เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 338

บทที่337 เธอคิดจะดึงดูดเขาใช่ไหม

“ฉันไม่ทันระวังเอง ขอโทษทีนะคะ ป้าเหลียนมีธุระก็ไปทำก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวถ้าฉันได้เจอเขาแล้วจะเอาคืนเขาเอง”

“ได้ค่ะ”

ป้าเหลียนรีบกลับออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เสิ่นเฉียวรอจนเธอกลับออกไปแล้ว จึงเอาคอมพิวเตอร์วางลงไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็กลับมาตรงโต๊ะอาหารเพื่อเตรียมจะกินข้าวแต่เสียงออดประตูก็ดึงขึ้นมาอีกครั้ง

ตอนที่เธอเดินมาตรงประตูเพื่อจะส่องตาแมวดูนั้น โทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังขึ้น เสิ่นเฉียวอ่านข้อความในwe chatที่เสี่ยวเหยียนส่งมา

“เปิดประตู ฉันมาอยู่หน้าประตูแล้วนะ”

“นี่ ได้ยินเสียงwe chatเธอดังแล้ว รีบเปิดประตูต้อนรับสิ”

เสิ่นเฉียว : “………”

เธอเหลือบไปมองตรงตาแมวนั้น พบว่าเป็นเสี่ยวเหยียนอย่างที่คิดไว้จริงๆ ไม่คิดว่ายัยนี่จะ.....

เสิ่นเฉียวเปิดประตู หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเห็นเธอแล้วก็รีบพุ่งตัวแทรกเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ : “ทำอะไรอยู่น่ะ ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังแล้ว แต่กว่าเธอจะเปิดประตู ไม่ไว้ใจฉันหรือยังไง?”

เสิ่นเฉียวมองเธออย่างเลี่ยงไม่ได้ : “ทำไม? จะไม่ให้คนอื่นเคลื่อนไหวได้ช้าบ้างเลยหรือไง?”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเดินเข้ามาแล้วจึงปิดประตูลง หลังจากนั้นจึงอุทานออกมา : “ว้าว เธอนี่เลือกที่เป็นจริงๆเลยนะ สายตานี่ดีมากจริงๆ”

เสี่ยวเหยียนเดินมาด้านใน ตอนที่เห็นอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะนั้นเธออดที่จะเบิกตาโตขึ้นมาไม่ได้ “ว้าว ชีวิตเธอนี่ดีเกินไปแล้วนะ.....มีของกินเยอะขนาดนี้เลย”

ด้วยความสัมพันธ์ที่คุ้นเคยกันของเธอกับเสิ่นเฉียว ดังนั้นเธอจึงนั่งลงอย่างไม่เกรงใจ : “ฉันยังคิดอยู่เลยว่าเธออยู่ที่โรงแรมคนเดียวแบบนี้จะหิวตายหรือเปล่า อยากจะมาพาเธอออกไปกินอาหารเช้าด้วยกัน นึกไม่ถึงเลย.....ว่าฉันความกังวลของฉันจะสูญเปล่าไปแบบนี้”

เสิ่นเฉียวเดินมานั่งลงตรงด้านหน้าเธอ : “ในเมื่อเธอมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็กินด้วยกันเลยสิ เพราะถึงยังไงอาหารตั้งมากขนาดนี้ฉันคนเดียวก็กินไม่หมดอยู่แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่เกรงใจเธอแล้วนะ” เสี่ยวเหยียนหยิบขนมที่ทำจากแป้งชิ้นหนึ่งขึ้นมากัด หลังจากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้ม : “ดูสภาพเธอตอนนี้คงจะปรับอารมณ์ตัวเองได้แล้วสินะ เมื่อวานยังดูอดอาลัยตายอยากอยู่เลย”

ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวยังคงรักษาความนิ่งเงียบเอาไว้ หลังจากนั้นจึงได้เอ่ยขึ้น : “ฉันยังจะทำอย่างไรได้อีกล่ะ ให้หมดอาลัยตายอยากต่อไปแบบนั้นน่ะหรือ? เดิมทีตอนแรกฉันควรจะรู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว ว่าในการแต่งงานของฉันครั้งนี้จะต้องเกิดความหวังที่เลือนรางขึ้นอยู่แล้ว ฉันทำผิดครั้งใหญ่เองแหล่ะ”

เธอหลบตาลง หยิบช้อนขึ้นมาตักน้ำซุปขึ้นมาเข้าปาก

เสี่ยวเหยียนมองดูท่าทางของเธอ แล้วอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้

“จะว่าแบบนี้ก็ไม่ได้หรอกนะ หลายๆเรื่องก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราจะควบคุมมันได้ ยิ่งเป็นเรื่องของความรู้สึกด้วย อีกอย่างตอนแรกที่พวกเธอแต่งงานกัน.....ก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว เธอจะชอบเขาก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเธอจะแยกกันแล้ว แต่ฉันรู้สึกว่า......จะตัดก็ต้องตัดให้ขาด ระหว่างพวกเธอมีความเชื่อใจต่อกันน้อยเหลือเกิน แยกกันก็อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดีก็ได้นะ”

เอ่ยพูดมาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนแอบเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง แล้วกัดริมฝีปากของตัวเองไว้พลางเอ่ยขึ้นอย่างลังเล : “ไม่แน่ว่าหลังจากนี้อีกสองสามปีพวกเธออาจจะกลับมาดีต่อกันก็ได้?”

สองสามปีหลังจากนี้.....

ได้ยินคำนี้แล้ว เสิ่นเฉียวอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ : “คงจะไม่มีโอกาสอีกแล้วล่ะ เย่โม่เซินดูถูกไม่ชอบฉัน แล้วเขาก็ใช่ว่าจะขาดฉันไม่ได้ด้วย ข้างๆกายของเขามีผู้หญิงมากมายที่อยากจะเป็นภรรยาตระกูลเย่ ผู้หญิงพวกนั้นเก่งและดีกว่าฉันมาก หรือบางทีคงไม่ต้องรอสองสามปีหรอก ผ่านไปไม่กี่วันเขาก็อาจจะมีผู้หญิงคนอื่นแล้วก็ได้ ทั้งหมดนี่....ฉันขอมากเกินไปสินะ แล้วอีกอย่าง ฉันเองก็คงจะไม่กลับไปอยู่ข้างๆเขาอีกแล้วล่ะ”

เสี่ยวเหยียนไม่ได้เอ่ยพูดออกมา เธอเคี้ยวขนมที่ทำจากแป้ง ในปากนั้นรู้สึกขมไปหมด แม้แต่ขนมในปากรสชาติยังแปลกๆขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ทั้งสองคนจัดการอาหารเช้าตรงหน้ากันอย่างเงียบๆ

หลังจากนั้นเสี่ยวเหยี่ยนก็ลูบท้องอย่างพอใจพร้อมกับนั่งนิ่งๆอยู่ตรงนั้น : “อาหารเช้าพวกนี้ใครเป็นคนเตรียมให้เธอน่ะ? ทำไมเยอะขนาดนี้? ตอนที่ฉันมาเจอกับคุณป้าคนนึงที่เดินลงไป ป้าเดินออกมาจากทางห้องเธอนี่แหล่ะ ป้าคนนั้นหรือ?”