เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 323

บทที่322 ฉันจะหายไปตลอดกาล

อย่าผลักฉันออกไป ขอร้องคุณล่ะ

เสิ่นเฉียวหลับตา เธอท่องคำนี้อยู่ภายในใจตลอดเวลา

เธอก็หวังว่าในเวลานี้เย่โม่เซินจะสามารถมีใจที่ตรงกับเธอ

แต่ไม่มี....

อยู่ๆเย่โม่เซินจับข้อมือที่ผอมแห้งของเธอ เขาต้องการจะดึงมือของเธอออก เสิ่นเฉียวรับรู้ได้ว่าเขากำลังจะทำอะไร เธอเอามือกอดที่คอของเขาแน่นยิ่งขึ้น เธอไม่อยากจะคลายมือออก

“……” เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่น ผู้หญิงคนนี้ไปเรียนรู้วิธีการเกาะแกะคนเช่นนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เธอกลับ…..

เย่โม่เซินขมวดคิ้วแน่น จากนั้นพูด “ปล่อย!”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างแน่น เธอหลับตาแสดงสีหน้าอย่างชัดเจน “ไม่ปล่อย”

เย่โม่เซิน “คุณจะปล่อยไม่ปล่อย?”

“ไม่ปล่อย ให้ตายก็ไม่ปล่อย เย่โม่เซิน ฉันอยากจะอยู่กับคุณ ฉันจดทะเบียนสมรสกับคุณแล้ว คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ”

“หึ….” อยู่ๆเย่โม่เซินหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำหนึ่งที เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “แสดงละครเก่งจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันรู้มาก่อน เกรงว่าฉันน่าจะโดนคุณหลอกลวงจริงๆสินะ”

เสิ่นเฉียวอึ้งทันที มือของเธอผ่อนแรงลงเล็กน้อย

ในจังหวะที่เธอผ่อนแรง เย่โม่เซินคว้ามือของเธอแล้วดันเธอออกไป

เสิ่นเฉียวถอยไปด้านหลังสองก้าวแล้วจึงหยุดร่างกายของตัวเอง เธอจ้องมองเย่โม่เซิน เขาผลักเธอออกไปจริงๆด้วย

เขา....ต้องการจะหย่ากับเธอจริงๆแล้วใช่มั้ย?

“ดูแล้ว ถ้าคุณยังไม่รู้ความจริงก็จะไม่ยอมแพ้สินะ ตามฉันมา”

เย่โม่เซินเคลื่อนล้อรถเข็นออกไปจากห้องพักผ่อน เสิ่นเฉียวยืนค้างอยู่กับที่ไปสักพัก จากนั้นจึงค่อยๆเดินตามเขาออกไป

เธอตามเย่โม่เซินมาอยู่ที่ห้องทำงาน เธอเห็นเย่โม่เซินดึงลิ้นชักที่โต๊ะทำงาน จากนั้นหยิบซองกระดาษสีน้ำตาลออกมาจากด้านในแล้วทิ้งมันลงบนโต๊ะ

“เปิดดู ดูเสร็จแล้วก็ไสหัวออกไป”

น้ำเสียงช่างโหดร้ายอะไรเช่นนี้....

อยู่ๆเสิ่นเฉียวก็รู้สึกท้อแท้หมดกำลังใจทันที

เธอยืนอยู่กับที่ไม่ขยับตัวแล้วจ้องมองไปที่เย่โม่เซิน

สายตาที่มองมานั้นทำให้เย่โม่เซินยักคิ้วขึ้นแล้วถาม “ทำไม?”

“ไม่ว่าด้านในจะเป็นอะไร ยังไงมันก็คือเหตุผลที่คุณให้ฉันออกไป ไม่ใช่รึไง?”

เย่โม่เซินเม้มปากไม่พูดอะไร สายตาที่ลุ่มลึกยังคงจ้องมองดูเธอ

“ดังนั้น……” เสิ่นเฉียวเผยรอยยิ้มออกมา “ฉันไม่ดูแล้ว”

“ยังไงซะคุณอยากให้ฉันออกไปมันก็มีหลากหลายเหตุผล ต่อให้ฉันขอร้องคุณอย่างน่าอเนจอนาถขนาดนี้แล้ว คุณก็ยังผลักฉันออกไป งั้น…..ก็เอาตามที่คุณต้องการเถอะ”

เสิ่นเฉียวไม่ได้เดินเข้าไปหยิบเอกสารฉบับนั้น เธอไม่อยากรู้ว่าด้านในคืออะไรอีกแล้ว

วันนี้ที่เธอทำ มันมากพอแล้ว

แต่เย่โม่เซินไม่มีทีท่าที่จะกลับใจเลยแม้แต่น้อย

ไม่มีเลยแม้แต่น้อย

เธอยังอยู่ต่อเพื่ออะไรกัน?

อับอายขายขี้หน้าตัวเอง?

“ในช่วงเวลานี้ฉันมารบกวนคุณ ฉันจะรีบหายไปต่อหน้าของคุณแล้วไม่ปรากฏตัวให้คุณเห็นอีก”

เมื่อพูดจบ เสิ่นเฉียวพยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา จากนั้นยิ้มกว้างๆใส่เย่โม่เซิน

รอยยิ้มของเธอแฝงไปด้วยน้ำตา ถึงแม้รอยยิ้มที่มุมปากจะชัดเจน แต่สีหน้าและแววตานั้นกลับทำให้รับรู้ได้ถึงความสิ้นหวัง

แม้ว่าตัวเธอเองจะเป็นคนเลือก แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงแสดงสีหน้านี้ให้เขาเห็น?

ริมฝีปากของเย่โม่เซินขยับไปมา แต่เขากลับไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ