เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 342

บทที่ 341 ไม่มีอะไรที่เป็นภาระผูกพัน

“แกดูถูกใครไว้แกก็รู้อยู่แก่ใจดี ก่อนหน้านี้ตระกูลเราทำกับแกไว้ยังไง แกจะบอกว่าแกไม่รู้เลยอย่างงั้นหรือ？ตอนนี้แกต้องการจะเปลี่ยนเป็นพี่ใหญ่ตระกูลหาน แม่ลากฉันมาที่โรงแรมและพูดกับแกไปแค่ไม่กี่คำแกก็ทนไม่ได้ซะแล้ว แถมที่แกพูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง？แกคิดว่าแม่แค่ต้องการเงินงั้นสินะ？ฉันบอกแกไว้เลยนะ พวกเราน่ะไม่ใช่คนแบบนั้น！”

เสิ่นโย่วโกรธจนทนไม่ไหว เนื่องจากชะตากรรมของทั้งสองคนนั้นไม่เท่าเทียม เธอรู้สึกราวกับว่าตนนั้นถูกพระเจ้าทอดทิ้งแล้ว คุณแม่เสิ่นใช้ความพยายามเป็นอย่างมากกว่าจะเกลี้ยกล่อมเธอได้ แต่ใครจะรู้กันว่าตอนนี้เธอกลับมาระเบิดอารมณ์เช่นนี้

“โย่วโย่ว อย่าพูดอะไรไร้สาระสิ” คุณแม่เสิ่นรีบจับแขนของเธอและเดินไปข้าง ๆ “ก่อนหน้านี้เธอตกลงกับแม่ไว้ว่าอะไร？”

“แต่แม่ดูความหยิ่งผยองของเธอสิ นี่ขนาดตอนนี้ยังไม่ได้เข้าเป็นตระกูลหานเลยนะ ถ้าเธอเข้ามาตระกูลหานแล้วล่ะก็ เธอจะไม่เหยียบหัวพวกเราซะจมดินเลยหรอกเหรอ？”

เสิ่นเฉียวที่ฟังอยู่อีกด้านก็ทำตัวไม่ค่อยถูก เธอที่เพิ่งตื่นขึ้นมาดังนั้นจึงไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงนัก

เธอไม่อยากที่จะให้พวกเขารู้สึกไม่ดี แต่เธอเองก็ไม่ชอบคุณแม่เสิ่นที่วัน ๆ เอาแต่พูดถึงเรื่องในอดีตต่อหน้าเธอ ทุกคนต่างก็อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ทำไมเสิ่นเฉียวจะไม่รู้ว่าเธอนั้นต้องการอะไร

ที่คุณแม่เสิ่นต้องการก็มีแค่เงินเท่านั้น

หลังจากที่ได้จากทางเธอไป 3 แสน เธอก็ยังคิดที่จะมาเอาเงินจากตนอีก รวมไปถึงเงินเก็บหลายหมื่นของเธอ ต่างก็ถูกคุณแม่เสิ่นเอาไปจนหมด

“เฉียวเฉียวเมื่อกี้เธอบอกว่า……ควรที่จะให้ความยุติธรรมกับฉัน ตระกูลหานนั้นจะไม่ปล่อยให้ฉันไม่ได้รับความยุติธรรมใช่มั้ย？” คุณแม่เสิ่นสนที่ไหนกันว่าที่เสิ่นเฉียวพูดนั้นจะน่าฟังหรือไม่น่าฟัง ในใจของเธอนั้นมีแต่เงินเท่านั้น นี่ก็ผ่านมา 4-5 วันแล้ว ตอนแรกพูดไปชัดเจนว่า 5 ล้านเธอกลับไม่เห็นการตอบกลับมาสักคำ ในใจของคุณแม่เสิ่นนั้นร้อนรนเป็นอย่างมาก

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากที่จะได้เงิน 5 ล้าน เธอแค่รู้สึกว่า 5 ล้านนั้นยังไม่พอ ตระกูลหานร่ำรวยขนาดนั้น น่าจะได้มากกว่านี้อีกสักหน่อย

“แม่！” เสิ่นโย่วโกรธหนัก ทำปากมุ่ย： “แม่อย่าไปอยากได้เงินจากเธอเลย แม่ดูท่าทีเธอสิ พวกเราไม่ต้องการเงินพวกนั้นหรอก！”

“โย่วโย่ว เธอหุบปากไปเลยนะ！เธอจะเข้าใจอะไรกัน？”

คุณแม่เสิ่นดึงตัวเสิ่นโย่วไปอีกด้าน หลังจากนั้นก็เดินตรงขึ้นมา： “เฉียวเฉียวไม่ใช่ว่าแม่เห็นแก่เงินหรอกนะ เพียงแค่แม่เลี้ยงดูเธอมาก็นานหลายปี ก็ควรที่จะมีอะไรชดเชยบ้าง ตอนแรกนายหานบอกว่าจะให้แม่ 5 ล้าน แต่ว่าเธอลองคิดดูสิ……นอกจากที่แม่เลี้ยงดูเธอจนโตขนาดนี้แล้ว ก็ยังส่งเธอเรียนด้วยใช่มั้ยล่ะ？แล้วก็ยังถ้าไม่ใช่เพราะโย่วโย่ว เธอเองก็คงจะเป็นคุณนายน้อยของตระกูลเย่ไม่ได้ เธอลองดูสิพวกนี้น่ะจริง ๆ แล้วเป็นการช่วยที่อาจมองไม่เห็นนะ ใช่มั้ยล่ะ？”

เสิ่นเฉียวฟังชัดแล้ว เธอนั้นคิดว่าได้เงินน้อยไป และต้องการขอเงินจากเธออีก

“งั้นคุณนายเสิ่นคิดว่า……ตระกูลหานควรจะให้เท่าไร？”

เมื่อคุณแม่เสิ่นได้ยิน ทันใดนั้นแววตาก็ลุกเป็นประกาย： “อันที่จริงก็ไม่ต้องมากอะไรนัก แค่สัก 50 ล้านก็พอแล้ว แล้วก็……โย่วโย่วน่ะเป็นน้องสาวของเธอ หวังว่าหลังจากนี้เธอจะได้รับการดูแลจากตระกูลหานบ้าง”

50 ล้าน……

เสิ่นเฉียวทำตาจริงจังขึ้นมา และหัวเราะเบา ๆ ： “คุณประเมินค่าตัวฉันสูงเกินไปแล้ว ถ้าหากคุณไม่ได้ขายฉันให้กับตระกูลหาน คิดว่าจะมีค่าถึง 50 ล้านมั้ยล่ะ？ในตอนแรกที่แม่ขายฉันให้ตระกูลเย่ ก็ไม่ได้ราคาขนาดนี้ไม่ใช่เหรอ？”

“นั่นมัน……”

ทันใดนั้นคุณแม่เสิ่นก็อึ้งนิ่งไป ในตอนแรกที่แต่งงานกับตระกูลเสิ่น เป็นที่แน่นอนว่าเธอนั้นได้รับเงินมาแล้ว และแน่นอนว่าไม่ถึง 50 ล้าน

เมื่อคิดได้เช่นนั้น คุณแม่เสิ่นก็รีบพูดขึ้น： “วันนี้กับเมื่อก่อนมันเทียบกันไม่ได้นะ ตอนนั้นเธอแต่งงานเป็นครั้งที่สองเข้าใจใช่มั้ย？แต่ว่าตอนนี้มันไม่เหมือนกัน เธอน่ะเป็นลูกสาวโดยสายเลือดของตระกูลหาน สามารถขอเพิ่มได้อีกหน่อย”