เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 322

บทที่321 ขอร้องคุณล่ะ อย่าผลักฉันออกไป

เสิ่นเฉียวกระพริบตา ขนตายาวๆก็กะพริบไปมาเช่นกัน เธอนึกไปสักพัก

“วันนั้นคุณรู้ว่าฉันไปเจอกับเย่หลิ่นหานแล้วทำไมคุณไม่บอกมาตั้งแต่แรก ฉันไม่ได้อยากจะปิดบังคุณนะ!”

เธอกัดริมฝีปากล่าง เธอรู้สึกสำนึกผิดอยู่ในใจเป็นอย่างมาก

เธอก็ยังคิดว่าทำไมเขาถึงต้องโมโหขนาดนั้น อีกทั้งสีหน้าและแววตาในตอนนั้นที่เขาถามตัวเธอก็ดูแปลกๆ เธอจึงใส่ใจมันมาตลอด ดังนั้นเธอถึงอยากจะรีบเดินทางไปที่งานเลี้ยง

แต่นึกไม่ถึง.....ภายหลังมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย

“ไม่ได้อยากจะปิดบังฉัน?” สายตาที่เย้ยหยันของเย่โม่เซินจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอ “ช่างเป็นผู้หญิงที่สร้างคำพูดโกหกเก่งจริงๆ ก่อนที่คุณจะออกไปคุณบอกฉันว่าอะไร? คุณนัดกับเสี่ยวเหยียนไว้ดิบดีแล้ว? ไม่อยากผิดคำพูด อีกทั้งยังบอกเซียวซู่ว่าคุณจะมางานเลี้ยงอย่างตรงเวลา สุดท้ายเป็นยังไง? คุณไม่ปรากฏตัวทั้งคืน!”

“ฉันไปแล้ว!” เสิ่นเฉียวรีบพูดแก้ต่างให้ตัวเอง “ในคืนนั้นฉันไปแล้วจริงๆ แต่คืนนั้นมันเกิดเรื่องไม่คาดคิดเล็กน้อย ดังนั้นฉันเลยมาถึงค่อนข้างดึก อีกอย่างคืนนั้นฉันไปเจอกับเสี่ยวเหยียนจริงๆ ถึงแม้ว่าฉันจะเจอกับเย่หลิ่นหาน แต่เสี่ยวเหยียนก็อยู่! ฉันไม่ได้โกหกคุณนะ!”

“แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกฉันมาตรงๆ?”

เสิ่นเฉียวพูดอธิบายให้ตัวเองอย่างเสียงดัง แต่เสียงของเย่โม่เซินนั้นดังยิ่งกว่า

เสิ่นเฉียวรู้สึกอึ้งกับเสียงที่ขึ้นสูงของเขา เธอจ้องมองเขาไปสักพัก จากนั้นจึงก้มหน้าแล้วมองพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง “คือฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ควรจะปิดบังคุณ......เดิมทีฉันก็ไม่อยากจะปิดบังคุณ แต่........ฉันกลัวว่าถ้าพูดไปแล้วคุณจะเข้าใจผิดฉัน”

เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเย่หลิ่นหานก็ค่อนข้างละเอียดอ่อนอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าที่จะพูดถึงเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่โม่เซิน

“ช่างเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นจริงๆ” เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา จากนั้นพูดด้วยความเย้ยหยันใส่เธอ

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมามองเขา “เรื่องนี้ฉันจัดการไม่ดีเอง ฉันต้องขอโทษคุณ เย่โม่เซิน....ฉัน....”

ประโยคด้านหลัง ทำไมเธอกลับพูดไม่ออกนะ

เสิ่นเฉียวรู้สึกลำบากใจมาก เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วจ้องมองเขา

สายตาของเขายังคงดูเย็นชา ไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด มันหนาวเหน็บไปถึงในใจของเธอ

ต้องเผชิญหน้ากับเย่โม่เซินที่เป็นเช่นนี้ เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าความกล้าหาญที่ตัวเธอกว่าจะรวบรวมออกมาได้มันกำลังค่อยๆลดน้อยลง เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย ถ้า....ถ้าเธอยังไม่พูดอะไรอีกละก็ ดีไม่ดี....หลังจากนี้เธอจะยิ่งไม่มีความกล้าที่จะพูดอะไรออกมาอีก?

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวใช้แรงกัดฟันตัวเองแล้วพูด “เย่โม่เซิน พวกเรา......”

“หย่ากันเถอะ”

อยู่ๆเย่โม่เซินก็เอ่ยปากพูดแล้วแทรกคำพูดของเธอ

มีแต่ความตกตะลึงเกิดขึ้น

“สัญญาฉบับนั้นฉันให้คุณแล้ว ก่อนหน้านี้คุณก็อยากได้มันมาตลอดไม่ใช่หรอ? ตอนนี้ได้ตามที่คุณต้องการแล้ว คุณเอาสัญญาแล้วเดินออกไป จากนี้อยากจะอยู่กับใครก็ไปอยู่ คุณกับฉันเย่โม่เซินคนนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก”

เสิ่นเฉียวเบิกตาโต เธอยืนอึ้งอยู่กับที่

“คุณ คุณเอาจริงหรอ? คุณไม่ได้แค่โกรธฉัน แต่…..ต้องการหย่ากับฉันจริงๆใช่มั้ย?”

เย่โม่เซินแสยะปากยิ้ม “คุณดูว่าท่าทีของฉันเหมือนกำลังพูดเล่นรึไง?”

เสิ่นเฉียวพูดอะไรไม่ออก เธอรู้สึกสำลักในคอ ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างมาขวางกั้นอยู่ในใจของเธอ

“ไปเถอะ ที่นี่ไม่เหมาะกับคุณ เสิ่นเฉียว เดิมทีคุณก็แต่งงานแทนน้องสาวของคุณไม่ใช่หรอ? ตอนนี้ คุณมีอิสระแล้ว”

คุณมีอิสระแล้ว

ที่นี่ไม่เหมาะกับคุณ คุณไปเถอะ

คำพูดเหล่านี้ราวกับเป็นมีดที่แทงเข้าไปในหัวใจของเสิ่นเฉียว

เขาพูดออกมาอย่างง่ายดาย แต่เธอกลับรู้สึกยากที่จะยอมรับ

หลังจากที่เย่โม่เซินพูดจบ เขาก็หันหลังแล้วขยับรถเข็นเพื่อเดินจากไป