เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 332

บทที่331 เธอยอมรับจากปากของเธอเอง

“……..” เสิ่นเฉียวมองซูจิ่วอย่างงงๆ ตอนที่ซูจิ่วเอ่ยพูดประโยคนั้นออกมา ร่างกายของเธอนั้นราวกับว่าไม่สามารถทนรับกับคำพูดประโยคนี้ได้จึงเกิดปฏิกิริยาขึ้นมาและดูเหมือนจะต่อต้านอีกด้วย เป็นเวลานานที่เธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา

หลังจากนั้น สีหน้าของเสิ่นเฉียวนั้นก็ซีดขึ้น

“คุณ คุณพูดอะไรคะ.......”

“ฉันรู้ค่ะไม่ว่าจะเป็นใคร ได้มาพูดถึงเรื่องฐานะชีวิตของครอบครัวในตอนนี้ก็อาจจะรับไม่ได้กันทั้งนั้น แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือความจริงที่เป็นแบบนี้ คุณหนูเสิ่น......คุณคือลูกสาวของคุณนายหานจริงๆค่ะ แล้วก็เป็นคุณหนูของตระกูลหานที่พวกเรากำลังตามหากันมาตลอดคนนั้นด้วย”

เสิ่นเฉียว : “แล้ว.....หานเส่โยวล่ะคะ? ก่อนหน้านี้พวกคุณไม่ใช่ว่า......”

“พูดถึงตรงนี้แล้ว ก็จะต้องเชื่อมโยงไปกับอีกเรื่องหนึ่งแล้วล่ะค่ะ หานเส่โยวเธอไม่ทันระวังจึงได้รู้เรื่องนี้เข้า ดังนั้นหลังจากที่เธอเข้าใกล้คุณก็เพื่อที่จะสวมรอยกับข่าวพวกนี้อย่างต่อเนื่อง หลังจากนั้นก็ปลอมแปลงเรื่องนี้ขึ้น ด้านคุณหานเองก็รีบร้อนกับการหาตัวน้องสาว หามาหลายปีขนาดนี้แล้ว ทางลูกน้องของเขาก็รู้ว่าเขาร้อนใจ ทุกคนอาจจะพากันรีบร้อนจนเข้าใจผิดกันไปหมด”

ได้ยินแล้ว สีเลือดฝาดบนริมฝีปากของเธอนั้นก็หายไป

ตอนนั้น......เสี่ยวเหยียนเคยกระซิบข้างหูเธอ

ผู้หญิงคนนั้นตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยกลายมาเป็นเพื่อนสนิทเธอก็เพราะมีจุดประสงค์นั่นเอง แบบนั้นใช่ไหม?

เดิมที เธอยังคิดว่าจะรักษาความรู้สึกทุกช่วงเอาไว้เป็นอย่างดี แท้ที่จริงแล้ว.....กลับมีอะไรปะปนกันมากมายขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ?

ไม่....คงจะไม่เป็นแบบนี้

เสิ่นเฉียวส่ายหน้าด้วยใบหน้าที่ซีดขาว แล้วส่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก : “พวกคุณ.....เข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่าคะ? ถึงอย่างไรฉันกับหานเส่โยวก็เป็นเพื่อนกันมานานหลายปี ถ้าหากพวกคุณเข้าใจผิด ก็ควรจะรู้กันตั้งแต่แรกแล้วสิคะ”

“น่าเสียใจค่ะ ที่พวกเราไม่รู้จริงๆ แต่ตอนนี้ฉันสามารถพูดกับคุณได้อย่างชัดเจน ว่าชีวิตของคุณจะไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน คุณนายเสิ่นยอมรับจากปากของเธอเองแล้วค่ะ”

ปึง!

ราวกับมีสิ่งของบางอย่างพุ่งเข้าชนหัวใจของเสิ่นเฉียวอย่างแรง

แม่ยอมรับออกมาจากปากแล้วอย่างนั้นหรือ? ยอมรับอะไร? ยอมรับว่าเธอไม่ได้เป็นลูกสาวแท้ๆของตระกูลเสิ่นใช่ไหม? เพราะฉะนั้น....เพราะฉะนั้นแม่ถึงได้ปฏิบัติกับเธอและเสิ่นโย่วไม่เหมือนกัน นี่หรือคือสาเหตุของความไม่ยุติธรรมนี้?

“ความจริงแล้ว หลังจากที่คุณหานหาตัวหานเส่โยวเจอแล้ว ท่าทางที่เขาปฏิบัติต่อหานเส่โยวก็ค่อนข้างจะนิ่งเฉยค่ะ ถึงแม้ว่าเงื่อนไขแต่ละข้อจะสอดคล้องก็ตาม แต่......คุณก็รู้ว่าเรื่องของครอบครัวเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อน เพราะถึงอย่างไรหากพวกคุณเป็นครอบครัวเดียวกัน เลือดที่ไหลวนอยู่ในตัวพวกคุณก็คือเลือดเดียวกัน บางสิ่งก็ดูผิดปกติ คุณหานไม่ได้มีความรู้สึกเป็นครอบครัวกับหานเส่โยว แต่เนื่องจากว่าเงื่อนไขของเธอนั้นตรงตามนั้น ดังนั้นคุณหานจึงไม่ได้ตรวจสอบเรื่องนี้อีก จนกระทั่ง....ครั้งที่แล้วที่เจอคุณหนูเสิ่นที่ร้านอาหาร”

“พูดมาถึงตรงนี้แล้ว ฉันอยากจะพาคุณหนูเสิ่นไปดูสิ่งของบางอย่างค่ะ” ว่าแล้วนั้น ซูจิ่วจึงลุกขึ้น : “คุณหนูเสิ่นมากับฉันเถอะค่ะ รอให้คุณดูสิ่งนี้ก่อนแล้วคุณอาจจะเข้าใจขึ้นมา”

เสิ่นเฉียวก้าวเท้าเดินตามเธอไปอย่างเลื่อนลอย ทั้งสองคนเดินขึ้นบันไดเลื่อน ตลอดทางที่ผ่านมาความหรูหรานี้ทำให้เธอรู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่ในความเป็นจริง จนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้าห้องๆหนึ่ง ซูจิ่วถึงได้หยุดเดิน

เธอหยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋า หลังจากนั้นก็เปิดห้องนั้น

ห้องๆนี้ถูกล็อคเอาไว้อยู่ตลอด ตอนนี้เพื่อป้องกันอุบัติที่จะเกิดขึ้นหานชิงจึงเอากุญแจมาให้กับซูจิ่ว ตอนที่จำเป็นจะได้สามารถเอาออกมาใช้ได้

ไม่คิดว่าจะได้เอามาใช้จริงๆ หลังจากที่ซูจิ่วเปิดเข้าไปด้านในห้องแล้วนั้น เสิ่นเฉียวก็เดินตามเข้าไปด้วย

ภายในห้องมีคนคอยทำความสะอาดโดยเฉพาะ ดังนั้นในห้องจึงไม่มีฝุ่น ทั้งทุกๆด้านยังสว่างอีกด้วย สิ่งของก็จัดวางอย่างเรียบร้อย ทั้งห้องดูแล้วเป็นระเบียบยิ่งนัก