เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 327

บทที่326 เรื่องในอดีต

“ในเทศกาลที่เหมือนกัน ลูกสาวของคุณมีเสื้อผ้าชุดใหม่ แต่เด็กคนนี้กลับไม่มี คุณนายเสิ่นปฏิบัติกับเธอเหมือนกับเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ แม้กระทั่ง.....ให้เธอทำงาน ดูแลน้องสาว สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นผลตอบแทนที่ไม่ยุติธรรมทั้งนั้น คุณพูดกับเธอตลอดเพียงแค่ประโยคเดียวว่าเธอเป็นพี่ ดังนั้นก็จะต้องดูแลน้องอย่างนั้นใช่ไหม?”

ซูจิ่วพูดมาถึงตรงนี้ แล้วนึกไปถึงข้อมูลเหล่านั้นที่ตัวเองไปสำรวจมา แววตาของเธอนั้นอดที่จะแสดงความรังเกียจออกมาไม่ได้ : “แม้กระทั่งหลังจากที่เธอหย่าแล้ว คุณก็เอาเรื่องการแต่งงานที่ลูกสาวคนเล็กของคุณไม่ได้รู้สึกพอใจนั่นผลักไปให้กับเธอ ให้เธอไปแต่งงานแทน ให้เธอต้องไปทนกับการปฏิบัติที่ไม่เป็นธรรม คุณนายเสิ่น เป็นคนแบบคุณนี่ สุดยอดมากเลยนะคะ”

คำพูดแบบนี้ คุณแม่เสิ่นรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังถูกกล่าวหาว่าทำผิด แต่พอมาคิดดูแล้วนั้น เธอก็ยังคงรู้สึกสิ่งที่ตัวเองทำนั้นถูกต้องอยู่ดี

“ฉันสุดยอดอย่างไร? คุณก็รู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของฉัน มีเพียงแค่ลูกสาวของตัวเองเท่านั้นแหล่ะคนเราถึงจะทำดีด้วย เธอไม่ใช่ลูกฉัน ทำไมฉันจะต้องทำดีกับเธอ? ฉันไม่ได้ติดค้างอะไรเธอนี่! และยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลเสิ่นของฉันก็เลี้ยงดูเธอมาด้วยความยากลำบากจนโตขนาดนี้ สิ่งที่เธอควรจะได้เรียนฉันก็ให้ แล้วฉันทำผิดอะไรกับเธออย่างนั้นหรือ?”

“คุณนายเสิ่นเกรงว่าคุณจะไม่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ทำตามความปรารถนาเดิมของคุณสิคะ? ถ้าหากเลือกได้ คุณคิดว่าเธอจะเลือกคุณให้มาเป็นแม่หรือเปล่า? เดิมทีคุณกับสามีมีลูกกันไม่ได้ก็เลยคิดที่จะรับเลี้ยงดูเธอ แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่คุณมีลูกแล้วก็ทำให้เด็กคนนี้เริ่มที่จะได้รับความไม่ยุติธรรม แล้วตอนที่คุณปฏิบัติกับเธอแบบนี้ คุณเคยคิดหรือเปล่าว่าตอนแรกเด็กคนนี้ให้ความสุขและความประทับใจกับคุณมามากขนาดไหน?”

คุณแม่เสิ่น : “…………”

แล้วทันใดนั้นเธอก็นึกถึงตอนก่อนที่เธอยังไม่ได้ตั้งท้อง เธอกับสามีของเธอรับเลี้ยงดูเสิ่นเฉียวเด็กคนนี้ ทั้งสองคนรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เนื่องจากเธอรูปร่างหน้าตาดี โตขึ้นมาแล้วก็เป็นเด็กที่หน้าตาสะสวยมากคนหนึ่ง

แต่ต่อมาหลังจากที่เธอมีลูกแล้วนั้น ความคิดเหล่านั้นก็ค่อยๆเปลี่ยนไป แม้กระทั่งเริ่มที่จะเกลียดเธอเสียด้วยซ้ำ รู้สึกว่าเด็กคนนี้เป็นตัวภาระ มีแต่ที่จะผลาญเงินของเธอ ดังนั้นเธอจึงเริ่มที่จะไม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆให้เสิ่นเฉียว อีกทั้งตอนที่เสิ่นโย่วแกล้งเสิ่นเฉียวนั้น เธอก็จะแกล้งทำเป็นไม่เห็น หรือแม้กระทั่งรู้สึกสนุกสะใจเสียด้วยซ้ำ

ตอนที่เสิ่นเฉียวถูกพ่อค้ามนุษย์พาตัวไปเช่นนั้น คุณแม่เสิ่นรู้สึกว่า....มันช่างดีเหลือเกินเสียอีก

ถึงอย่างไรเด็กคนนั้นก็เป็นเด็กที่เธอรับมาจากสถานสงเคราะห์ เดิมทีก็เป็นเด็กที่ถูกทิ้งอยู่แล้ว ให้พ่อค้ามนุษย์จับตัวไปก็ไม่มีอะไรที่ไม่ดี อีกทั้งเธอรู้สึกว่าพ่อค้ามนุษย์บางทีอาจจะส่งตัวเธอไปอยู่ในมือพ่อแม่คนอื่นก็ได้ เธอก็จะได้ไม่ต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้อีก

ความคิดเหล่านี้เกิดขึ้นมาอย่างถาโถมบ้าคลั่ง แต่ต่อมาไม่คิดว่าตำรวจจะโทรมาบอกว่าหาตัวคนกลับมาได้แล้วให้เธอไปรับเด็กคนนั้นได้ที่สถานีตำรวจ

เธอลังเลอยู่นานถึงได้ไปรับตัวเสิ่นเฉียวกลับมา แล้วหลังจากนั้นเป็นต้นมา เวลาเธอเห็นเสิ่นเฉียวแล้วก็ยิ่งรู้สึกขัดหูขัดตามากขึ้นไปกว่าเดิม แม้กระทั่งคิดด้วยว่าทำไมเด็กคนนี้ไม่ตายๆไปเสียตอนที่อยู่ในมือของพวกพ่อค้ามนุษย์พวกนั้น

สรุปแล้ว.....ทุกอย่างๆนั้นพอถึงตอนนี้ก็ไม่สามารถอธิบายอย่างชัดเจนออกมาได้เลย

“เพราะฉะนั้นที่พวกคุณมาวันนี้มีจุดประสงค์คือ?”

“คุณนายเสิ่นตอนนี้คุณยอมรับแล้วว่าเด็กคนนั้นคุณรับเลี้ยงมาจากสถานสงเคราะห์ ไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของคุณใช่ไหมคะ?”

เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว เธอเองก็ไม่มีอะไรที่จะต้องไม่ยอมรับอีก คุณแม่เสิ่นพยักหน้าลง

“ใช่ ถึงอย่างไรพวกคุณก็สำรวจเรื่องนี้กันละเอียดขนาดนั้นแล้ว ฉันเองก็ไม่มีอะไรที่จะต้องปฏิเสธ สรุปแล้วพวกคุณเป็นใครกันแน่? สืบเรื่องนี้เพราะสาเหตุอะไรกัน?”

ซูจิ่วมองหานชิงแวบหนึ่ง หานชิงพยักหน้าลง ซูจิ่วจึงเอ่ยถึงความต้องการออกมา : “สร้อยยันต์คุ้มกันล่ะคะ?”

คุณแม่เสิ่นมองพวกเขา หลังจากนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่ไม่ดีเท่าไรนัก : “พวกคุณจะทำอะไรกันแน่?”