เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 352

บทที่ 351 เธอเลือกที่จะแกล้งตาย

“คุณน้า~” เสี่ยวหมี่โต้วจูบฟอดใหญ่ไปที่แก้มอันหล่อเหลาของหานชิง

เมื่อได้เห็นใบหน้าของเขา หานชิงนั้นก็ถึงกับตะลึงไปครู่หนึ่ง แม้ว่าจะเห็นจนชินแล้ว แต่เขาก็มักจะเห็นถึงใบหน้าของคนอีกคนหนึ่งผ่านจากใบหน้าใบนี้

ในขณะที่เขากำลังนิ่งอยู่นั้น เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้กอดไปที่คอของเขาแล้ว

“คุณลุงขับรถมาคงเหนื่อยมากสินะครับ น้าเสี่ยวเหยียนทำอาหารน่ากินมากมายรอต้อนรับคุณลุงไว้แล้ว”

“อย่างงั้นเหรอ？” หานชิงได้สติกลับมา และยิ้มเล็กน้อย

“คืนนี้คุณลุงยังจะต้องไปเลยรึเปล่าครับ？”

“พรุ่งนี้ค่อยไปน่ะ คืนนี้นอนด้วยกันกับ？ดีมั้ย？”

“ดี~” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าสุดแรง： “ผมเองก็คิดถึงคุณลุงมากเลย”

หานมู่จื่อที่มองอยู่ข้าง ๆ ก็คิดน้อยใจขึ้นมาเล็ก ๆ เธอที่เป็นหม่ามี๊สุดที่รักตรงนี้ แต่ว่าลูกชายของเธอกลับจูบเสี่ยวเหยียน จูบคุณลุง มีแค่เธอหม่ามี๊คนเดียวเท่านั้นที่ไม่ถูกจูบ

แต่จะว่าไปก็ไม่แปลก เสี่ยวเหยียนและหานชิงนั้นดีต่อเสี่ยวหมี่โต้วเป็นอย่างมาก ทำราวกับว่าเขานั้นเป็นลูกของตัวเองเลยทีเดียว

หานชิงนั้นรักตัวเองมากแค่ไหน ก็รักเสี่ยวหมี่โต้วมากเท่านั้น

ส่วนเสี่ยวเหยียนน่ะ ก็อยู่กับเสี่ยวหมี่โต้วด้วยกันทุกวัน ราวกับว่าเป็นแม่คนที่สองของเธอไปแล้ว

ผ่านไปประมาณ 10 นาที ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็เปิดประตูครัวออกมา และยกอาหารออกมาเสิร์ฟ เมื่อหานมู่จื่อเห็นก็รีบเข้าไปช่วย หานชิงเองก็ไม่ได้เมินเฉย ทุกคนต่างก็ช่วยนำข้างของต่าง ๆ มาจัดลงบนโต๊ะจนเรียบร้อย และนั่งลง

ขณะที่หานมู่จื่อเพิ่งจะนั่งลงและทานข้าวไปได้ 1 คำก็เหมือนกับคิดอะไรขึ้นมาได้ ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้นและไปหยิบเอาไวน์ขวดหนึ่งออกมา

หานชิงเห็นดังนั้น ก็อดที่จะขมวดคิ้วและพูดขึ้น： “ไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้เธอยังมีงานต้องทำเหรอ？ดื่มจะเหมาะมั้ย？”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่แค่ดื่มนิด ๆ หน่อย ๆ ”

พูดจบ หานมู่จื่อก็รินใส่แก้ว 2-3 ใบ ขณะที่เสี่ยวเหยียนมารับแก้วไปเธอก็ทำท่ากะพริบตาเล็กน้อย หานมู่จื่อยิ้มขึ้น： “ทนไปก่อนนะ เดี๋ยวคราวหน้าจะพาเธอไปดื่มอย่างอื่น”

เสี่ยวเหยียนก็ใบหน้าแดงขึ้นมาทันที： “อย่าพูดอะไรไร้สาระสิ ฉันน่ะชอบดื่มไวน์จะตาย……”

ในตอนที่ทั้งสองคนนั้นอยู่ที่ต่างประเทศ บางครั้งก็มักจะซื้อเบียร์กลับมาที่บ้าน หลังจากนั้นพวกเธอทั้งสองก็ดื่มด้วยกันจนเมาเละเทะ

หลัง ๆ มานี้เนื่องจากดื่มไปมาก ๆ ตอนนี้ทั้งสองคนก็ถือว่าฝึกปรือจนเชี่ยวชาญและดื่มมาก ๆ ได้แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นช่วงหลัง ๆ มานี้ หลังจากที่หานมู่จื่อเริ่มทำงาน โอกาสที่ต้องเข้าสังคมของเธอก็มีมากขึ้น ก็เลยต้องดื่มบ่อยยิ่งขึ้นไปอีก

แค่ดื่มไวน์ไม่กี่แก้ว นั้นถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับเธอ

แต่ว่าหานชิงที่เห็นภาพนั้นก็กลับขมวดคิ้วขึ้น เห็นว่าเธอยังไม่ทันกินข้าวก็ดื่มไวน์ไปก่อนแล้ว 1 แก้ว แล้วก็ยังคงคิดที่จะดื่มต่อเป็นแก้วที่สอง เขาจึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับที่แก้วของเธอ

“พี่ชาย？” หานมู่จื่อได้สติกลับมา ก็มองเขาด้วยความสงสัย： “เป็นอะไรเหรอ？”

“ดื่มไวน์แต่ไม่กินอาหาร？กระเพาะของเธอจะไม่เป็นไรเอาเหรอ？”

“ไม่เป็นไรหรอก กระเพาะของฉัน……คงจะไม่เป็นอะไรหรอก”

หานชิงมองหน้าเธออย่างจริงจัง ไม่ได้แค่พูดเล่นกับเธอ

“ไม่ได้ กินข้าวก่อนแล้วค่อยดื่ม”

ในขณะที่หานมู่จื่อยังคงดื้อดึงอยู่นั้นเสี่ยวเหยียนที่นั่งอยู่ด้านข้างของเธอก็พูดขึ้นด้วยเสียงเบา ๆ ว่า： “อย่าดึงดันไปเลย ไม่งั้นเดี๋ยวจะไม่ได้ดื่มเลยสักแก้วเอานะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อจึงจะยอมรับ และยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ฉันเข้าใจแล้วล่ะพี่ งั้นพวกเรามากินข้าวกันก่อนเถอะ เรื่องดื่มอะไรนั่น……ไว้ทีหลังก็แล้วกัน”

แล้วก็เป็นจริงตามที่พูด เสี่ยวเหยียนก็ถึงกับอดไม่ได้ที่จะมองบน

เพราะสุดท้ายแล้วหานมู่จื่อก็ควบคุมและอดใจตัวเองที่จะไม่ดื่มไม่ได้ เธอดื่มเข้าไปอีก 2 แก้ว ไม่ว่าหานชิงจะพูดยังไงก็เบรกไม่อยู่ ไวน์ที่ดื่มค่อนข้างแรง หลังจากดื่มแล้วแก้มของเธอต่างก็แดงขึ้นมา นั่งอยู่นิ่ง ๆ และมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย

เมื่อได้เห็นภาพที่เกิดขึ้น หานชิงก็รู้สึกปวดหัว ยื่นมือไปลูบหัวของเสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ข้าง ๆ