เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 325

บทที่324 เยี่ยมชม

ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู คุณแม่เสิ่นมองเห็นด้านนอกมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ อีกทั้งยังเป็นใบหน้าของคนที่ไม่รู้จัก สีหน้าของเธอจึงเปลี่ยนไปทันที เธอพูด “โย่วโย่วรีบปิดประตู!”

เสิ่นโย่วยังไม่ทันได้ดึงสติกลับมา คุณแม่เสิ่นรีบเอื้อมมือเพื่อจะไปปิดประตู

แต่การกระทำของพวกเธอช้าเกินไป มีคนเอามือมาขวางประตูเอาไว้แล้ว

คุณแม่เสิ่นพยายามดึงประตูมาปิดแต่ก็ไม่สามารถปิดประตูได้ เธอตกใจจนถอยไปด้านหลัง เมื่อมองเห็นเสิ่นโย่วยังยืนงงอยู่ที่หน้าประตู เธอจึงรีบเดินมาข้างหน้าแล้วดึงเสิ่นโย่วมาอยู่ด้านหลังของตัวเอง จากนั้นพูดตะคอกเสียงดัง “พวกคุณคิดจะทำอะไรน่ะ? ฉันจะบอกอะไรพวกคุณ ฉันไม่มีเงิน!! ถ้าพวกคุณต้องการเงินละก็ให้ไปขอที่ลูกสาวของฉัน ลูกสาวของฉันเป็นคุณนายน้อยของตระกูลเย่ เธอสามารถให้เงินพวกคุณมากมายเลย”

หลังจากที่ได้ยินคำว่าคุณนายน้อยของตระกูลเย่แล้ว ผู้ชายที่บุคลิกดูดีคนนั้นยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย “คุณพูดอะไรนะครับ?”

คุณแม่เสิ่นอึ้งไปสักพัก จากนั้นหรี่ตาลง “ทำไม? คุณไม่เชื่อที่ฉันพูดหรอ? พวกคุณมาทวงหนี้ใช่มั้ยล่ะ? ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่มีเงิน ถ้าคุณต้องการเงินนั้นให้ไปหาลูกสาวคนโตของฉัน เธอเป็นคุณนายน้อยของตระกูลเย่ ไม่ว่าคุณต้องการเงินเท่าไหร่เธอก็จะให้พวกคุณทั้งหมด”

“แม่” เสิ่นโย่วจ้องมองผู้ชายคนนั้น จากนั้นครุ่นคิดไปสักพักแล้วพูด “เขาน่าจะไม่ใช่คนกลุ่มนั้น แม่อย่าพึ่งพูดไปเรื่อยเลย”

เมื่อพูดจบ เสิ่นโย่วค่อยๆผลักคุณแม่เสิ่นออกไป จากนั้นเดินมาด้านหน้าแล้วยิ้ม “ขอโทษด้วยนะคะ แม่ของฉันหลายวันมานี้ไม่ค่อยสบายเลยมึนงงเล็กน้อย ทำให้เธอพูดอะไรไปเรื่อยแบบนี้ ไม่ทราบว่าพวกคุณคือ?”

ต็อกต็อก—-

ในจังหวะนี้เอง ผู้หญิงสวมใส่รองเท้าส้นสูงเดินแหวกผู้ชายกลุ่มนั้นแล้วเดินมาด้านหน้า หลังจากที่รับรู้สถานการณ์ทั้งหมดแล้วเธอจึงยิ้มอ่อนๆ “คุณหนูเสิ่น ขออภัยที่มารบกวนเวลาพวกคุณ แต่พวกเราไม่ได้มีเจตนารมณ์ที่ไม่ดีแต่อย่างใด อีกทั้งไม่ได้มาทวงเงินพวกคุณ ขอให้ทั้งสองท่านสบายใจได้”

เมื่อพูดจบ ซูจิ่วยื่นนามบัตรของตัวเอง “ฉันชื่อซูจิ่ว”

เสิ่นโย่วรู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแล้วรับนามบัตรมาดู หลังจากที่เห็นว่าเธอคือเลขานุการของหานชิง ท่านประธานของบริษัทตระกูลหานแล้ว แววตาของเธอก็เปล่งประกายทันที

ถ้าจะบอกว่าบริษัทที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเป่ยก็คงจะหนีไม่พ้นบริษัทตระกูลเย่ แต่บริษัทตระกูลหานก็อยู่รองจากนั้นมาเพียงเล็กน้อย ขอเพียงเพิ่มกลยุทธ์อีกเพียงเล็กน้อยก็จะสามารถไต่ขึ้นมาสูงกว่านี้ได้ เพียงแต่ว่าบริษัทตระกูลเย่มีเย่โม่เซินอยู่ บริษัทตระกูลหานเลยยังเป็นรองอยู่เล็กน้อย

แต่มันกลับไม่กระทบกับตำแหน่งของบริษัทตระกูลหานที่อยู่ในเมืองเป่ยเลยแม้แต่น้อย

อีกอย่างแต่ก่อนเสิ่นเฉียวมีหานเส่โย่วเป็นเพื่อนสนิท ตอนนั้นเสิ่นโย่วรู้สึกอิจฉาใจจะขาด อิจฉาคนอื่นที่เป็นทายาทมหาเศรษฐีที่อยู่ข้างนอกของบริษัทตระกูลหาน บางครั้งเธอก็ได้แต่นึกว่าถ้าวันไหนมีคนมาบอกว่าตัวเองคือทายาทมหาเศรษฐีที่อยู่ข้างนอกของบริษัทพวกเรา ตอนนี้คุณกลับไปกับพวกเราเพื่อสืบทอดบริษัทต่อเถอะ

แบบนั้นก็คงจะดี

“สวัสดีค่ะ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคือเลขานุการของบริษัทตระกูลหาน ท่าทีของเสิ่นโย่วก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือทันที เธอรีบเก็บนามบัตร จากนั้นสายตาจ้องมองไปยังผู้ชายที่บุคลิกดูดีที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ

“ไม่ทราบว่าพวกคุณมีธุระอะไรรึเปล่าคะ?”

ซูจิ่วยิ้มอ่อนๆ สายตาจ้องมองไปที่คุณแม่เสิ่นที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากด้านหลังเธอ “คุณหนูเสิ่น พวกเรามาหาคุณหญิงเสิ่นมีเรื่องสำคัญเล็กน้อยที่จะถาม”

คุณแม่เสิ่นจึงรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาทวงเงินจริงๆ ช่วยไม่ได้ ช่วงนี้เธอโดนทวงเงินจนรู้สึกหลอน ดังนั้นเมื่อมองเห็นพวกเขาคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่หน้าประตูจึงรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เธอคิดขึ้นมาทันทีว่าอีกฝ่ายจะต้องมาทวงเงินถึงหน้าบ้านแน่ๆ

นึกไม่ถึง....

“โย่วโย่ว ลูกรู้จักพวกเขาหรอ?”

เมื่อพูดจบ คุณแม่เสิ่นจ้องมองใบหน้าของผู้ชายคนนั้นด้วยความสงสัย