เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 336

บทที่335 ความอบอุ่น

ภายในห้องพักที่โรงแรม

หลังจากที่เสี่ยวเฉินอาบน้ำแล้วนั้นเธอนุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว

เธอไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย ตอนที่อาบน้ำเสร็จแล้วถึงได้มารู้ตัวทีหลัง

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้เธอรับมือไม่ทัน ดังนั้นจนถึงตอนนี้เรื่องราวหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเธอถึงเพิ่งจะดึงสติกลับมาได้

อย่างเช่นหลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จแล้วเธอถึงได้พบว่าตัวเองไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาด้วย ท้องของเธอร้องขึ้นมาเธอถึงได้พบว่าตัวเองยังไม่ได้กินข้าว ตอนที่อยากจะโทรศัพท์นั้นถึงได้พบว่าโทรศัพท์มือถือของเธอนั้นแบตหมดไปเสียแล้ว

ที่ชาร์ตแบตเธอก็ไม่ได้เอามาด้วยเช่นกัน

ช่างเถอะ ถึงอย่างไรเธอก็อยากอยู่เงียบๆอยู่แล้ว

เสิ่นเฉียวกำลังคิด แล้วเอาศีรษะของตัวเองนั้นฝังลงตรงหัวเข่า

ติ๊งต่อง—

จู่ๆออดประตูหน้าห้องของเธอก็ดังขึ้น เสิ่นเฉียวนั่งอยู่เช่นนั้นไม่ได้ขยับไปไหน

ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว ใครกัน?

ติ๊งต่อง—

ออดประตูห้องของเธอนั้นดังขึ้นตลอด ราวกับว่าถ้าเธอไม่เปิดประตูก็จะไม่หยุดอย่างไรอย่างนั้น

เสิ่นเฉียวยังคงไม่ขยับเคลื่อนไหวใดๆเช่นเดิมอยู่นาน แล้วจู่ๆก็ลุกลงจากเตียงเดินลงมาด้วยเท้าเปล่า หลังจากที่เปิดประตูแล้ว ก็เห็นว่าด้านนอกมีผู้ชายยืนอยู่หลายคน

ตอนที่เธอกำลังเหม่อลอยอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงอันแสนเย็นชานั้นดังขึ้น

“หันหลังไปให้หมด”

ทุกคนต่างก็ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาอะไรนั้น และยังไม่ทันได้เห็นว่าร่างของเสิ่นเฉียวใส่อะไรอยู่นั้นก็ถูกตำหนิขึ้นมา หลังจากนั้นก็พากันหลับตาแล้วหันหลังไป

ตอนที่เสิ่นเฉียวกำลังยืนอึ้งอยู่นั้น หานชิงได้ละสายตาออกไปเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงใหญ่นั้นเดินเข้ามายังด้านใน แล้วปิดประตูลง โดยที่ไม่ได้มองเธอ เพียงแต่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา : “เธอกลับเข้าไปในห้องน้ำก่อน”

เมื่อเห็นหานชิงแล้ว เสิ่นเฉียวรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา “คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรคะ?”

เมื่อเห็นว่าเธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม หานชิงเองก็ไม่ได้หันหน้ามา เพียงแต่เขายื่นมือออกไปตามสัญชาตญาณจับข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วดึงเธอเข้าไปในห้องน้ำ หลังจากนั้นก็ขังเธอเอาไว้ด้านใน แล้วจึงค่อยปิดประตูลง

เสิ่นเฉียวยืนงงอยู่ในห้องน้ำอยู่ซักพักหนึ่ง ยังคงดูไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่แบบนั้น

ดึกดื่นขนาดนี้ ไม่คิดว่าหานชิงจะมาปรากฏตัวอยู่ในห้องพักของโรงแรมที่เธออยู่

และก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน เสิ่นเฉียวก็ได้ยินเสียงของหานชิงดังขึ้นมาอยู่ตรงด้านนอก : “เปิดประตู”

เสิ่นเฉียวรู้สึกอึ้งไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นจึงยื่นมือออกมาเปิดประตู แล้วยื่นหน้าออกไปมองด้านนอก หานชิงกลับยัดเอาถุงถุงหนึ่งเข้ามาให้ หลังจากนั้นก็ปิดประตูลงดังปังอีกครั้ง

หลังจากที่เสิ่นเฉียวเปิดถุงออกดูแล้วนั้นพบว่าด้านในมีเสื้อผ้าที่ซักแล้วอยู่ชุดหนึ่ง

นึกไม่ถึงเลยว่าแม้แต่สิ่งนี้เขาก็นึกถึงมันขึ้นมาได้

หลังจากที่เสิ่นเฉียวลังเลอยู่พักหนึ่งนั้น ก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดนั้น เดิมทีเธอยังสับสนอยู่ว่าพรุ่งนี้จะต้องใส่ชุดเดิมออกไปข้างนอกหรือเปล่า แต่ตอนนี้กลับมีชุดใหม่ให้เธอได้เปลี่ยนแล้ว

รอจนเสิ่นเฉียวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินออกมาแล้วนั้น หานชิงนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ภายในห้อง แล้วจ้องมองลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าท่าทางที่จริงจัง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาแล้ว หานชิงจึงได้เงยหน้าขึ้น ในที่สุดสายตาก็จ้องมองไปยังใบหน้าของเสิ่นเฉียว

เวลานี้เองเสิ่นเฉียวถึงได้พบว่า ภายในห้องนั้นมีข้าวของเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม ล้วนแต่เป็นสิ่งของที่หานชิงเตรียมเอาไว้เพื่อเธอทั้งสิ้น

หานชิงลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดลงตรงหน้าเธอ ส่วนสูงของเขานั้นประมาณ185 มายืนอยู่ตรงหน้าเสิ่นเฉียวแล้วราวกับเป็นเหมือนภูเขาลูกใหญ่ ออร่าบนร่างกายของเขานั้นบีบเธอเสียจนแทบจะหายใจไม่ทัน

โดยเฉพาะ....หลังจากที่ซูจิ่วบอกเสิ่นเฉียวเรื่องนั้นแล้ว ตอนนี้ที่เสิ่นเฉียวเผชิญหน้ากับหานชิงจึงรู้สึกเกร็งๆไม่เป็นธรรมชาติเป็นอย่างมาก

คนๆนี้.....คือครอบครัวของเธออย่างนั้นหรือ?