เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 353

บทที่ 352 ไม่หลงเหลือภาพลักษณ์แล้ว

สุดท้ายหานชิงก็ต้องกอดประคองเสี่ยวเหยียนพากลับไปที่ห้อง หลังจากจัดการกับเธอเรียบร้อยจึงลงไปชั้นล่างเพื่อไปหาหานมู่จื่อ

น่าจะเพราะเหนื่อยมาก เพราะงั้นหานมู่จื่อที่ดื่มจนเมาแล้วก็ไม่ได้โหวกเหวกเสียงดังอะไร นอนหลับอยู่ที่โซฟาเป็นที่เรียบร้อย

แต่ว่าในตอนที่หานชิงกำลังจะเดินจากไปนั้น จู่ ๆ เธอก็พลิกตัว จากที่เห็นเธอนั้นกำลังจะพลิกตัวและตกลงมาจากโซฟาไปยังพื้นเย็น ๆ แข็ง ๆ หานชิงจึงรีบเร่งเพื่อที่จะเข้าไปประคองตัวเธอไว้ หลังจากนั้นก็เอาเธอกลับไปที่เดิม

หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์ทั้งหมดนี้มา หานชิงก็ถึงกับเหงื่อท่วมหน้าผาก

เดิมทีแล้วดูเหมือนกว่าการที่ชายหนุ่มที่สุขุมต้องมาอยู่ในสภาพนี้มันเป็นเรื่องที่น่าอายทีเดียว

หานชิงมองไปที่หานมู่จื่อที่กำลังหลับอยู่ และส่ายหัวด้วยความเอือม： “พวกเธอทำให้ฉันวุ่นวายกว่าเดิมซะอีก สรุปแล้วนี่ฉันเป็นแขก หรือว่าพวกเธอเป็นแขกกันแน่เนี่ย？”

ช่างเถอะ ยังไงเธอก็เป็นน้องสาวของเขา

หานชิงนั้นเป็นคนที่รักน้องสาวเกินขนาด สุดท้ายเขาก็ยังคงเอาหานมู่จื่อแบกกลับไปที่ห้อง

หลังจากที่เขาจัดการทั้งหมดเสร็จ หานชิงจึงจะกลับไปอาบน้ำที่ห้อง เมื่อเข้าห้องไปก็กลับพบกับเสี่ยวหมี่โต้วที่นอนกอดหมอนข้างอยู่บนเตียง และส่งสายตามองมาที่เขา

“คุณน้า เหนื่อยหน่อยนะครับ~”

หานชิงที่กำลังปลดกระดุมเสื้อออกอยู่นั้น ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มีความรู้สึกเหมือนกับกำลังโดนหยอกล้ออยู่ “รีบนอนเถอะ”

เขาพูดเตือนขึ้น เสี่ยวหมี่โต้วก็รีบพลิกตัวและห่มผ้าห่มเรียบร้อย： “งั้นก็ฝันดีนะครับคุณลุง พรุ่งนี้เจอกันครับ ~”

*

สืบเนื่องจากอาการเมาหนักจากเมื่อคืน วันต่อมาที่หานมู่จื่อตื่นขึ้นมานั้นก็เป็นเวลาสายมากแล้ว เธอพลิกตัวและรู้สึกว่าหัวของเธอนั้นหนักอึ้ง เมื่อเห็นถึงความสว่างภายในห้องก็ฝืนที่จะลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก

ตอนนี้กี่โมงแล้ว？

หานมู่จื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลา 10 โมงแล้ว จึงลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาด้วยท่าทีที่ไม่รีบร้อนอะไร

เมื่อเธอแต่งตัวเสร็จและลงไปชั้นล่าง ก็ได้พบกับหานชิงที่กำลังถือโน้ตบุ้ค นั่งอยู่บนโซฟาและกำลังคุยงานอยู่ ดูเหมือนว่าเขานั้นกำลังประชุมผ่านวิดีโอคอล

หานมู่จื่อไม่ได้ทักทายเขา และตรงไปที่ด้านในห้องครัวเพื่อรินน้ำร้อนให้ตัวเองดื่มสักแก้ว

ตอนที่ออกมานั้น หานชิงก็ได้ปิดวิดีโอคอลไปแล้ว “ตื่นแล้วเหรอ？”

“พี่ คุณไม่ต้องทำงานเหรอ？ยังไม่ได้ไปบริษัทเหรอ？”

“ฉันเองก็อยากจะไป แต่พวกเธอจะให้ฉันวางใจได้ยังไงกันล่ะ？แต่ละคนเล่นดื่มไปมากซะขนาดนั้น”

เมื่อได้ยิน หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นออกมา เมื่อวานในตอนแรกเธอนั้นไม่ได้คิดว่าจะดื่มมากขนาดนี้ แต่ว่าหลังจากที่ได้เริ่มดื่มไปแล้ว……ก็ลืมไปเลย

เรื่องหลังจากนั้นเธอก็จำไม่ได้เลย ในตอนนี้……ทำได้เพียงมองไปที่หานชิงและถามขึ้น： “พี่ เมื่อคืนนี้ฉันไม่ได้พูดอะไรบ้าบอออกไปใช่มั้ย？”

“เธอคิดว่าไงล่ะ？” หานชิงถามกลับ

หานมู่จื่อยิ้มด้วยท่าทีอึดอัด： “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ถ้าฉันรู้ก็คงไม่ถามพี่หรอก”

“ตอนอยู่ต่างประเทศ พวกเธอก็เป็นแบบนี้กันประจำงั้นเหรอ？”

หานมู่จื่อถึงกับนิ่งไปราว ๆ 2 วิ หลังจากนั้นก็รีบส่ายหน้าและตอบกลับไป： “ไม่ใช่แน่นอน ก็แค่นาน ๆ ที……”

“นาน ๆ ที？” หานชิงยักคิ้วขึ้น สายตาของเขาแฝงไปด้วยบรรยากาศที่ดูอันตราย

“ไม่บ่อยนัก……” หานมู่จื่อรีบเปลี่ยนคำพูด แต่ว่าเห็นใบหน้าที่จริงจังของหานชิง เธอก็รู้สึกได้ว่าเรื่องมันชักจะไม่ค่อยดีแล้ว จึงทำได้เพียงแค่ตรงไปข้างหน้าและพูดขึ้น： “พี่ ฉันกับเธอน่ะก็มีแค่นาน ๆ ที ที่ดื่มกันสักแก้วในตอนที่งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีก็เท่านั้นเอง ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดอยู่แน่นอน แล้วก็ไม่เหมือนกับเมื่อคืนนี้ด้วย”

เพราะว่าอันที่จริงแล้วนั้นมันเลวร้ายยิ่งกว่าที่เขาคิดเสียอีก เมื่อคืนนี้นั้นเอาจริง ๆ แล้วถือว่าพวกเธอนั้นไม่ได้ดื่มมากเท่าไรนัก เพราะงั้นก็เลยถือได้ว่าไม่เหมือนกัน

หานชิงพบว่าตัวเองนั้นกำลังโกรธอยู่ จึงยกมือขึ้นและบีบขมับของตัวเองเบา ๆ ： “สรุปนะ เธอน่ะต้องรู้จักดูและตัวเองให้ดี ๆ เธอคิดจะทำอะไรน่ะฉันก็จะไม่ห้ามหรอก แต่ว่าถ้าเกิดว่าทำตามใจตัวเอง โดยไม่ยอมคำนึงถึงสุขภาพร่างกายของตัวเองแล้วล่ะก็ ก็อย่าว่าฉันในตอนที่ฉันส่งคนมาเพื่อดูเธอก็แล้วกัน”