เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 324

บทที่323 ความสิ้นหวัง

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนด่าพวกเธอแล้วเธอก็วิ่งออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

จากที่ฟังพวกเธอพูดแล้ว เฉียวเฉียวน่าจะคุยกับเย่โม่เซินไม่สำเร็จ ดังนั้นถึงเป็นเช่นนี้สินะ?

งั้นตอนนี้เธอน่าจะกำลังเสียใจมาก ดังนั้นจึงลืมว่าตัวเองยังรอเธออยู่ที่แผนกการเงิน?

ต้องรีบหาเสิ่นเฉียวให้เจอ ไม่อย่างนั้นบุคลิกอย่างเธอถ้าเดินออกไปแบบนั้นจะต้องเกิดเรื่องอันตรายแน่ๆ!

“เสี่ยวเหยียนเค้าเป็นอะไรน่ะ? แผนกของพวกเราคนเยอะขนาดนี้ ทำไมต้องไปเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนั้นด้วยก็ไม่รู้? ยังออกหน้าพูดแทนเธอขนาดนั้นด้วย?”

“เชอะ น่าจะเห็นว่าเธอคือคนโปรดของท่านประธานเย่เลยคิดจะตีสนิทเพื่อผลประโยชน์น่ะสิ คนคนนี้นะ เธออยากจะไต่เต้าขึ้นตำแหน่ง เธออยากจะเกาะบารมีคนอื่นเพื่อให้ตัวเองได้ดิบได้ดี ความคิดแบบนี้เดาไม่ยากเลยสักนิด”

เสี่ยวเหยียนไม่สนใจว่าพวกเธอจะพูดบ้าอะไร เธอรีบพุ่งตัวเข้าไปในลิฟต์แล้วกดชั้นหนึ่ง จากนั้นรออยู่ในลิฟต์อย่างกระวนกระวายใจ เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่ง เสี่ยวเหยียนรีบพุ่งตัวออกไปเพื่อตามหาเสิ่นเฉียว

เสี่ยวเหยียนมองหาเสิ่นเฉียวไปทั่วทุกที่ แต่เธอไม่เห็นเสิ่นเฉียวอยู่ที่ชั้นล่าง เธอจึงวิ่งไปถามยาม ยามรู้จักเสิ่นเฉียวดี ยังไงเธอก็เป็นคนที่บริษัทพูดถึงมากมาย

“คุณหมายถึงเธอน่ะหรอ เมื่อตะกี้เธอไปทางนู้น……แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดูท่าทางเธอแปลกๆ”

ยามชี้ไปทางซอยที่อยู่ตรงข้าม “ฉันเห็นตอนเธอข้ามถนนก็ไม่ดูรถ โชคดีที่ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น จากนั้นเดินเข้าไปในซอยนั้นแล้ว คุณรีบไปดูหน่อยเถอะ อย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็พอ”

“ขอบคุณ” เสี่ยวเหยียนรีบวิ่งออกไป เธอข้ามถนนแล้ววิ่งไปที่ซอยนั้น ซอยเล็กๆนั้นไม่มีทางแยกอะไรมากมาย แต่ค่อนข้างคดเคี้ยว เธอเดินอย่างรวดเร็ว ต่อมาไม่นานก็เจอกับเสิ่นเฉียว

จริงๆแล้วเสิ่นเฉียวเดินมาได้สักพักก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว จากนั้นเธอจึงหาที่นั่งเพื่อนั่งลงสักที่ เธอไม่สนใจว่าบริเวณรอบๆจะสกปรกหรือไม่ ตอนที่เสี่ยวเหยียนหาเธอจนเจอ เธอกำลังนั่งลงอยู่บนพื้นที่หนาวเย็น

เธอรู้สึกเหนื่อยจนหายใจหอบ จากนั้นค่อยๆเดินไปอยู่ตรงหน้าของเสิ่นเฉียว

“ตามหาคุณเจอสักที เฉียวเฉียว….คุณทำให้ฉันรู้สึกตกใจมากนะ ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ? รีบลุกขึ้นมาแล้วกลับไปกับฉันเถอะ”

เสิ่นเฉียวไม่ขยับตัว เธอก้มหน้าแล้วมองพื้นอย่างนิ่งสงบ

เสี่ยวเหยียนถอนหายใจออกมา จากนั้นนั่งยองๆอยู่ด้านหน้าเธอ

“อย่าเสียใจเลย กลับไปกับฉันก่อนดีมั้ย? เรื่องหลังจากนี้ พวกเราค่อยมาคุยกันดีมั้ย?”

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาที่แดงก่ำคู่นั้นจ้องมองไปที่เธอ

ต่อให้เสี่ยวเหยียนเป็นผู้หญิง เมื่อเห็นสภาพของเสิ่นเฉียวเป็นเช่นนี้เธอเองก็รู้สึกเจ็บปวดใจมาก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเย่โม่เซิน ในสถานการณ์เช่นนี้เขายังจะเลิกกับเสิ่นเฉียวอีก

เสี่ยวเหยียนไม่ถามอย่างอื่น เธอแค่ดึงมือของเสิ่นเฉียว “ลุกขึ้นมาก่อน ฉันพาคุณกลับไปนะ”

เสิ่นเฉียวไม่ขยับ เธอเอาแต่จ้องหน้าเสี่ยวเหยียนเงียบๆ

ดวงตาที่แดงก่ำคู่นั้น ราวกับกระต่าย น้ำตาที่คลออยู่ในเบ้าตากลับไม่ยอมไหลออกมา

เมื่อผ่านไปสักพัก เสี่ยวเหยียนจึงได้ยินเธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบา “เสี่ยวเหยียน ฉันเกรงว่าฉันจะทำลายความคาดหวังของคุณ”

เสี่ยวเหยียนรู้สึกปวดใจมาก “เฉียวเฉียวคุณ....”

“ฉันเลิกกับเขาแล้ว”

เสิ่นเฉียวยิ้มอ่อนๆออกมา น้ำตาของเธอค่อยๆไหลออกมาจากหางตา “ครั้งนี้เขาไม่ต้องการฉันแล้วจริงๆ”

เสี่ยวเหยียนรู้สึกทรมานใจจนพูดอะไรไม่ออก เธอรู้ว่าในเวลานี้การปลอบใจไม่สามารถช่วยอะไรได้ ถ้าพูดมากกว่านี้ก็มีแต่จะทำให้เสิ่นเฉียวรู้สึกเสียใจ “พวกเรายังไม่ต้องคุยเรื่องนี้กัน คุณกลับบ้านกับฉันก่อนนะ”

เธออยากจะดึงเสิ่นเฉียวขึ้นมา แต่เสิ่นเฉียวไม่ยอม เสี่ยวเหยียนรู้สึกปวดหัวแทบตาย “คุณกลับไปกับฉันก่อนดีมั้ย? เรื่องอื่นๆพวกเราค่อยคุยกันวันหลัง มันจะต้องมีวิธีแน่ๆ”

“ไม่ ไม่มีวิธีอีกแล้ว เขาไม่หันหลังกลับมาแล้ว อีกอย่าง....ฉันใช้ความกล้าหาญทั้งหมดของฉันออกไปหมดแล้ว”