เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 356

บทที่ 355 เด็กที่น่ารัก

“จะว่าไปก็ใช่แหละ”

“ทำงาน ๆ ！”

หานมู่จื่อพาเสี่ยวหมี่โต้วเดินไปยังโซนอาหารสด ร่างเล็ก ๆ ของเสี่ยวหมี่โต้วแต่กลับต้องเข็นรถเข็นนั้น ก็ตรงไปที่ด้านหน้าของหานมู่จื่อ แล้วพูดขึ้น： “หม่ามี๊ น้าเสี่ยวเหยียนทำปลาทอดได้อร่อยที่สุดเลย อีกเดี๋ยวพกวเราไปซื้อปลามาแช่ไว้ในตู้เย็น พอตกค่ำก็ให้น้าเสี่ยวเหยียนกลับมาทำให้กินดีมั้ย？”

“ได้สิ งั้นพวกเราไปดูกันเถอะ”

“อื้ม！”

2 แม่ลูกนั้นดูกันอยู่นาน สุดท้ายก็เลือกเอาปลาสวย ๆ ที่มีไขมันมากมาตัวหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไปเลือกเนื้อวัว

อย่าคิดว่าเสี่ยวหมี่โต้วนั้นมีแค่แก้มกลม ๆ กับร่างเล็ก ๆ เท่านั้น แต่เขานั้นยังเป็นนักกินตัวน้อยที่แท้จริงอีกด้วย เขาชอบที่จะหลอกล่อให้เสี่ยวเหยียนทำอาหารอร่อย ๆ ให้เขากินอยู่เสมอ เวลาที่ได้มาซูเปอร์มาร์เก็ตนั้นสำหรับเขาแล้วถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก

หลังจากที่ใช้เวลาไปได้สักพัก เสี่ยวหมี่โต้วก็เลือกของหยิบของใส่เข้าไปในรถเข็นไม่น้อย

ตอนที่อยู่ต่างประเทศ ส่วนมากแล้วมักจะเป็นเสี่ยวเหยียนที่พาเสี่ยวหมี่โต้วไปซูเปอร์มาร์เก็ต ดังนั้นหานมู่จื่อจึงไม่ค่อยได้เดินซื้อของนัก จะไปก็แค่ซื้อข้าวของเครื่องใช้ประจำวันเป็นบางครั้ง เพราะงั้นเธอจึงไม่ค่อยเข้าใจนักเกี่ยวกับเรื่องของสด

แต่ว่าเสี่ยวหมี่โต้วนั้นกลับสามารถแยกแยะได้อย่างรวดเร็วว่าอันไหนดี อันไหนไม่ดี หลังจากดูดีแล้วก็หยิบมันใส่ลงไปในรถเข็นทันที

เมื่อพวกเขาซื้อของที่โซนของสดเสร็จ รถเข็นก็แน่นแล้ว

“นี่ลูกรัก ทั้งหมดนี่เรียนมาจากน้าเสี่ยวเหยียนอย่างนั้นเหรอ？”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า： “ใช่ครับหม่ามี๊ ก่อนหน้านี้เวลาที่แม่ออกไปหาแรงบันดาลใจ ผมกับน้าเสี่ยวเหยียนก็มักจะมาเลือกซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ควรจะซื้อของแบบไหนยังไงน้าเสี่ยวเหยียนต่างก็เป็นคนสอนผม”

เมื่อพูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็เชิดคางขึ้นเพื่อรอรับคำชม

หานมู่จื่อยื่นมือไปลูบหัวน้อย ๆ ของเขา ด้วยความชื่นชมอย่างไม่ลังเล： “เก่งมากเสี่ยวหมี่โต้วน้อยของแม่ หลังจากนี้โตไปอยากจะเป็นเชฟมั้ย？”

เมื่อได้ยิน เสี่ยวหมี่โต้วรีบส่ายหน้าทันที： “ไม่ดีกว่าครับ！”

“ทำไมล่ะ？”

“น้าเสี่ยวเหยียนบอกว่า หน้าตาดีแบบผมเนี่ย โตขึ้นไปแล้วต้องไปเป็นดาราไม่งั้นงจะน่าเสียดายแย่”

หานมู่จื่อ： “……”

แม่สาวคนนี้นี่ สอนอะไรให้กับเสี่ยวหมี่โต้วกันนะ？

เธอยิ้มขึ้นเล็กน้อย และถามขึ้นโดยไม่รอช้า： “งั้นเสี่ยวหมี่โต้วเองล่ะอยากจะเป็นดารามั้ย？”

เสี่ยวหมี่โต้วก็ยังคงส่ายหน้า： “ไม่ชอบครับ”

รอยยิ้มของหานมู่จื่อก็ยิ่งกว้างขึ้นไปอีก： “งั้นเสี่ยวหมี่โต้วอยากทำอะไรล่ะ？”

ทันใดนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็กำมือขึ้นมาในอากาศ： “หม่ามี๊ โตขึ้นไปเสี่ยวหมี่โต้วอยากจะเป็นทหาร รับใช้ประเทศชาติ！”

เมื่อได้ยิน ฝีก้าวของหานมู่จื่อก็หยุดชะงักลงในทันที เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าขึ้น： “เป็นอะไรไปหรอครับหม่ามี๊？”

“เปล่าหรอกจ้ะ” หานมู่จื่อหยุดเดินก้มหน้าลงและบีบเนื้อที่แก้มของเสี่ยวหมี่โต้ว： “เป็นความฝันที่ดีมากเลยล่ะ ขอแค่เสี่ยวหมี่โต้วชอบ หม่ามี๊ก็จะไม่ห้ามเอาไว้หรอก”

“ขอบคุณครับหม่ามี๊！ผมรู้อยู่แล้วว่าหม่ามี๊น่ะต้องซัพพอร์ตเสี่ยวหมี่โต้วแน่นอน！”

เสี่ยวหมี่โต้ว นั้นจับและลูปที่หน้าของหานมู่จื่อ หลังจากนั้นก็จุ๊บลงที่แก้ม 1 ที รอยยิ้มในแววตาของหานมู่จื่อนั้นก็ลึกซึ้งยิ่งขึ้น： “เธอเนี่ยน้า……ไปกันเถอะ พวกเราไปดูที่ชั้นสองกัน ไปดูข้าวของเครื่องใช้กัน。”

“แต่ว่าหม่ามี๊ รถเข็นนี่อาจจะใส่ของไม่พอแล้ว พวกเราไปคิดเงินของพวกนี้ก่อนแล้วค่อยไปชั้นสองดีกว่า ~”

“ได้สิ”

หานมู่จื่อจึงได้พาเสี่ยวหมี่โต้วไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน หลังจากนั้นก็เอาของต่าง ๆ วางเอาไว้อีกด้าน และสองแม่ลูกก็ขึ้นไปที่ชั้นสองด้วยกัน