เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 331

บทที่330 เธอไม่สงสัยประวัติชีวิตของตัวเองเลยอย่างนั้นหรือ

ตอนนี้กลับมาคิดๆดูแล้ว.....ทำไมเสิ่นเฉียวถึงได้เดินตามเธอขึ้นรถกัน?

เธอยังมีเสี่ยวเหยียนอยู่กับเธอด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะไปจริงๆ ก็ควรจะไปบ้านของเสี่ยวเหยียน ไม่ใช่....ที่ตระกูลหานแห่งนี้

“คุณหานมีเรื่องต้องไปจัดการที่บริษัท เขาจะกลับมาอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง คุณหนูเสิ่นสามารถพักผ่อนไปก่อนได้เลยนะคะในช่วงเวลาหนึ่งชั่วโมงนี้”

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันต้องไปแล้ว” เสิ่นเฉียวลุกขึ้นยืน ตอนนี้หานเส่โยวไม่อยู่บ้าน เธอกับหานเส่โยวก็ไม่ได้เป็นเพื่อนพี่น้องกันอีกแล้ว หากอยู่ที่นี่ต่อไปเธอก็คงรู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก

ว่าแล้วนั้น เสิ่นเฉียวก็โค้งตัวให้ซูจิ่ว : “วันนี้ขอบคุณคุณมากนะคะคุณเลขาซู ฉันฝากขอบคุณคุณหานด้วยนะคะ ฉันขอตัวก่อน เพื่อนของฉันคงกำลังรอฉันอยู่”

มองดูท่าทางของเธอ ซูจิ่วจึงยิ้มออกมา

“คุณแน่ใจหรือคะว่าคุณจะออกไปจริงๆ? คุณหนูเสิ่น คุณหานอาจจะมีเรื่องที่ต้องการจะคุยกับคุณนะคะ”

ได้ยินแล้วนั้น เสิ่นเฉียวจึงหยุดชะงักลง : “มีอะไรจะคุย?”

“ใช่ค่ะ เรื่องที่....สำคัญมากเรื่องหนึ่ง” ซูจิ่วไม่แน่ใจว่าตอนนี้เธอควรจะเอ่ยเตือนเสิ่นเฉียวดีหรือเปล่า จะเร็วไปไหม ใครจะรู้กันว่าจู่ๆหานชิงจะมีเรื่องสำคัญต้องออกไปเสียก่อน เดิมทีคิดว่าจะรอให้เสิ่นเฉียวอารมณ์ดีเสียก่อนถึงจะคุยกับเธอ

“เรื่องสำคัญ......” เสิ่นเฉียวก้มลงแล้วคิดหาคำตอบอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นราวกับว่าเธอจะเข้าใจแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมา : “ฉันน่าจะรู้แล้วว่าพวกคุณจะพูดอะไร”

“หืม?” ซูจิ่วรู้สึกประหลาดใจ : “คุณหนูเสิ่นรู้แล้วหรือคะว่าพวกเราจะพูดอะไร?”

เสิ่นเฉียวมีสีหน้าเย็นชา “ฉันกับหานเส่โยวถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เราจะเป็นพี่น้องกัน แต่....ความสัมพันธ์ของเราตอนนี้มันพังลงไปแล้วค่ะ ต่อไป.....”

“พังแล้ว?” ซูจิ่วรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก : “พวกคุณดีต่อกันขนาดนั้นทำไมจู่ๆถึงได้พังลงแบบนี้ล่ะคะ? หรือว่าคุณรู้อะไรแล้วอย่างนั้นหรือ?”

ได้ยินดังนั้นแล้ว เสิ่นเฉียวจึงเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มองเธอด้วยความตกใจ

หรือว่าพวกเขาจะสืบค้นอะไรเจออย่างนั้นหรือ? ดังนั้นที่หานชิงหาเธอในครั้งนี้ จึงอยากที่จะคุยเรื่องนี้กับเธอ? ราวกับว่าไม่ต้องคิด เสิ่นเฉียวก็สามารถเดาได้ว่าหานชิงจะต้องยืนอยู่ทางฝั่งหานเส่โยวอยู่แล้ว

ถึงแม้จะหานเส่โยวจะทำผิดก็ตาม แต่พวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน หานชิง.....ก็คงคิดอยากจะเกลี้ยกล่อมให้เธอออกไปอย่างนั้นสินะ?

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เสิ่นเฉียวจึงกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรง : “วันนี้ขอบคุณคุณหานมากนะคะที่ช่วยฉัน แล้วพาฉันกลับมาที่บ้านต้อนรับเป็นอย่างดี แต่ฉันรู้สึกว่าฉันไม่มีอะไรจะคุยแล้ว เรื่องนี้ฉันจะไม่ยอมถอยหรอกนะคะ”

ซูจิ่วได้ยินแล้วรู้สึกแปลกใจ เดิมทีเธอคิดว่าเสิ่นเฉียวจะค้นพบความลับเรื่องชีวิตของตัวเองแล้ว แต่ตอนนี้ได้ยินเธอพูดเช่นนี้....ราวเหมือนกับว่าจะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

หรือจะบอกว่านอกจากเรื่องชีวิตของเธอเรื่องนี้แล้ว เสิ่นเฉียวกับหานเส่โยวยังมีเรื่องขัดแย้งกันเรื่องใหญ่กว่านี้อีก? ถึงได้ทำให้มิตรภาพของพวกเธอแตกสลายกันแบบนี้?

“ไม่รู้ว่า....ฉันขอละลาบละล้วงถามหน่อยได้ไหมคะ ที่คุณหนูเสิ่นกับเธอต้องแตกหักต่อกันเป็นเพราะเรื่องอะไรหรือคะ?” ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวก็รู้สึกอึ้งไป เธอมองกลับไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ “คุณไม่รู้หรือคะ?”

“คุณหนูเสิ่นตลกแล้วล่ะค่ะ ฉันจะรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไรกัน.....”

“ถ้าอย่างนั้นเมื่อครู่คุณไม่ได้บอกว่าคุณหานจะมีเรื่องคุยกับฉันหรอกหรือคะ ฉันคิดว่า.......”

“คุณหนูเสิ่นอาจจะเข้าใจผิดแล้วค่ะ ที่คุณหานจะคุยกับคุณหนูเสิ่น เป็นไปได้ว่าไม่ใช่เรื่องที่คุณหนูเสิ่นคิดอยู่ในใจก็ได้นะคะ แต่......กลับเป็นเรื่องระหว่างคุณทั้งสองคน”

ได้ยินเช่นนี้แล้ว เสิ่นเฉียวก็รู้สึกสับสนขึ้นมา เกี่ยวกับเธอและหานเส่โยว แต่กลับไม่ได้เป็นเรื่องที่เธอคิดเอาไว้เรื่องนั้น แล้วเป็นเรื่องอะไรกันแน่?

เสิ่นเฉียวคิดไม่ออก แต่เธอ....ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอยากจะรู้ขนาดนั้น

ถึงอย่างไรต่อไปเธอกับหานเส่โยวก็ไม่อาจจะทำดีต่อกันได้อีกแล้ว