เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 337

บทที่336 ฝันร้าย

ถ้าหากเธอปฏิเสธไปอย่างตรงไปตรงมา เขาในฐานะที่เป็นพี่ชายก็คงจะเสียใจ

ดังนั้นสุดท้ายแล้วเสิ่นเฉียวจึงไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา จึงถือว่าเป็นการยอมรับไปโดยปริยาย

หานชิงไม่ได้ใช้เวลาอยู่นาน หลังจากที่เห็นว่าเธอกินข้าวต้มเสร็จแล้วนั้น เขาก็กลับออกไป โดยก่อนที่จะไปจึงเอ่ยขึ้นมา : “ฉันส่งคนให้มาคอยดูแลความปลอดภัยของเธอบริเวณใกล้ๆนี้ อย่างเมื่อกี้นี้ที่ยังดูไม่ชัดว่าใครมา แล้วก็เปิดประตูห้องให้เลยแบบนี้อย่าทำอีกนะ”

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะในหัวของเธอกำลังสับสนวุ่นวาย ไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้นถึงได้ทำเรื่องแบบนั้นไป หลังจากนั้นนับว่าโชคดีที่คนที่มานั้นคือหานชิง ถ้าหากเป็นคนที่คิดอยากจะทำร้ายเธอ คืนนี้เธออาจจะแย่แล้วก็ได้

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้มีข้อคิดเห็นที่แย้งไป แล้วพยักหน้ารับ : “ฉันทราบค่ะ”

หลังจากที่หานชิงกลับไปแล้วนั้น เสิ่นเฉียวจึงปิดประตูแล้วกลับมาตรงเตียง พบว่าโทรศัพท์มือถือของตัวเองนั้นกำลังชาร์ตแบตอยู่ และคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คเครื่องหนึ่งที่วางอยู่บนตู้ตรงหัวเตียง

ภายนอกดูเหมือนจะไม่ใช่ของใหม่ เสิ่นเฉียวที่เพิ่งจะหยิบออกมานั้น ก็เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ปลิวลงมา ด้านบนนั้นมีรหัสล็อกอินเข้าเครื่องเขียนไว้

เธอล็อกอินเข้าไปเหมือนกับคนที่มีพฤติกรรมไม่ปกติ แล้วพบว่าตรงหน้าจอนั้นยังคงมีข้อมูลที่ยังไม่จัดการอยู่บ้างเล็กน้อย

นี่.....คืองานของหานชิงอย่างนั้นหรือ?

ไม่คิดว่าเขาจะเอามาให้ตัวเองแบบนี้? เขาเองก็ไม่กลัวว่าเธอจะเห็นข้อมูลความลับทางธุรกิจเข้าเลยหรือไงกัน?

หรือจะว่าไป เป็นเพราะหาตัวน้องสาวเจอแล้ว ดังนั้นจึงใช้ความคิดทั้งหมดนี้กับเธอ เรื่องอื่นก็ไม่ได้สนใจแล้วอย่างนั้นหรือ?

คิดมาถึงตรงนี้ ในใจของเสิ่นเฉียวนั้นก็เริ่มรู้สึกสับสนวุ่นวายขึ้นมาอีกครั้ง เธอปิดเครื่องลง หลังจากนั้นจึงวางกลับไปที่เดิม รอจนโทรศัพท์มือถือชาร์ตจนเกือบเต็มแล้ว เสิ่นเฉียวถึงได้เปิดเครื่องขึ้น

พอเปิดเครื่องก็มีสายเข้าและข้อความจากเสี่ยวเหยียนปรากฏขึ้นมาทันที จากตัวอักษรที่พิมพ์มานั้นก็สามารถดูออกได้ถึงความเป็นกังวลของเสี่ยวเหยียน เสิ่นเฉียวจึงโทรกลับหาเธอ

ตอนที่โทรกลับไปนั้นทันใดนั้นเองเสิ่นเฉียวก็นึกขึ้นมาได้ว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว เธอโทรไปใครจะรับสายเธอกัน?

และเมื่อเสิ่นเฉียวกำลังจะวางสายไปนั้น ปลายสายก็รับขึ้นมาเสียก่อน

“ฮัลโหล? เฉียวเฉียวใช่ไหม?” เสียงของเสี่ยวเหยียนนั้นดูร้อนใจมาก

เสิ่นเฉียวรู้สึกแสบจมูกแปลกๆ แล้วตอบกลับ : “ฉันเอง”

“ใช่เธอจริงๆใช่ไหม? เธอไม่เป็นอะไรนะ? เฉียวเฉียว......เธอรู้รึเปล่าว่าพวกเราเป็นห่วงเธอมากนะ ฉันเพิ่งจะหันออกไปคุยโทรศัพท์เธอก็หายไปแล้ว ตอนนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง? อยู่ที่ไหนน่ะ?”

“ไม่ต้องกังวลหรอก” เสิ่นเฉียวอธิบายอย่างเรียบง่าย : “ตอนนี้ฉันอยู่โรงแรม ฉันไม่เป็นอะไร เพียงแต่......ฉันอยากจะอยู่เงียบๆคนเดียวน่ะ ถึงได้เดินออกมาเอง ทำให้เธอเป็นห่วง ขอโทษนะ”

เสี่ยวเหยียนถอนหายใจออกมา : “แน่นอนว่าฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าเธออยากจะอยู่เงียบๆคนเดียว แต่ในสถานการณ์แบบนั้นฉันเองก็กลัวมากเลยนะ จนถึงตอนนี้เธอถึงได้โทรหาฉัน นับว่ายังดีนะที่เธอยังนึกถึงฉันอยู่บ้าง ถ้าคืนนี้เธอไม่โทรมารายงานความปลอดภัยของตัวเอง คาดว่าคืนนี้ทั้งคืนฉันคงไม่ต้องนอนแล้วล่ะ”

“เอาน่า ตอนนี้ฉันก็โทรมารายงานความปลอดภัยกับเธอแล้วไง ดึกแล้วเธอพักผ่อนเถอะ”

“ไม่ได้! เธอส่งที่อยู่เธอมาให้ฉันหน่อย ให้ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนฉันถึงจะนอนหลับได้อย่างสบายใจ”

ในใจของเสิ่นเฉียวนั้นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา เธอพยักหน้า : “รู้แล้ว เดี๋ยววางสายจากเธอแล้วฉันจะส่งที่อยู่ไปให้นะ”

“เธอวางตอนนี้เลยแล้วก็ส่งตอนนี้ด้วยนะ”

ติ๊ด!

ทางฝั่งนั้นวางสายเธอแล้ว เสิ่นเฉียวยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองก็ได้ยินเสียงสายไม่ว่างไปเสียแล้ว หลังจากนั้นเธอจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องล็อคอินเข้าwe chat หลังจากนั้นก็แชร์ที่อยู่ตัวเองให้กับเสี่ยวเหยียน

หลังจากที่ได้รับการแชร์ตำแหน่งที่อยู่ของตัวเองแล้วนั้น เสี่ยวเหยียนถึงได้วางใจ