เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 334

บทที่333 เป็นเพราะแกเป็นพี่ นี่คือสิ่งที่ควรจะเป็นอยู่แล้ว

เสิ่นเฉียวลดสายตาลง แล้วก้มมองเท้าตัวเองอย่างเหม่อลอย

“เสิ่นเฉียว พวกเราตระกูลเสิ่นไม่ได้รู้สึกพอใจแกมาตลอด ถึงแม้ว่าแกจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของฉัน แต่สิ่งที่ฉันให้แกมาตั้งแต่เด็กมันก็ไม่น้อยเลยใช่ไหม? ตอนนี้คนของตระกูลหานมาหาฉันถึงที่ แกก็กลายเป็นคุณหนูของตระกูลหานแล้ว คงไม่คิดที่จะเขี่ยพวกเราตระกูลเสิ่นทิ้งไปหรอกใช่ไหม? แน่นอนว่าถ้าแกอยากจะทิ้งก็คงไม่เป็นไร ฉันเลี้ยงดูแกมาจนโตขนาดนี้แล้วหมดเงินไปตั้งเยอะ แกก็ต้องจ่ายคืนฉันด้วยแล้วกัน”

เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างรวดเร็ว

ตอนที่เธอยังคงลังเลอยู่นั้น ไม่คิดว่าคุณแม่เสิ่นจะเอ่ยพูดความจริงกับเธอเร็วขนาดนี้

ดวงตาของเธอสั่นเทา : “ดังนั้น....หนูไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่จริงๆใช่ไหมคะ?”

คุณแม่เสิ่นมองท่าทางแปลกๆของเธอ เธอกำลังตื่นเต้นเสียใจอะไรอยู่กัน? คุณพ่อเสิ่นยืนอยู่ข้างๆ มองไปยังเสิ่นเฉียวด้วยแววตาที่ซับซ้อน แล้วถอนหายใจออกมา : “เฉียวเฉียว ลูกน่ะ....ไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับแม่จริงๆนั่นแหล่ะ ตอนนั้น.....ลูกเป็นเด็กที่พวกเรารับมาเลี้ยงจากสถานสงเคราะห์”

น้ำเสียงของคุณพ่อเสิ่นยังอบอุ่นเช่นเดิม เสิ่นเฉียวมองเขาแวบหนึ่ง เธอรู้ว่าช่วงนี้ราวกับว่าพ่อดูผอมซูบลงและดูแก่กว่าเมื่อก่อนมาก สายตาที่ขุ่นมัวของเขาตอนที่มองตัวเองนั้นเธอสัมผัสได้ถึงความรักและความเจ็บปวด แต่คำพูดที่เอ่ยออกมานั้นกลับทิ่มแทงหัวใจของเธอให้เจ็บปวดยิ่งนัก

เธอหลบตาลง แล้วหัวเราะออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ : “ไม่คิดเลยนะคะว่าทั้งหมดนี่จะเป็นเรื่องจริง หนูคิดมาตลอดว่า หนูเป็นลูกแท้ๆของพ่อกับแม่ สิ่งที่เลขาซูคนนั้นพูดมาเป็นเรื่องโกหก แต่นึกไม่ถึงเลย......ว่าทั้งหมดนี่จะเป็นความจริง”

“แกไม่เป็นไรใช่ไหม?” คุณแม่เสิ่นได้ยินคำพูดของเธอแล้ว ในใจอดที่จะมองเธอด้วยความรู้สึกแปลกๆไม่ได้ : “ไม่ได้เป็นลูกแท้ๆของพวกเราไม่ดีหรอกรึไง? นั่นมันตระกูลหานแห่งเมืองเป่ยเชียวนะ ฉันถามมาแล้วนะ ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลเย่เลย กลายเป็นคุณหนูตระกูลหานแล้วมันไม่ดีตรงไหนกัน? เฉียวเฉียว แกตื่นได้แล้ว ต่อไปแกก็คือคุณหนูของตระกูลหาน พวกเราพ่อแม่ที่เป็นคนเลี้ยงดูแกมาก็จะได้ติดสอยห้อยตามไปด้วยได้ แล้วก็อย่าลืมน้องสาวแกด้วยล่ะ เธอเป็นน้องสาวแกนะ”

พูดมาถึงตรงนี้แล้ว คุณแม่เสิ่นก็เดินเข้ามาจับไหล่ของเสิ่นเฉียว : “ที่แม่พูดกับแก แกได้ยินไหม? น้องสาวชอบแกมากที่สุดแล้ว น้องรู้ว่าแกเป็นพี่สาวที่รักเธอมาก ต่อไปมีเรื่องอะไร....แกจะต้องช่วยน้องแกด้วยเข้าใจไหม? หรือ แกลองดูก็ได้ว่าตระกูลหานต้องการลูกอุปถัมภ์รึเปล่า เอาน้องสาวแกเข้าไปด้วยเลยก็ได้?”

เสิ่นเฉียว : “………….”

“หนูขอถามอีกเป็นครั้งสุดท้าย หนู...ไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อกับจริงๆใช่ไหมคะ? เพื่อความร่ำรวยเงินทองแม่ถึงได้โกหกหนูใช่ไหม? อยู่ด้วยกันมาหลายปี หนูไม่เชื่อ.....”

“แกพูดบ้าอะไรของแก? อะไรที่ว่าเพื่อความร่ำรวยเงินทองฉันถึงได้โกหกแก? เรื่องประวัติชีวิตที่ผ่านมาแบบนี้มันโกหกกันได้อย่างนั้นหรือ? แล้วยิ่งไปกว่านั้น......แกเป็นลูกสาวของตระกูลหานจริงๆ ถึงแม้ว่าแกจะไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลหาน แกเองก็ไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลเสิ่นของฉันเหมือนกัน พ่อแกพูดถูก แกเป็นเด็กที่พวกฉันเก็บมาเลี้ยงจากสถานสงเคราะห์”

“ทำไม?” เสิ่นเฉียวฝืนยิ้มพลางเอ่ยขึ้น : “ทำไม....ต้องรับเลี้ยงหนู?”

คุณแม่เสิ่นไม่ได้หันกลับไปมอง : “แกอย่าถามเลย สรุปแล้ว.....เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ”

คุณพ่อเสิ่นถอนหายใจออกมา และยังเล่าความจริงให้กับเสิ่นเฉียวฟัง

“ตอนนั้นพ่อกับแม่แต่งงานกันมาหลายปีแต่ก็ไม่มีลูกกันมาตลอด หมอดูบอกให้พ่อกับแม่ไปรับเลี้ยงดูเด็กซักคนที่สถานสงเคราะห์ ไม่คิดว่าหลังจากที่ไปแล้วก็ได้พบกับแก เห็นว่าแกหน้าตาน่ารัก พ่อกับแม่ก็ชอบแกมาก ก็เลยอุ้มแกกลับมา” พูดมาถึงตรงนี้แล้ว เสิ่นเฉียวก็พอจะคาดเดาได้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น

“แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ทันได้คิด ว่าหลังจากที่รับเลี้ยงดูหนูได้ไม่นาน พ่อกับแม่ก็มีลูกเป็นของตัวเองขึ้นมา ถูกไหมคะ?”