เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 335

บทที่334 ไม่มีที่ไป

“หนูยอมไม่ต้องให้แม่มาเลี้ยงดูหนูดีกว่า!”

เอ่ยประโยคนี้ออกไปแล้วนั้น เสิ่นเฉียวเอามือที่วางอยู่บนไหล่ของเธอนั้นดึงออกไป แล้วร่างของเธอก็ถอยหลังออกไป เพื่อรักษาระยะห่างจากคุณแม่เสิ่น

“ตลกจริงๆนะคะ ก่อนที่จะเหยียบเข้ามาในบ้านหลังนี้ หนูยังมีคงมีความหวัง หวังว่าแม่จะพูดอะไรที่รั้งหนูเอาไว้ ถึงแม้จะเป็นการโกหกแต่หนูก็ยังรู้สึกอุ่นใจ แต่.....แม่ไม่เพียงแต่ไม่พูดรั้งหนูเอาไว้ แต่นี่แม้กระทั่ง....ให้หนูเอาสถานะตัวตนของหนูให้กับน้อง ถูกค่ะ ที่หนูไม่ชอบความหรูหรามั่งมีพวกนี้ แต่ที่หนูให้ความสำคัญมากกว่า.....คือครอบครัว ถ้าไม่อย่างนั้นหนูก็คงจะไม่เชื่อฟังแม่โดยไปแต่งงานกับตระกูลเย่แทนน้องแบบนั้น แม่พูดถูก แม่เลี้ยงดูหนูมา มีความดีความชอบ แต่.....ในขณะเดียวกันแม่ก็ขูดรีดขูดเนื้อกับหนูไปไม่น้อยไม่ใช่หรือคะ?”

เสิ่นเฉียวเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา น้ำตาเอ่อล้นเต็มดวงตาของเธอ แต่ก็พยายามที่จะฝืนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา กัดริมฝีปากตัวเองแน่นเพื่ออดกลั้นเอาไว้

“หลังจากที่หนูหย่าไม่มีการเอ่ยถามหนูซักคำ คำสั่งเดียวที่ดูเย็นชาสั่งให้หนูไปอยู่ที่ตระกูลเย่ แม่คิดว่าหนูเป็นคุณนายน้อยของตระกูลเย่แล้วใช้ชีวิตสุขสบาย ถ้าหากแม่รู้สึกว่านี่เป็นชีวิตที่ดีทำไมตอนนั้นแม่ถึงไม่ให้เสิ่นโย่วไปเองล่ะคะ? ไม่ใช่เพราะว่าแม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายนึงที่จะต้องแต่งงานด้วยเป็นคนพิการแม่กลัวว่าลูกสาวแท้ๆของตัวเองถ้าได้ก้าวเท้าเข้าไปแล้วจะต้องไปเจอกับขุมนรก! เพราะฉะนั้น แม่ก็เลยผลักหนูเข้าไปแทน ถ้าเป็นแบบนี้ หนูก็ชดใช้คืนบุญคุณที่แม่เลี้ยงดูหนูมาได้แล้ว ถือว่าหมดสิ้นแล้วใช่ไหมคะ?”

“ไม่!” คุณแม่เสิ่นส่ายหน้าอย่างแรง : “ไม่หมด เสิ่นเฉียวแกอย่าคิดที่จะสลัดตระกูลเสิ่นเชียวนะ ไม่ว่าจะอย่างไรแกก็เป็นเด็กที่ฉันรับเลี้ยงดูมาจนโต ฉันให้แกทำอะไรนั่นก็เป็นหน้าที่ของแก! แต่งงานแทนน้องสาวแกแล้วยังไง ผู้หญิงที่แต่งงานใหม่อย่างแกคิดว่าจะมีใครต้องการแกอีกอย่างนั้นหรือ? ถ้าหากไม่ใช่เพราะตระกูลเสิ่นตอนนี้แกก็คงไม่มีอะไรทั้งนั้น ถ้าหากแกไม่ได้แต่งงานแทนเสิ่นโย่วแกเองก็คงไม่ได้เป็นคุณนายน้อยของตระกูลเย่เหมือนกัน!”

“ถ้าอย่างนั้นหนูก็ไม่ต้องการตำแหน่งคุณนายน้อยของตระกูลเย่นั่น!!”

เสิ่นเฉียวตอบกลับออกมาเสียงดัง “แม่คิดว่าหนูต้องการหรือ?? มีสิทธิอะไรคะที่แม่คิดว่าตำแหน่งนั้นดี แล้วหนูจะต้องรู้สึกว่ามันดีด้วย? หลังจากที่หนูแต่งงานกับตระกูลเย่แม่เคยถามหนูไหมว่าหนูใช้ชีวิตได้ดีหรือเปล่า?? หลายปีขนาดนี้หนูคิดว่าตัวเองเป็นลูกแท้ๆของตระกูลเสิ่น สิ่งที่หนูทำทั้งหมด.....ก็เป็นเพราะหนูเห็นแม่เป็นแม่แท้ๆของหนู เพราะฉะนั้นถึงแม้จะเรื่องที่ไม่ยุติธรรม หนูก็อดทนความทุกข์ทั้งหมดรับปากทำให้!”

“แต่ในที่สุดวันนี้หนูก็เข้าใจแล้ว....ตอนนี้แม่ก็ยังคงหลอกใช้หนู แม่เพียงต้องการขูดรีดเอาผลประโยชน์สกปรกๆพวกนั้น แล้ววันนึงถ้าหนูไม่มีประโยชน์ แม่ก็จะถีบหนูออกไปอย่างไม่ลังเล!”

“หลอกใช้ประโยชน์อะไรกัน? ไม่ใช่ว่าแกไม่อยากได้ไม่ใช่หรือไง? ในเมื่อแกไม่ได้อยากได้ความร่ำรวยมั่งมีพวกนี้ ก็เอาให้น้องสาวแกไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

เธอไม่ต้องการก็ต้องให้คนอื่นได้สิ?

“ใครบอกว่าหนูไม่ต้องการ?” ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ที่แม่พูดมาทั้งหมด นั่นคือสถานะของคุณหนูตระกูลหานเชียวนะ อีกทั้ง......นั่นก็นับว่าเป็นของของหนูอย่างแท้จริงด้วย นั่นก็คู่ควรที่หนูจะได้รับมันอยู่แล้ว”

ได้ยินแล้วนั้น คุณแม่เสิ่นก็รู้สึกอึ้งไป “แก.....แกต้องการอย่างนั้นหรือ?”

เสิ่นเฉียวไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่สายตาของเธอนั้นเย็นชาขึ้นมามาก อารมณ์ของเธอไม่เหมือนกับตอนที่เพิ่งจะเข้ามาตอนแรกแล้ว

เดิมทีเธอกอดเอาความหวังมาด้วย แต่ตอนนี้ความหวังเพียงน้อยนิดนั้นก็หายไปหมดแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะอยู่ที่นี่ต่อแล้ว

คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวจึงหันหลังแล้วเดินออกมา

เห็นเธอจะเดินออกไปแล้วนั้น สีหน้าของคุณแม่เสิ่นก็เปลี่ยนไปในทันที ในใจนั้นก็รู้สึกร้อนรนตามไปด้วย จึงเดินหน้าแล้วจับข้อมือเธอเอาไว้ : “แกจะไปไหน?”

ได้ยินแล้วนั้น ในใจของเสิ่นเฉียวนั้นกระตุกขึ้นมา ยังไม่ได้ได้รอให้เธอเอ่ยพูดก็ได้ยินคุณแม่เสิ่นเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน : “ถึงแม้แกจะไป ก็ต้องจำบุญคุณที่ฉันเลี้ยงดูแกเอาไว้ด้วยสิ? ฉันจะบอกความจริงให้นะ ฉันติดหนี้พนันเอาไว้ไม่น้อย ตอนนี้แกเป็นคุณหนูตระกูลหานแล้ว แม้แต่ความดีความชอบที่ผ่านมา แกก็ควรจะชดใช้ให้ฉันบ้างหรือเปล่า?”

เอาล่ะ ตอนนี้เธอหมดกำลังใจจริงๆแล้ว

เสิ่นเฉียวยิ้มออกมาจางๆ แววตาไม่มีประกายใดๆเลยแม้แต่นิดเดียว

“หนูรู้ค่ะ แม่วางใจได้ หนูไม่มีทางลืม....บุญคุณนี้อยู่แล้ว”

คุณแม่เสิ่นได้ยินแล้ว ใบหน้าจึงปรากฏรอยยิ้มออกมา : “อย่างนี้สิถึงจะถูก ถึงยังไงแม่ก็เลี้ยงดูแกมาขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นแกกลับไปเถอะ กลับดีๆล่ะ”

เธอไม่ได้มองดูอาการที่แสดงออกมาบนใบหน้าของเสิ่นเฉียว ไม่รู้เลยว่าเสิ่นเฉียวกำลังคิดอะไรอยู่

หรือบางที เธอไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าเสิ่นเฉียวจะคิดอย่างไร

อย่างไรก็ตามตอนที่เสิ่นเฉียวเดินออกมาจากประตู เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองนั้นเย็นไปหมด ลมเย็นๆยามค่ำคืนนั้นพัดผมยาวๆของเธอ เส้นผมพลิ้วไหวอยู่กลางอากาศ เสิ่นเฉียวหยุดเดินแล้วยื่นมือออกมากอดแขนของตัวเองเอาไว้