เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 357

บทที่ 356 ไฟลนก้น

"หม่ามี๊ กลับมาแล้ว" เมื่อ เสี่ยวหมี่โต้ว กลับมาพร้อมกับตะกร้าสินค้า หานมู่จื่อเองก็เพิ่งศึกษาการออกแบบชุดเสร็จ จากนั้นจึงมุ่งหน้ากลับไปรับ เสี่ยวหมี่โต้วมาด้วย

“ลำบากแล้ว เสี่ยวหมี่โต้ว ลูกเข้าไปนั่งในรถเข็นช็อปปิ้งเดี๋ยวแม่จะเข็นลูกไป”

“ได้หรือครับแม่?!” เสี่ยวหมี่โต้ว ดูเหมือนจะตื่นเต้นเล็กน้อย นิ้วมือของเขาชี้เข้าด้วยกัน ดวงตากลอกไปมา “แต่แบบนั้นออกจะดูไร้ภาพลักษณ์....”

“อุ๊บ" หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ "ลูกยังเด็กขนาดนี้จะมีภาพลักษณ์อะไร?”

พูดจบเธอก็อุ้มเสี่ยวหมี่โต้วลงในรถเข็น เสี่ยวหมี่โต้ว จับขอบตะกร้าสินค้าเอาไว้และนั่งลง "ก็ได้~”

ชั้นล่าง

เย่โม่เซินและส้งอานไปที่บริเวณอาหารสดและซื้ออาหารส่วนหนึ่งจากนั้นจึงไปที่เคาร์เตอร์ชำระเงิน หญิงสาววัยรุ่นหลายคนจ้องมองเย่โม่เซินด้วยดวงตาเปล่งประกาย แต่เมื่อเห็นภรรยาและลูกของเขา ประกายในดวงตาก็มืดลงไป

หลังจากได้รับเงินทอน หญิงสาวที่เก็บเงินก็พบว่าสิ่งของที่พวกเขาซื้อมาดูเหมือนจะซ้ำกันเล็กน้อย เธอรู้สึกแปลกใจ แต่ภายนอกยังคงเอ่ยด้วยท่าทีอบอุ่นว่า “คุณผู้ชาย ของของภรรยาคุณจะใส่ไปด้วยกันเลยไหมคะ? ชำระเงินเรียบร้อยแล้ว”

เย่โม่เซินกลับดูเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเธอ เขายกถุงขึ้นมา สีหน้าไร้ความรู้สึก

“คุณผู้ชาย?”

ส้งอานได้ยิน จากนั้นจึงหรี่ตาลง "คุณกำลังพูดกับเขาหรือ?”

หญิงสาวประหลาดใจและพยักหน้า "ใช่"

"เมื่อครู่คุณเพิ่งพูดว่าภรรยาของเขา? "

หญิงสาวถูกดวงตาสับสนของส้งอานมองจนรู้สึกสับสน เธอลังเลอยู่นานก่อนที่จะพูดว่า "เมื่อครู่...ด้านหลังของพวกคุณมีผู้หญิงสวยมากคนหนึ่งเข้ามาพร้อมกับเด็ก เมื่อครู่เธอเพิ่งจะลงไปชั้นล่าง ฉันยังคิดไปว่า....พวกคุณเป็นคู่รัก”

เมื่อได้ยิน เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ ดวงตาของเขาจ้องไปที่แคชเชียร์หญิง

แคชเชียร์หญิงถูกสายตาคมปลาบของเขาจ้องจนรู้สึกเย็นชาที่หลังของเธอ มีแรงกดที่มองไม่เห็นอย่างหนึ่งกดทับลงบนไหล่ของเธอทำให้เธอต้องงอหลัง

"เอ่อ..."

เมื่อส้งอานเห็นว่าเย่โม่เซินกำลังอารมณ์บูด เขาก็หัวเราะอย่างประดักประเดิด “พวกเรามาด้วยกันแค่นี้ แต่เดิมไม่มีใครตามมาด้วย คุณมองผิดไปแล้วหรือเปล่า?”

คนข้างๆ เมื่อเห็นเข้า จึงรีบเข้าไปช่วยเหลือแคชเชียร์

"ขอโทษนะคะคุณทั้งสอง เพื่อนของฉันสายตาสั้นไปหน่อย เมื่อกี้มีผู้หญิงคนหนึ่งวางของไว้ที่นี่และบอกว่าจะให้สามีของเธอจัดการ เธอก็บอกมาเช่นกันว่ามากันสองคนเหมือนกับพวกคุณ ดังนั้นก็เลยเข้าใจผิดไป ขอโทษจริงๆ นะคะ”

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" ส้งอานส่ายหัว "ในเมื่อเป็นเรื่องเข้าใจผิด แก้ไขให้ถูกต้องก็โอเคแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เอาล่ะโม่เซิน ดูหน้าบึ้งตึงขอนาย นายคิดจะทำให้คุณผู้หญิงเขาตกใจหรือยังไง? ไปไป”

พูดจบ ส้งอานก็ดึงเย่โม่เซินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต

หลังจากพวกเขาออกไป แคชเชียร์หญิงก็ยืนอยู่ที่นั่น ดวงตาแดงก่ำด้วยความกลัว คนข้างๆ เข้าไปปลอบเธอ

"ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

แคชเชียร์ส่ายหัว เธอกอดอก "ฉันไม่เป็นไร ก็แค่....เมื่อครู่เขาดูดุร้ายและน่ากลัวมาก”