่แดนสุขาภิรมย์ มือเองก็กอดคอเขาไว้อย่างไม่ทันรู้ตัว แต่เธอยังไม่รู้ว่าจะหายใจอย่างไร ดังนั้นจึงเหมือนกับถูกเย่โม่เซินดึงอากาศหายใจไปจนเกือบหมด ร่างกายหมดเรี่ยวแรงแผ่อยู่บนตัวของเขา

เย่โม่เซินสังเกตเห็นสิ่งนี้แววตาเคร่งขรึมอยู่พักหนึ่ง

จึงดึงเธอออก มือของเย่โม่เซินจับคางเธอแน่น

“ไม่เอาอะไร? เธอก็มีความสุขมากนี่นา?”

จูบของเขาเร่าร้อน แต่คำพูดยังคงเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง เสิ่นเฉียวได้สติกลับมาช้า ๆ มองเห็นสายตาที่อึมครึมของเย่โม่เซินที่อยู่ตรงหน้า เสิ่นเฉียว รู้สึกประหลาดใจกับปฏิกิริยาเมื่อครู่ที่ไม่รู้ว่าคืออะไรของตนเอง “ฉัน...”

“อยากไหม?”

ทันใดนั้นเย่โม่เซินโน้มตัวเข้าไปที่ข้างหูของเธอและถามอย่างเย้ายวน

ต่อหน้าดูว่าเขาจะยั่วเย้าเธอ แต่คำพูดที่ฟังดูไม่จริงจังของเขานั้นกำลังแทะโลมเธออย่างชัดเจน

เมื่อคิดถึงคำพูดที่เขาพูดกับเธอก่อนที่จะจูบเธอ เสิ่นเฉียวก็หน้าซีดเผือดไปไม่น้อย กัดริมฝีปากล่างแน่นไม่พูดอะไร

“สาวน้อย ปฏิกิริยาของเธอบอกว่าเธอพึงพอใจเป็นอย่างมาก” มือของเย่โม่เซิน ที่วางไว้ที่เอวเขยิบขึ้นข้างบน เสิ่นเฉียวกลับโมโหอย่างฉับพลัน “ปล่อยฉันนะ!”

เย่โม่เซินหยุดชะงักด้วยสายตาอันตราย

“ทำไม? เมื่อกี้ที่ลู่สุนฉาง กอดเธอ ก็เห็นมีความสุขมากไม่ใช่รึไง?”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่าง: “ตอนไหนที่คุณเห็นว่าฉันมีความสุข? ฉันถูกบังคับคุณไม่เห็นรึไง? เย่โม่เซิน คุณเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของคนอื่นแบบนี้ คุณมีความสุขงั้นเหรอ?”

เย่โม่เซินสีหน้าเย็นชา เขามองเธอด้วยสายตาที่มีความเย็นชาซ่อนอยู่

“เธอจำเอาไว้ ต่อให้คนอย่างฉันเย่โม่เซินไม่แยแสเธอ แต่ตอนนี้ร่างกายเธอมีตราประทับของฉัน ก็ห้ามไม่ให้ใครมาแตะต้องเธอ”

เสิ่นเฉียว：“…”

“ครั้งหน้า ถ้ายังให้ฉันเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นอีก ที่ถูกเหยียบย่ำคาเท้าคงไม่ใช่ศักดิ์ศรีของเธอแน่”

พูดจบเย่โม่เซิน จึงผละจากเธอ ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย: “ไป”